Enjoy the ride vol.2

Τα πολλά λόγια είναι φτώχια μπροστά στην ικανοποίηση του να βλέπουμε την προσπάθεια μας να ανταμείβεται.

Ας κρατήσουμε γερά στην μνήμη μας αυτό το μικρό σιωπηλό μπράβο που φυλάμε για τον ευατό μας, εκεί λίγο πρίν κοιμηθούμε μετά από μια μέρα σαν αυτή...
Αυτό που κανένας δεν ακούει και κανένας δεν μπορεί να μας το πάρει, γιατί είναι ΔΙΚΟ ΜΑΣ, εμείς το κερδίσαμε.

Μπράβο Γιώργο.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Μάρθα.

Enjoy the ride.

Σε λιγότερο από ένα μήνα το site μετατράπηκε από ένα χώρο επικοινωνίας και "προβληματισμού" σε άλμπουμ επιτυχιών και φωλιά του λύκου ταυτόχρονα.

16 μετάλλια σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα είναι κάτι που κανένας δεν περίμενε, τόσο νωρίς τουλάχιστον. Όλες αυτές οι φωτογραφίες των επιτυχιών, και ο μηδενισμός των σχολίων στα διάφορα post δίνουν την αίσθηση ότι κάτι γίνεται.

Πράγματι, κάτι ...γίνεται. Ας το ζήσουμε ΤΩΡΑ και να αφήσουμε τις περιγραφές για αργότερα, πολύ αργότερα.

Οι επιτυχίες, τα μετάλλια και οι διακρίσεις ήταν και είναι πάντα δεύτερη προτεραιότητα για μένα και αυτό προσπαθώ να περάσω σαν φιλοσοφία στο σύλλογό μας. Θέλω να απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε, να βρίσκουμε το κίνητρο στην πρόκληση, να μπορούμε να βελτιωνόμαστε σε αυτό που κάνουμε (με όρους τεχνικής, δύναμης, ικανότητας και χαρακτήρα), να μεγαλώνουμε με την ικανοποίηση ότι κάνουμε ακρίβώς αυτό που γουστάρουμε χωρίς συμβιβασμούς με τον ευατό μας, να βρούμε μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε.

There is no certainty of outcome in life,
but you will never know what you are made
of unless you choose to take part .

Μερικές μέρες...

Σαν αθλητής πρώτα και σαν προπονητής τώρα για ένα πράγμα δεν έχω παράπονο, μετάλλια.

Πέντε μετάλλια πάνω, πέντε μετάλλια κάτω δεν έγινε και τίποτα. Κανένας δεν θα θυμάται μετά από λίγα χρόνια πως και που τα κατέκτησε. Αυτό όμως που θα μέινει στον καθένα, είναι σίγουρα η αίσθηση του ότι "μπορώ" , η δύναμη του "το έκανα" και η προσωπική ικανοποίηση του ότι "πάλεψα για τα όνειρα μου".

Είναι όμως και μερικές στιγμές που εγώ, σαν προπονητής, θα τις θυμάμαι για πάντα.
Αγώνας με τη συμμετοχή μπαμπάς-γιός και μαμά-κόρη, μοναδικός.
Αγώνας στον οποίο παίρνουν μετάλλιο μπαμπάς-γιος και μαμά-κόρη, εξαιρετικός.
Αγώνας όμως στον οποίο επτά αθλητές πέτυχαν προσωπικό ρεκόρ, είναι αξέχαστος.


Μπράβο Ξένια.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Μάρθα.

Μπράβο Χρήστο.

Μπράβο Ορέστη.


Η αίσθηση ότι είμαι κομμάτι της αθλητικής πορείας και βελτίωσης τόσων ανθρώπων , ταυτόχρονα σε έναν αγώνα, απλά δεν περιγράφεται. Είμαι τυχερός που είμαστε μαζί και μπορώ να ζώ αυτές τις μοναδικές στιγμές...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Φως.

Όταν όλα λάμπουν, η σιωπή μιλάει καλύτερα.

Η μέρα της μαρμότας.

Στην ταινία «Η μέρα της μαρμότας» ο Μπιλ Μάρρεϋ ζει την ίδια μέρα συνεχώς. Ό,τι κι αν κάνει ξυπνάει κάθε πρωί στις 7 στην ίδια μέρα ξανά και ξανά. Και μάλιστα η μέρα αυτή δεν είναι όποια κι όποια, είναι μία από τις χειρότερες της ζωής του: απεσταλμένος ενός τηλεοπτικού καναλιού σε ένα κωλοχώρι της Αμερικής που είναι από τα πιο βαρετά μέρη του κόσμου, μέσα στην καρδιά του χειμώνα έχοντας αναλάβει να καλύψει ένα ετήσιο έθιμο που έχει να κάνει με το αν μία μαρμότα θα αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης ή θα τον αναβάλλει για 2 μήνες ακόμη. Το μέρος είναι πληκτικό, οι ντόπιοι ασύλληπτα βαρετοί και το ρεπορτάζ που έχει αναλάβει να κάνει μια απίστευτη αγγαρεία. Και είναι υποχρεωμένος να βιώνει το ίδιο σκηνικό ξανά και ξανά αμέτρητες φορές.

Το ερώτημα που θέτει η ταινία είναι: Και τώρα τι κάνουμε; Έχουμε μπλέξει σε μια κατάσταση της οποίας ας πούμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο. Τηρούμε μοιρολατρική στάση, οργιζόμαστε, τα βάζουμε με όλους και με όλα; Ή προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση μας εμείς με τις δικές μας δυνάμεις; Ο Μπιλ Μάρρεϋ στην ταινία περνάει από όλα τα στάδια: γκρίνια,απόρριψη, μοιρολατρία, οργή, αυτοκαταστροφικότητα. Και τελικά συνειδητοποιεί ότι όσο κι αν χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, τίποτα δεν πρόκειται ν'αλλάξει. Αν δεν αποδεχτεί αρχικά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και κινούμενος αναγκαστικά στο περιοριστικό κι ασφυκτικό της πλαίσιο βρει τους τρόπους εκείνους για να ξεφύγει και ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει να ξεφύγει, να βελτιωθεί ο ίδιος και να περάσει καλά . Αναπτύσσει λοιπόν μια θετική στάση, μαθαίνει πράγματα, θέτει στόχους, δημιουργεί. Και όταν πια είναι έτοιμος, όταν έχει πλέον αλλάξει κι ο ίδιος σαν άνθρωπος, τότε ως δια μαγείας πετυχαίνει το στόχο του και ξυπνάει επιτέλους την επόμενη μέρα από τη μέρα της μαρμότας ... ( η συνέχεια στην οθόνη).


Και στην τοξοβολία μήπως γίνεται κάτι διαφορετικό για τους περισσότερους ?

Ζήσε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ χωρίς δεύτερη ευκαιρία.

Καλές διακοπές.

Ασε το τόξο κάτω, και κοίτα τους γλάρους...

Καλή αρχή.

My name is Anita and this is my first
participation in International Archery Tournament
as member of the Greek National Archery Team.

Χαμηλές πτήσεις.

Κοιτάζω την ημερομηνία του τελευταίου post και μου έρχεται κάπως...

Ένας μήνας με πολύ δουλειά, πολύ πίεση, εντάσεις, καλές και κακές στιγμές, ενας μήνας που η προσοχή μου ήταν κεντραρισμένη σε πράγματα εκτός τοξοβολίας. Η πραγματικότητα μου για τον προηγούμενο μήνα ήταν η Arrowpoint και ότι αυτό συνεπάγεται.

Βλέπω το κεντράρισμα της Ανίτας και χαίρομαι. Εθνική ομάδα, προπόνηση με την Εθνική ομάδα, συμμετοχή στους αγώνες με την Εθνική ομάδα, να φτιάξουμε τα βέλη για την Εθνική ομάδα, να δοκιμάσει τα ρούχα της Εθνικής ομάδας, τα όνειρα για την διάκριση με την Εθνική ομάδα. Η πραγματικότητά της απέχει τόσο από αυτές των υπολοίπων...

Με ρωτάει η Ξένια πότε θα πάει σε αγώνες στα 60μ, πότε θα φτιάξουμε τα καινούρια βέλη, πόσο ακόμα θα τραβήξουμε το clicker πίσω, και νοιώθω την ανυπομονησία να κάνει το επόμενο βήμα. Ο Στρατής και ο Φώτης με ρωτάνε για το πρόγραμμα προπονήσεων που θα ακολουθήσουν στις διακοπές, η Φοίβη συνεχώς ζητάει όλο και περισσότερα από την τοξοβολία, ακόμα και η Λήδα ζήτησε (και πήρε) τόξο για να ρίχνει και αυτή στις προπονήσεις. Η πραγματικότητα τους καθορίζεται από αυτό που τους αρέσει και αγαπούν.

Και η δικιά μας πραγματικότητα ?

Γιατί νοιώθουμε θαλπωρή στη μιζέρια στη γκρίνια και στα κουτσομπολιά, γιατί χαμηλώνουμε τον πήχυ στην πρώτη δυσκολία, πότε αποφασίζουμε ότι δεν αξίζει τον κόπο, πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το εξωφρενικό, που είναι τα όρια του ατομικού και που του συλλογικού, είναι αλήθεια ότι συναισθηματικά έχουμε σαν σημείο αναφοράς του πως νοιώθαμε στην εφηβία μας, γιατί όταν χάνεται ο "στόχος" νοιώθουμε εκτεθημένοι, πότε και πως θα αντιμετωπίσουμε τα δαιμόνια μας, πως θα προχωρήσουμε στη ζωή μας κάνοντας αυτά που θέλουμε πραγματικά και όχι αυτά που "πρέπει", γιατί οι προσδοκίες μας από ανθρώπους γκρεμίζονται, ζητάμε πολλά ή οι άλλοι είναι λίγοι, πότε μπαίνει το εγώ στην άκρη, είναι το συναίσθημα ο καλύτερος οδηγός για αποφάσεις, θα μπορέσουμε να δούμε την μεγάλη εικόνα ή δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε, είναι η ζωή μια βραδυά στα μπουζούκια ή υπάρχει και άλλος τρόπος. Ερωτήσεις, απορίες, απωθημένα, μπερδεμένες σκέψεις και αισθήματα, αγωνία, που θα τραβήξουμε την γραμμή...

Νομίζω ότι οι επιλογές μας είναι αυτές που μας προσδιορίζουν. Επιλογές για όλα τα παραπάνω, και για όλα όσα κρύβονται βαθιά μέσα μας και δεν θέλουμε να τα παραδεχτούμε.

Ανοίγω τις σημειώσεις μου και θέλω να μοιραστώ κάτι ακόμα μαζί σας :

Ρωτάω το control : έχω άλλο χρόνο ?
Ρωτάω και εσάς : θέλετε και άλλο ?

OK λοιπόν, πρίν κερδίσεις τους άλλους, κέρδισε τον ευατό σου.

The greatest victory is the victory over ourselves.

Για συνδύασε τα και πες μου...

Αναλογίες nr.2

Δεν σε πιάνουν τα διαόλια σου όταν ανακαλύπτεις ότι δεν έχεις την αποκλειστικότητα στο τι βλακείες περνάνε από το μυαλό σου όταν είσαι σε συνθήκες πίεσης ?

Ή μήπως παίρνεις θάρρος όταν κατανοείς ότι ακόμα και οι κορυφαίοι έχουν τα ίδια στο μυαλό τους (μόνο που τα χειρίζονται καλύτερα).

Don't be a dreamer, be a planner.

Επιλογές.

Πιστεύω ότι οι προκλήσεις (και οι προσκλήσεις...) είναι μπροστά μας. Βλέπω την αθλητική εξέλιξη του καθένα και αυτό είναι ένα επιπλέον κίνητρο στην προσπάθεια να πετύχω τους προσωπικούς μου στόχους. Με κάνει πιό οργανωτικό, πιο υπομονετικό, πιο επίμονο, με έχει στην πρίζα.

Αυτή την περίοδο διαβάζω συνεχώς και παντού. Σημειώσεις στο Transit, βιβλία στο Corsa, αρχεία pdf στο γραφείο, περισσότερα βιβλία στο σπίτι. Σε κάθε ευκαιρία ανοίγω ένα βιβλίο. Θέλω να μαθω περισσότερα, να γίνω καλύτερος, να κινηθώ στα όρια του τι μπορώ να κάνω . Το θέλω γίνεται σκέψεις, οι σκέψεις γίνονται λέξεις, οι λέξεις γίνονται πράξεις, οι πράξεις φτιάχνουν χαρακτήρα, με αυτό τον χαρακτήρα ζούμε, αυτό που ζούμε είναι αυτό που είμαστε.

Δεν υπάρχουν ιδανικές συνθήκες και ότι επιλέγουμε να κάνουμε απαιτεί χρόνο, ενέργεια, αφοσίωση και κάτι παραπάνω. Αυτό το παραπάνω είναι που ψάχνω και πολλές φορές ζητάω από τους δικούς μου ανθρώπους. Στην οικογένεια, στη δουλειά, στις σχέσεις, στον αθλητισμό. Δεν είναι εύκολο πάντα, αλλά είναι εφικτό και κάνει την διαφορά. Η πρόκληση, οι δυνατότητες, το ξεπέρασμα του comfort level που μας καθηλώνει στα ίδια και τα ίδια, είναι το αλατοπίπερο της καθημερινότητας.

Υπάρχουν στιγμές που η μαγεία χάνεται. Στιγμές που ότι κάνουμε είναι υπό κρίση, αμφιβάλουμε για το που πάμε, αναριωτόμαστε αν αξίζει τον κόπο. Σε αυτές τις στιγμές κρίνεται ο χαρακτήρας μας. Τότε είναι που θυμάμαι από που ξεκινάνε όλα, από τα "θέλω". Λίγη ξεκούραση, μια μικρή αλλαγή πορείας από την καθημερινή ρουτίνα , μια καλή ταινία, ενά cd, μια έξοδος με τους αγαπημένους σου, μια συζήτηση, ένα βιβλίο, λίγο χάσιμο χρόνου... και πάμε ξανά δυνατά.

Οταν θέλεις να φτάσεις κάπου δεν υπάρχουν "θυσίες",
υπάρχουν μόνο επιλογές.

For those about to rock...

Γνώση+Εργαλεία+Στόχοι+Σκληρή δουλειά = Επιτυχία

Fun - ταστικά ουα.

Μετά από λίγη ακόμα προπόνηση, προσπάθεια, επιμονή, υπομονή, διασκέδαση, χαρά, παιχνίδι και μετάλλια, έχουμε ακόμα περισσότερες επιτυχίες, όνειρα για το μέλλον, επιθυμίες, και περηφάνεια για την προσπάθεια μας.

Μπράβο Ξένια.

Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Στρατή.

Magic potion nr.3

When you have fun, it changes all the pressure into pleasure.

Fun - ταστικά.

Προπόνηση, προσπάθεια, επιμονή, υπομονή, διασκέδαση, χαρά, παιχνίδι, παρέα, φίλοι, μετάλλια, επιτυχίες, απογοήτευση, και άλλη προσπάθεια, περισσότερη προπόνηση,στόχοι, καταπληκτικά τόξα, υπέροχα βέλη, ταξίδια, αγώνες, όνειρα για το μέλλον, επιθυμίες, ζήλια από τους άλλους, περηφάνεια, μοναδικότητα, περνάω καλά, θέλω και άλλο, συνεχίζω !

Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Ξένια.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Φοίβη.



Το φώς στα μάτια των τεσσάρων παιδιών μου, καλύπτει τα πάντα...

Sisu.

Πρόκειται για έναν φινλανδικό όρο που χαρακτηρίζει τη δύναμη της θέλησης, την αποφασιστικότητα, την εμμονή και την λογική αντιμετώπιση οποιονδήποτε δυσκολιών.

« Το sisu είναι ο λόγος που δεν τα παρατάμε ποτέ. Ίσως είναι η ικανότητά μας να παραμένουμε ψύχραιμοι όταν τα πράγματα είναι δύσκολα. Να είμαστε ουδέτεροι είτε τα πράγματα πάνε καλά σε έναν αγώνα είτε όχι. Ίσως μάλιστα κάποιες φορές να μην εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας», είχε δηλώσει στο παρελθόν o Heikki Kovalainen που κάνει καριέρα στη Formula 1.


Πως νοιώθω σήμερα στον αγώνα ?

Sisu !

Dreams.

Κάθε στόχος ξεκινάει από ένα όνειρο.

Και δεν μιλάω για τα όνειρα που βλέπουμε στον ύπνο μας.

Μιλάω για αυτά που θέλουμε τόσο πολυ εδώ και τώρα που δεν αντέχουμε την αναμονή. Αυτά που μας καίνε, που δεν μας αφήνουν να ησυχάσουμε, που τα θέλουμε τόσο πολύ που γίνονται σκοπός στην ζωή μας, που δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτά. Είναι τα πρώτα που αποκτούμε στην ζωή μας και τα τελευταία που αφήνουμε. Ζεσταίνουν την καρδιά μας, είναι η πηγή όλων των ευχών για την ζωή μας, ο θεμέλιος λίθος για τα κίνητρά μας.

Κανένας δεν ξέρει το γιατί, το πως και το πότε σχηματοποιούνται. Αλλά όλοι ξέρουν οτι είναι προσωπική υπόθεση... Όλοι οι στόχοι στη ζωή μας αποκτούν όνομα και νόημα αφού τους έχουμε ονειρευτεί.

Δεν κοστίζουν τίποτα, δεν θέλουν κόπο, δεν θέλουν τροφή, δεν γκρινιάζουν, δεν χρειάζονται ειδικούς χώρους, δεν θέλουν προετοιμασία, δεν χρειάζονται συντήρηση, δεν χρησημοποιούν αποθηκευτικό χώρο, μεταφέρονται έυκολα, δεν μολύνουν, τα μοιραζόμαστε εύκολα, αλλάζουν όποτε θέλουμε, επαναλαμβάνονται όποτε θέλουμε, έχουν απεριόριστη διάρκεια ζωής, δεν είναι υποχρεωτικό να τα πετύχουμε όλα ή μερικά από αυτά (γιατί διαφορετικά θα γινόταν ψυχαναγκαστικά και θα μας χαλούσαν το ... όνειρο) και χιλιάδες άλλα πλεονεκτήματα.

Το μόνο κακό που έχουν είναι ότι μερικές φορές τα ξεχνάμε...

Καλαμπόκι τέλος.

Για να γίνεις βασιλιάς της ζούγκλας,
πρέπει να φας το λιοντάρι.

Great Wide Open

Για πολλά χρόνια αυτή η περίοδος του χρόνου ήταν η καλύτερή μου. Η εποχή που είχα να περιμένω πράγματα, να ανυπομονώ, να δοκιμάσω, να ευχαριστηθώ, να ξεμπουκώσω από την κλεισούρα του indoor, να δρέψω τους καρπούς των προσπαθειών μου, να απλωθώ..

Μετά το μούδιασμα του εσωτερικού χώρου (πότε έφτασε κιόλας το βέλος στο στόχο), το ανικανοποίητο της απόστασης (που είναι τόσο κοντά) , την συμπίεση των αισθήσεων που προκαλούν οι κλειστοί χώροι των προπονήσεων, και την μονοτονία (που με τον καιρό έγινε γνώριμη και απαραίτητη φίλη) των πολλών βελών, μια ανυπομονησία με κυρίευε. Να ρίξω έξω!

Ανοιχτός χώρος = τοξοβολία.

Και εδώ, στον ανοιχτό χώρο, πληρώνονται όλα...
Δούλεψες τον χειμώνα, είσαι αρχηγός. Δεν δούλεψες τον χειμώνα, έχασες. Τόσο απλά.

Σκέφτομαι όλες αυτές τις ώρες που αφιερώνουμε στην προπόνηση, ώρες που φτιάχνουν τεχνική, αναπτύσουν αντοχή, καλλιεργούν δύναμη μυαλού και σώματος. Την επιμονή στη λεπτομέρεια, που μερικές φορές είναι εκνευριστική, τη προσπάθεια να νοιώσουμε τη τελοιότητας μιας βολής, την επιθυμία να ξανανοιώσουμε αυτό το φευγαλέο και τόσο κυρίαρχο συναίσθημα ξανά και ξανά και ξανά, συνέχεια αν είναι δυνατόν, την κούραση...

Ένα βέλος στο Χ10 στα 70μ φτάνει, για να ξεχάσουμε τα παραπάνω και να πέσουμε με τα μούτρα στην προπόνηση, ξανά! Μπροστά στον εθισμό ενός κίτρινου μετά από μια καλή βολή, όλα τα λόγια είναι περιττά...

Ξεχνάω για μια στιγμή τον προπονητή, και βάζω τον αθλητή που είναι μέσα μου να τα πεί :

Θέλω αγώνες, πολλούς αγώνες. Αγώνες με κατάταξη, αγώνες με ατομικό ολυμπιακό γύρο, αγώνες με ομαδικό ολυμπιακό γύρο, αγώνες με μεικτό ολυμπιακό γύρο, αγώνες στα 30, στα 50 , στα 60, στα 70, στα 90 οπουδήποτε. Θέλω τα βελάκια να πετάνε super. Θέλω τον καιρό να έχει αέρα, να έχει ζέστη, να έχει βροχή, να είναι άπνοια, να κάνει ότι γουστάρει γιατί δεν... ασχολούμαι. Θέλω τους πιό δυνατούς αντιπάλους. Δεν με νοιάζει να χάσω γιατί κάθε φορά που χάνω σκυλιάζω. Δεν θα τρελαθώ όταν κερδίσω γιατί θέλω να το ξανακάνω, πολλές φορές.

Στην πραγματικότητα i don't give a shit about anything. Θέλω ανοιχτό χώρο και ένα στόχο να ρίχνω μέχρι να λοιώσουν οι χορδές μου, να διαλυθούν τα ελάσματά μου, να ξεθωριάσει το riser, να εξαυλωθούν τα βέλη και να ανοίξω μια τεράστια τρύπα στο κέντρο του στόχου απέναντι.

Και όταν γίνουν όλα αυτά, θα ξαναρχίσω από την αρχή. Εύκολα.

Συνέχισε...

Ο Tanzan και ο Ekido (δύο μοναχοί) ταξίδευαν μαζί, μέχρι που συνάντησαν μια νέα, όμορφη κοπέλα να περιμένει δίπλα στην όχθη ενός ποταμού.

"Έλα!" είπε ο Tanzan αμέσως με ευγένεια, απλώνοντας τα χέρια του.

Η κοπέλα δέχτηκε, και ο Tanzan την πήρε στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στην άλλη όχθη χωρίς εκείνη να βραχεί, όπου την ακούμπησε στο έδαφος.

Η κοπέλα τον ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο της, ενώ οι μοναχοί το δικό τους.

Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Ekido ήταν αμίλητος. Απλώς συνόδευε το φίλο του, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο, παρ'όλο που φαινόταν ότι κάτι τον ενοχλούσε.

Στο τέλος, καθώς πλησίαζαν το Ναό όπου θα διανυκτέρευαν, δεν άντεξε και είπε: "Είμαστε μοναχοί. Δεν είναι σωστό να πλησιάζουμε, πόσο μάλλον να αγγίζουμε, γυναίκες. Ειδικά όταν πρόκειται για νεαρές και όμορφες κοπέλες όπως εκείνη που συναντήσαμε σήμερα. Είναι επικίνδυνο για τον όρκο μας."

Και τότε ο Tanzan απάντησε:

"Εγώ άφησα την κοπέλα στην όχθη. Εσύ την κουβαλάς ακόμα?"

Που είσαι ?

Τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε είναι συνήθως ή πολύ μεγάλα ή πολύ μικρά. Οτιδήποτε ξεπερνάει τα "μεγέθη αναφοράς" της καθημερινότητας και των συνηθειών μας δεν είναι κατανοητό, δεν το βλέπουμε.

Το απόγευμα καθώς διάβαζα στις κερκίδες του κολυμβητηρίου, μου έσκασε. Μπαμ !!! Τόσο προφανές και δεν το έβλεπα τόσο καιρό ?

Αυτό που ακούμε στον αθλητισμό σαν συμβουλή ή οδηγία για να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε είναι κάτι σαν " μείνε στο τώρα, η στιγμή είναι τώρα, συγκεντρώσου στο τώρα... " και ένα σωρό ακόμα προσδιορισμούς σχετικά με τον χρόνο. Στην καριέρα μου σαν αθλητής όλες οι προπονητικές οδηγίες που έπαιρνα είχαν σχέση μόνο με το χρόνο. Πολλές φορές και εγώ έχω ζητήσει από αθλητές μου κάτι σαν το "μείνε στο εδώ και τώρα". Όλες οι οδηγίες έχουν μέχρι σήμερα σαν σημείο αναφοράς το "τώρα", ποτέ το "εδώ".

ΕΔΩ ???

Το ΕΔΩ μπορούμε να το προσδιορίσουμε με τον χώρο που βρισκόμαστε, τις συνθήκες που επικρατούν, τους συναθλητές που μας περιτριγυρίζουν, τα "παιχνίδια" χαρακτήρων και ρόλων που παίζονται στο γήπεδο (κάθε αθλητής παίζει ένα τέτοιο παιχνίδι, περισσότερα σε άλλο post) , που καθόμαστε, που είναι οι στόχοι, που είναι η γραμμή βολής, που είναι οι βαλίτσες μας, τις κλιματικές συνθήκες, πόσα βήματα είναι μέχρι τη γραμμή βολής, που έχουμε παρκάρει...

Τις τελευταίες τρεις ώρες ανακαλώ τις εμπειρίες μου, τις γνώσεις μου (από αρκετά γνωστικά πεδία), οργανώνω τις σκέψεις μου, ελέγχω τους συλλογισμούς μου και τους συγκρίνω με γεγονότα. Διαλέγω προσεκτικά τις λέξεις μου και... voila :

Δίνοντας προσοχή στο ΕΔΩ
και παρατηρώντας όλες τις λεπτομέρειες που το περιγράφουν,
είναι ο πιο εύκολος και γρήγορος τρόπος
να "φτάσουμε" στο ΤΩΡΑ.

Πού είναι οι "πυραμίδες" της αυριανής προπόνησης?

Προσδιορισμοί.

Μερικές σκέψεις. Νίκη σημαίνει για μένα :

• να κερδίζω κάποιον άλλο
• να γυρίζω σπίτι με το κύπελλο
• να βγαίνω πρώτος
• να είμαι ο καλύτερος

ή

• να είμαι το καλύτερο που μπορώ
  
• να πετυχαίνω τους στόχους μου
• να εκπληρώνω τα όνειρά μου
• να αποδίδω σύμφωνα με τις δυνατότητές μου

Τι λές ?

Step 1.

Παίρνουμε δύο σελίδες Α3 και τις ενώνουμε την μια κάτω από την άλλη.

• Τραβάμε μια γραμμή στη μέση και τις χωρίζουμε σε δύο στήλες.

• Με τα καλύτερα γράμματα που μπορούμε να κάνουμε γράφουμε επικεφαλίδα στην αριστερή στήλη ΚΑΛΟ και στη δεξιά στήλη ΚΑΚΟ.

• Χωρίς να προσπαθήσουμε ιδιαίτερα καταγράφουμε σε κάθε στήλη ότι μας έρχεται στο μυαλό και έχει σχέση με την τοξοβολία, χωρίς σειρά - αυθόρμητα.

Να κάνω την αρχή : καλό βέλος, καλή βολή, κακό σκορ, καλός αθλητής, κακό αποτέλεσμα, καλή ψυχολογία, κακή φόρμα, καλή τεχνική, καλός αντίπαλος, κακός αγώνας, κακή προετοιμασία...

Μην βιαστείς να το τελειώσεις, πάρε τον χρόνο σου, άλλωστε είναι τόσα πολλά αυτά που μερικές φορές πάνε καλά ενώ άλλες φορές κακά, που νομίζω άνετα ο καθένας γεμίζει μια σελίδα. Προσπάθησε να θυμηθείς όλα αυτά που χαρακτηρίζεις καλά ή κακά, με τιμιότητα και γενναιότητα.

Έτοιμη η λίστα ? Τώρα ήρθε η ώρα να βρεις τον αναπτήρα...

Βάλε φωτιά στη λίστα, είναι άχρηστη.

Τα πάντα στον αθλητισμό είναι μετρήσιμα και δεν αξιολογούνται με ηθικά κριτήρια , καλό ή κακό.
Οι ερωτήσεις και οι απαντήσεις έχουν μόνο μια κατεύθυνση.
Το αποτέλεσμα.
Ότι δουλεύει είναι αποτελεσματικό, ότι δεν δουλεύει δεν είναι αποτελεσματικό

Δεν βρήκες αναπτήρα ?

ΟΚ, άλλαξε την επικεφαλίδα "καλό" με την λέξη "αποτελεσματικό", και την επικεφαλίδα "κακό" με την λέξη " αναποτελεσματικό".

Για ξαναδιάβασέ το : αποτελεσματικό βέλος, αποτελεσματική βολή, αναποτελεσματικό σκορ, αποτελεσματικός αθλητής, αναποτελεσματικό αποτέλεσμα, αποτελεσματική ψυχολογία, αναποτελεσματική φόρμα, αποτελεσματική τεχνική, αποτελεσματικός αντίπαλος, αναποτελεσματικός αγώνας, αναποτελεσματική προετοιμασία...

Μπερδεύτηκες, κουράστηκες με τους προσδιορισμούς, βαρέθηκες όλες αυτές τις αξιολογήσεις ? Αν ναι, είσαι έτοιμος. Πάρε την απόφαση, μην ασχολείσαι, Let It Go.

Το πρώτο βήμα για την απελευθέρωση στον αθλητισμό είναι
να σταματήσει το μυαλό να αξιολογεί την προσπάθεια.

300+

Beliefs are really nothing more than thoughts,

ideas that we think are true.

The truth is that beliefs are not facts,

they are only thoughts.

Sure they may look like facts

because our outer world

has been arranged to match our beliefs.

We can choose to think and believe whatever we want.

The more we think a new thought,

the more it becomes a belief.

Once these new beliefs have become

a part of our subconscious,

then our world will change

to match our new beliefs.

Dedication pays the dues.

Όταν αξιοποιείς τον χρόνο και το ταλέντο σου αποδοτικά.
Όταν είσαι αφοσιωμένος στα όνειρα και στους στόχους σου.
Όταν καλωσορίζεις την πρόκληση του συναγωνισμού και γουστάρεις.
Όταν εσύ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο, πιέζεις τον ευατό σου να γίνεις καλύτερος.
Όταν αναγνωρίζεις ότι ο συναγωνισμός είναι ό μοναδικός τρόπος για να γίνεις καλύτερος.
Όταν οι ώρες της προπόνησης είναι ώρες με μεράκι.
Όταν ξέρεις ότι δεν είναι δυνατόν να κερδίζεις πάντα, και το αποδέχεσαι.
Όταν πιστεύεις στον εαυτό σου και ότι με τις ικανότητές σου και σκληρή δουλειά θα τα καταφέρεις.
Όταν αρπάζεις το τόξο σου και συμμετέχεις σε κάθε αγώνα με χαρά, και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα είσαι περήφανος για τον ευατό σου γιατί έκανες το καλύτερο που μπορούσες.
Όταν τις δικαιολογίες τις αφήνεις να υπάρχουν μόνο στο λεξικό.
Όταν αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου και τις αντιμετωπίζεις.
Όταν αποφασίζεις να χρησιμοποιήσεις τη δύναμη και το σθένος που έχεις μέσα σου.
Όταν το μπράβο που λες στο εαυτό σου μετά από μια επιτυχία ζυγίζει περισσότερο από όλα τα μετάλλια του κόσμου.


Τότε ξέρεις...

The sound of silence.

Σαν αθλητής είχα να συνομιλώ μόνο με τον ευατό μου, να έχω υπό έλεγχο τις σκέψεις μου και να ανησυχώ μόνο για τα δικά μου "συναισθηματικό-ψυχολογικό" τερτίπια (που με την κατάλληλη προπόνηση ήταν σχεδόν πάντα υπό έλεγχο).

Σαν προπονητής η κλίμακα των πραγμάτων εδώ και πολλά χρόνια έχει αλλάξει, γιγαντώθηκε. Μιλάω με όλους, ακούω και βλέπω τα πάντα, αναγνωρίζω τις διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις, προσαρμόζομαι στα διαφορετικά επίπεδα ικανοτήτων του καθένα, αλλάζω συνεχώς ρόλους (φιλικός, αυστηρός, απότομος, παρεούλα...), η κάθε προπόνηση είναι μάθημα ζωής. Τα όσα έκανα σαν αθλητής είναι παιχνιδάκι σε σχέση με αυτά που κάνω σαν προπονητής. Αλλά γουστάρω. Την κάθε προπόνηση την βλέπω με φρέσκια ματιά. Με ενδιαφέρει, θέλω να μάθω, να γίνω καλύτερος. Είναι πρόκληση και ζω για τις προκλήσεις. Διαβάζω οτιδήποτε έχει σχέση με την τοξοβολία, συζητώ με αυτούς που ξέρουν, ζητάω την βοήθεια σε οτιδήποτε δεν μπορώ να αντιμετωπίσω Δεν βλέπω την τοξοβολία σαν κάτι που γίνεται τρεις φορές την εβδομάδα και μετά κλείνω τον διακόπτη. Είναι πάντα στην περιφερειακή μου προσοχή, είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Αυτά που ζω και αντιμετωπίζω είναι μαθήματα ζωής που δύσκολα σου προσφέρονται στον "έξω κόσμο" και θέλω να τα απολάυσω όσο γίνεται περισσότερο.

Όλες αυτές τις μέρες από το προηγούμενο post, είμαι συνεχώς εδώ. Τι γράφτηκε, από ποιόν, τι ώρα, με ποια αφορμή. Όλα αυτά τα συνδυάζω με αυτά που γίνονται στην προπόνηση και αναλόγως... αποφασίζω εάν και τι θα γράψω.

Όλα πάνε καλά. Ο καθένας σας ξεχωριστά είναι μέσα στους προπονητικούς μου στόχους που έχω βάλει. Τα λόγια δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την δουλειά που γίνεται από όλους. Δεν ανησυχώ αυτή την περίοδο. Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα περισσότερο σε αυτά που ήδη λέμε στην προπόνηση.

Μερικές φορές η σιωπή ακούγεται δυνατότερα.

Τι ώρα είναι ?

Ζούμε σε ωραίες εποχές. Εχουμε σχεδόν τα πάντα, μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε, οι επιλογές μας είναι ανεξάντλητες. Το περιβάλλον γύρω μας (ΜΜΕ, κουλτούρα, κοινωνικός περίγυρος) ευνοεί, συντηρεί και διαφημίζει ακριβώς αυτή την ελευθερία σε επιλογές και δράση. Ελευθεριά να κάνουμε ότι θέλουμε, όποτε θέλουμε και για όσο θέλουμε. Προτάσουμε το ΕΓΩ μας και περιμένουμε ότι επιλέγουμε να υποταχθεί και να συμεριφερθεί ανάλογα. Δεν θα αλλάξουμε εμείς, με ΤΙΠΟΤΑ ! Οι επιλογές μας ωφείλουν να προσαρμοστούν στις επιθυμίες μας !

Και μέσα από όλα όσα μας προσφέρονται, επιλέγουμε και θέλουμε να κάνουμε Τοξοβολία.

Δημιουργούμε τις συνθήκες , φτιάχνουμε το κουκούλι που μας προστατεύει και πάμε να ζήσουμε το όνειρο, το παραμύθι της ζωής μας...

Υπάρχει παραμύθι χωρίς Δράκο ? Δεν νομίζω.

Ο δράκος που κουβαλάμε μέσα μας και μας εμποδίζει να απολαύσουμε το παραμύθι είναι ορατός και δεν φοβίζει αυτούς που θέλουν, και έχουν την γενναιότητα να τον αντιμετωπίσουν.

ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΟΣΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΙΑ.

Ζούμε συνεχώς για το αύριο, το μυαλό μας είναι στο μετά, οι πράξεις μας θα έχουν αποτέλεσμα στο μέλλον, την άλλη φορά θα γίνει καλύτερα, αυτό θα αντιμετωπιστεί αργότερα, όταν το αποφασίσω θα το ξεκινήσω και ένα κουβά γεμάτο δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίσουμε το μοναδικό πράγμα που υπάρχει στην γραμμική χρονική εναλλαγή στιγμών, το ΤΩΡΑ. Το χθές πέρασε, το αύριο δεν υπάρχει (ακόμα), υπάρχει μόνο το ΤΩΡΑ.

Η καλύτερη στιγμή για να το αποφασίσω ? ΤΩΡΑ.
Η καλύτερη στιγμή για να το κάνω ? ΤΩΡΑ
Η καλύτερη προπόνηση? ΑΥΤΗ.
Ο καλύτερος αγώνας ? ΑΥΤΟΣ.
Το καλύτερο γήπεδο ? ΕΔΩ.
Το καλύτερο βέλος ? ΑΥΤΟ.

Η διαφορά μεταξύ του τώρα και του αύριο στον αθλητισμό έχει όνομα, λέγεται άγχος. Οσο το μυαλό μας δεν ζει στο τώρα, δεν ειναι απασχολημένο με αυτά που συμβαίνουν αυτή την στιγμή και πετάει στα σύννεφα του αύριο, έχει όλο τον χώρο ελεύθερο να γεμίζει με αγωνίες και αμφιβολίες. Ποιά είναι η καλύτερη στιγμή, ποιά ήταν η καλύτερη προπόνηση, πότε έριχνα καλύτερα, ποιος είναι ο καλύτερός μου αγώνας, ποιο είναι το καλύτερο γήπεδο, πότε θα ρίξω το καλύτερο βέλος, ποιος είμαι και που παω, πότε επιτέλους θα τα καταφέρω...

Να συνεχίσω αύριο...?

Robin Mouse.

Νέος ήρωας στα γήπεδα. Υβρίδιο εξέλιξης.
Παίρνουμε ένα μέρος Ρομπέν των Δασών, ένα μέρος χάμστερ, τα αφήνουμε να ωριμάσουν καμμιά πεντακοσαριά χρόνια, στη συνέχεια σκληρή προπόνηση, αγώνες, καρδιοχτύπια και μετά η δόξα.

Ματαιοδοξία, δικαίωμα στο όνειρο ή όλα γίνονται ?