Στιγμές...

720p HD

Go with the flow.

Maybe it takes two to tango, αλλά στην τοξοβολία υπάρχουν τρείς πόλοι : η δραστηριότητα, ο αθλητής, και ο προπονητής.

Έχω γράψει για το άθλημα, έχω μιλήσει για τους αθλητές αλλά δεν έχω πεί τίποτα για τους "προπονητές" . Όχι, δεν είναι θέμα taboo, πάμε λοιπόν.

Πρώτοι στη λίστα οι "Μεγαλέξανδροι". Ακούγωνται παντού. "Πάμε να τους σκίσουμε, θα τους φάμε ζωντανούς, τσαμπουκά ρεεε , καψόνια, για την πατρίδα τον σύλλογο την ομάδα, οι χαμουτζήδες, οι βούλγαροι, γραφικότητες, περασμένα μεγαλεία, ιστορίες από το παρελθόν που τις λέμε στις παρέες και γελάμε". Συνήθως για κανά δυό αγώνες όλα τσουλάνε κανονικά, στην πρώτη αναποδιά κρύβονται τα τόξα και βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα.
Ξεκατίνιασμα κανονικό.

Οι "Καλόγηροι" έχουν την πλάκα τους. Συνωμοσιακό ύφος, κεφάλι χαμηλά μην μας καταλάβουν, σιγανοψυθιριστές οδηγίες, σταυρουδάκια, γουράκια, ατάκες του στυ봨με την βοήθεια του Θεού" , σταυροπροσκυνήματα, τάματα στην παναγιά για την νίκη. Αν δεν μας βγεί, τότε σίγουρα ¨δεν το ήθελε ο θεός¨, αν μας βγεί ¨το ήθελε ο θεός¨. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αντί για την κατηγορία προπονητών, θα έπρεπε να τους εντάξω στην κατηγορία Manager για αυτό που κάνουν.
Μανατζάρουν τις επιθυμίες άνωθεν.

Οι "Επιστήμονες" απλά δεν παίζονται. Τα ξέρουν ΟΛΑ. Ακόμα και αυτά που δεν ανακαλυφθήκαν. Έχουν μελετήσει λίγο youtube, λίγο fita, forums αυτοβοήθειας τοξοτών, καναδυό βιβλιαράκια, έριξαν και μερικά βελάκια στο παρελθόν και όλα έτοιμα. Στα πηγαδάκια στο γήπεδο κάθονται στο κέντρο για να μαθαίνουν όλοι από τις διαλέξεις τους. Ο διάλογος στο λεξικό τους περιγράφεται σαν "μονόλογος με αποδέκτες".
Στην επόμενη ζωή θα είναι πειραματόζωα σε γυάλα.

Οι "Λαμογιάρηδες" θα κάνουν ότι χρειαστέι για να κερδίσουν. Winning uber alles με οποιοδήποτε κόστος. Θα κλέψουν τα χρονόμετρα, θα κλέψουν στο φύλλο αγώνα, θα σαμποτάρουν την προσπάθεια των άλλων, θα σνομπάρουν όλους τους υπόλοιπους, θα δώσουν και την μικρή "βοήθεια" 'ωστε να έρθει η καλύτερα επίδοση, και βέβαια θα "ρυθμίσουν" τις διοικητικές αποφάσεις του αθλήματος, στα μέτρα τους. Το logo τους "εμείς να κερδίζουμε και οι άλλοι να πάνε να γ.......ε".
Έχουν πλάκα, έχουν αποτελέσματα, αλλά δεν αντέχονται.

Οι "Βοηθοί" έχουν το γέλιο τους. Όοοοχι, εγώ κανονικά δεν είμαι προπονητής, να βοηθήσω θέλω το άθλημα και τα παιδάκια να πάνε μπροστά. Εντάξει μωρέ, γίνονται και μαλακίες αλλά μην τρελαθούμε κιόλας.
Το σημαντικό είναι να περνάμε καλά.

Οι "Παράγοντες" είναι λίγο από όλα. Λίγο προπονητής, λίγο πρόεδρος, λίγο αθλητής, λίγο παρεούλα, λίγο παρελθόν, λίγο απ' όλα γενικώς,
Ελά μωρέ να έχουμε να ασχολούμαστε και να περνάει η ώρα.

Οι "Κλαψιάρηδες" είναι για συμπόνοια. Δεν μας κάθησε ο αγώνας, ο κριτής δεν έδωσε το βέλος, το βέλος δεν έμπαινε με τίποτα μέσα, ο αθλητής δεν κοιμήθηκε/έφαγε/ξύπνησε καλά, δεν μας πήγαινε και η μέρα.
Άστα να πάνε γαμώ την ατυχία μου...

Οι "Φιλόσοφοι" περιμένουν ακόμα την zen μέρα, στις zen συνθήκες, που ο αθλητής θα πάρει στά χέρια του τελετουργικά το τόξο για να στοχέψει στην καρδιά του σύμπαντός και γεμάτος χάρη και αρμονία θα αφέσει το βέλος, αφού βεβαίως προηγηθέι η επίκληση στην ανώτερη δύναμη, προσδοκόντας να μπεί το ρημάδι στο κίτρινο.
Zen missed θα γράφει το φύλο αγώνος.

Οι "Τεχνικοί Σύμβουλοι" βλέπουν τα πάντα. Το χεράκι που δεν ακούμπησε στις επαφές, το τράβηγμα που δεν ήταν δυνατό, το release που δεν ήταν χαλαρό, τα δάχτυλα που σφίξαν, το κεφάλι που δεν ήταν ίσιο, μπλα μπλα μπλα. Αυτά μάθανε, αυτά ξέρουν, αυτά λένε. Αν ο αθλητισμός ήταν μόνο τεχνικές λεπτομέρειες θα ήταν αρχηγοί. Κανείς δεν είναι τέλειος, κεφάλι κάτω λοιπόν και δουλειά στην τεχνική, τεχνική, τεχνική και δώστου πάλι τεχνική. Περιμένουν να αγοράσουν και το application ώστε να μπορούν να τηλεχειρίζονται από απόσταση το ρομποτάκι που φωνάζουν χαιδευτικά " αθλητή" τους.
Έχουν και Blu-ray.

Οι ¨Μάστορες" έχουν εμπειρία. Θα σου φτιάξουν το τόξο, τα βέλη, τον ατομικό εξοπλισμό, το γήπεδο, τον στόχο, θα σου φτιάξουν και το κέφι. ΟΛΑ είναι θέμα υλικών. Το βέλος αριστερά, φταίει το button. Το βέλος δεξιά, θέλει λίγο κόψιμο η μύτη. Το βέλος ψηλά, να φτιάξουμε το clicker. Το βέλος χαμηλά, θέλει κατσαβίδιασμα το rest. Το βέλος πάει όπου θέλει, θέλεις καινούρια βέλη. Τα καινούρια βέλη δεν γκρουπάρουν, θέλεις καινούρια ελάσματα. Τα βέλη εξακολουθούν να είναι γύρω γύρω, θέλεις καινούριο τόξο.
Που θα πάει το ρημάδι, θα το φτιάξουν...


Όλοι οι υπόλοιποι, ονειρευόμαστε κάτι παραπάνω από μετάλλια. Γιατί ναι, ο αθλητισμός και ΕΙΔΙΚΑ ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια. Είναι τρόπος για να ζείς την ζωή σου.

Και μερικοί θέλουν να προετοιμάσουν τον αθλητή για ΤΗΝ εμπειρία.

Τότε που θα ξεχάσει το αποτέλεσμα και θα αποροφηθεί στην στιγμή.
Που θα γίνει ένα με τον εαυτό του χωρίς δικαιολογίες για τους άλλους.
Που θα συνδεθεί με κάτι μεγαλύτερο από αυτό που κατανοεί.
Που θα νοιώσει την αυτοπεποίθηση στην ολοκλήρωση της προσπάθειας του.
Που θα εθιστεί στην προπόνηση, γιατί κατάλαβε οτι όλη η προπόνηση καταλήγει σε αυτή τη μοναδική στιγμή, σε αυτή την ζωή.
Που θα νοιώσει δυνατός και ικανός για όλα...

You may say that I'm a dreamer,
but I'm not the only one.

Enjoy the flight part.10

Η δύναμη των στόχων... δίνει δύναμη στα "στοχάκια " μας.

Και τα καλύτερα για το 2012 έρχονται.
Με όνειρα για αυτό που θέλουμε, αφοσίωση σε αυτό που αγαπάμε και προσπάθεια σε κάθε προπόνηση. 'Οπως πάντα.

Μπράβο Στρατή.

Winning is about being better today
than you were yesterday.

Attitude determines altitude.

Είμαστε μοναδικοί, διαφορετικοί, ξεχωριστοί, ο καθένας με την δική του προσωπικότητα, χαρακτηριστικά, ιδιαιτερότητες και ιδιοτροπίες. Έχουμε πολλές επιλογές, μπορούμε να ασχοληθούμε με ότι μας ενδιαφέρει, να πάρουμε πληροφορίες για τα πάντα, να ονειρευτούμε, να καταναλώσουμε ιδέες, να νοιώσουμε την δύναμη του "εγώ".

Το πρόβλημα είναι ότι έχουμε τόσες πολλές επιλογές που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε στο τέλος. Κάτι σαν το zapping, 20 κανάλια, γεμάτα με τηλεοπτικό πρόγραμμα αλλά χωρίς μια ταινία της προκοπής.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να κάνουμε τις επιλογές μας, που αρχίζουν συνήθως με ερωτήσεις Μήπως χάνω τον χρόνο μου με το τηλεοπτικό πρόγραμμα ? Να κλείσω την τηλεόραση ή να βάλω καμιά ταινία στο dvd ? Μήπως να την κλείσω τελείως και να διαβάσω κανένα βιβλίο ? Αστο, ανοίγω το pc να χαζέψω λίγο στο internet. Μπά, βαρέθηκα, θα πάρω κανένα τηλέφωνο. Ή μήπως να παραγγείλω κανένα delivery? Έχω και τρέξιμο αύριο...

Δεν είμαστε site αυτοβοήθειας, οπότε ας μείνουμε στην τοξοβολία, και συγκεκριμένα στην αθλητική τοξοβολία, και πιο συγκεκριμένα στην αγωνιστική τοξοβολία.

Όλα ξεκινάνε από την στάση που έχεις στα πράγματα. Αυτή θα σε βοηθήσει να διαμορφώσεις (με πολύ προσπάθεια) το περιβάλλον και τις συνθήκες της προπόνησης σου, που και αυτά με την σειρά τους θα βοηθήσουν να φτάσει το αποτέλεσμα της προπόνησης σου στο μέγιστο βεληνεκές.

Αν αυτό που ζητάς είναι "να ρίχνεις κανένα βελάκι" και όλα σου μυρίζουν, τότε η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά (από το ομώνυμο παραμύθι) είναι το ιδανικό περιβάλλον. You know, κακόμοιρος wannabe something big, αλλα που να τρέχεις τώρα...

Αν θέλεις να "δεις τι σε παίρνει να κάνεις" αλλά χωρίς πολλά-πολλά, κάτι σαν το τραγουδάκι "του άντρα του πολλά βαρύ μην του μιλάτε το πρωί..." η σκέτη "τοξοβολία" είναι ο χώρος σου. Μούρη με το κιλό, μηδέν προσπάθεια σε προσωπικό επίπεδο, και για όλα φταίνε οι ... άλλοι (η ομοσπονδία, το σύστημα, το γήπεδο, το τόξο, κλπ κλπ).

Για τους ¨θέλω να προσπαθήσω, αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω" η τοξοβολία είναι το ιδανικό άθλημα για το weekend. Προπόνηση όποτε λάχει, δέσμευση μηδέν, διάθεση να το παλέψεις υπό το μηδέν, και αν δεν έχουν κανονίσει κάτι για Σαββατοκύριακο, πάνε και σε κανένα αγώνα. Να έχουμε να λέμε...

Για τους αθλητές που δεν "προλαβαίνουν" η τοξοβολία είναι το cafe της χαράς. Γιατί οι απαιτήσεις της τοξοβολίας (σε προσπάθεια και φυσική κατάσταση) είναι αστείες σε σχέση με τις απαιτήσεις άλλων αθλημάτων. Ο τοξότης μπορεί να ρίχνει μια-δυό φορές την εβδομάδα, να κάνει την πλάκα του, να πηγαίνει σε κανένα αγώνα κάπου-κάπου και να μην έχει σοβαρό κίνδυνο τραυματισμου. Για σκέψου λίγο τι γίνεται στα άλλα αθλήματα...

Οι υπόλοιποι το πάνε ... αλλού. Ξέρουν τι θέλουν, πιστεύουν ότι μπορεί να τα καταφέρουν, δεν φοβούνται χρόνο και προσπάθεια, έχουν στόχους.

Και οι στόχοι στον αγωνιστικό αθλητισμό χρειάζονται υποστήριξη.

Χρειάζεσαι την υποστήριξη των ανθρώπων σου, της οικογένειας σου και των φίλων σου.
Χρειάζεσαι υλικά, θα εξοικονομήσεις τα χρήματα για να τα αποκτήσεις.
Χρειάζεσαι σωματείο, θα βρεις αυτό που σου ταιριάζει.
Χρειάζεσαι γήπεδο, θα κάνεις μεθοδικά ότι χρειάζεται για να το έχεις.
Χρειάζεσαι χρόνο για προπόνηση, θα οργανώσεις την ζωή σου με τέτοιο τρόπο ώστε να τον βρεις Άλλωστε κάνεις κάτι που σου αρέσει, έτσι δεν είναι ?
Χρειάζεσαι καλό τρόπο ζωής και διατροφής, θα κάνεις τα απαραίτητα.
Χρειάζεσαι σωματική αποκατάσταση, θα βρεις φυσικοθεραπευτή.
Χρειάζεται πολύ δουλειά στις λεπτομέρειες, θα προσέξεις τις λεπτομέρειες.
Χρειάζεται να δουλέψεις τα αδύνατα σημεία σου, θα αναγνωρίσεις τις αδυναμίες σου.
Χρειάζεται να "ξεχάσεις" λέξεις όπως "δεν μπορώ, δεν φταίω, δεν κατάλαβα, εγώ προσπαθώ..." γιατί δεν χωράνε στο "ατομικό βάθρο" που έχεις τοποθετήσεις τον ευατό σου.
Χρειάζεσαι προπονητή, θα βρεις αυτόν που σου "μιλάει", αλλά πρέπει να τον "ακούς".

Και όλα τα παραπάνω έχουν ένα κοινό παρανομαστή που λέγεται χαρακτήρας.

Αν έχεις τον χαρακτήρα μην φοβάσαι τίποτα, τ ί π ο τ α. Αν δεν τον έχεις και θέλεις πολύ να πετύχεις χωρίς να σε φοβίζει η προσπάθεια ο προπονητής μπορεί να βοηθήσει.

Αλλά πρέπει να είσαι ανοιχτός στο καινούριο, να βγεις έξω από αυτά που έχεις συνηθίσεις, να αλλάξεις επίπεδο και να ξεφύγεις από το comfort zone σου. Αυτό που λέμε συνεχώς στις προπονήσεις : αν κάνεις τα ίδια με πριν, θα έχεις τα ίδια αποτελέσματα με πριν.

Μια γραμμούλα χωρίζει το chance και το change. Αξίζει να την περάσεις ?

Limits begin where vision ends.

Καλή Αρχή.

Όταν ο "μαθητής" είναι έτοιμος, τότε βρίσκεται και ο "δάσκαλος".

Πώς δουλεύει ακριβώς αυτό δεν γνωρίζω, αλλά όλοι αυτοί οι σοφοί άνθρωποι στη Άπω Ανατολή κάτι ξέρουν για να το λένε.

Αυτό όμως που εγώ ξέρω είναι ότι η αμοιβαία εμπιστοσύνη , η "χημεία" με τον προπονητή, η διάθεση να γίνεις καλύτερη χωρίς να σε φοβίζει η προσπάθεια που χρειάζεται, καθώς και ο στόχος να κάνεις κάτι περισσότερο από αυτό που έχεις ήδη κάνει (να βγεις δηλαδή έξω από το comfort zone σου), οδηγούν στις επιτυχίες.


Μπράβο Γωγώ.

(Και από το νέο έτος στο βάθρο με πράσινο μπλουζάκι...)

Attitude determines altitude.

Enjoy the flight part.9

Με το τέλος των αγώνων ανοιχτού χώρου και κοιτάζοντας τα αποτελέσματα της χρονιάς, νοιώθω τόσο περήφανος για όλα τα παιδιά μας, που δεν μπορώ παρά να φωνάξω μαζί τους (αυτό που κατακτήθηκε με πολύ προσπάθεια και λίγα λόγια ) :

"ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΜΕ".

Και το "δεν χάνουμε" είναι στάση ζωής. Όπως το να παλεύουμε μέχρι το τελευταίο βέλος, να μην εγκαταλείπουμε ΠΟΤΕ την προσπάθεια, και να προσπαθούμε να κερδίσουμε όλους τους αγώνες (ακόμα και αυτούς που "φαίνονται" χαμένοι).

Η χαρά μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, γιατί ζω μαζί τους την μεγαλύτερη αλήθεια του αθλητισμού :

Νικητής δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

Μπράβο Φώτη

Μπράβο Στρατή

Μπράβο Γιώργο

Μπράβο Ξένια

Μπράβο Ανίτα

Μπράβο Αγγελική

Μπράβο Ξένια ( δεν είναι τυπογραφικό)

Actions speak louder than words.

Take it as it comes.

Time to walk
Time to run
Time to aim your arrows
At the sun

Όχι δεν είναι δικοί μου στίχοι, αλλά τους κουβαλάω πολλά χρόνια.
Σαν music freak στην αρχή και σαν archery freak στην συνέχεια με συντροφεύουν "κάποιες" μέρες.

Ποιες μέρες ?

Όταν το καλοκαίρι αρχίζει να γίνεται ανάμνηση και στην πρώτη βροχή του φθινοπώρου απλά αφήνομαι να βραχώ χωρίς να νοιάζομαι και χωρίς να το επιδιώκω.

Όταν οι υποσχέσεις για την επόμενη μέρα είναι περισσότερες από τις δυσκολίες και τις "υποχρεώσεις".

Όταν χωρίς να ξέρω τον λόγο νοιώθω αθεράπευτα αισιόδοξος.

Όταν ο χρόνος δεν υπάρχει και ζώ την στιγμή.

Όταν τίποτα δεν μπορεί να με προβληματίσει στην επίτευξη των στόχων μου.

Όταν όλα κυλούν αβίαστα.

Μπορώ να γράψω σελίδες για το τι αισθήματα μου δημιουργούν αυτοί οι στίχοι, αλλά δεν θέλω. Θέλω να τα κρατήσω για μένα, είναι μέρος των "όπλων" μου για τις "δύσκολες".

Αυτό που θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι τις στιγμές που όλα ρολλάρουν, την "ροή".

Αχ αυτή η ροή. Τον Γενάρη σας την σύστησα με το τοξευτικό ψευδώνυμο "Καθαρό μυαλό στο clicker". Μας έκανε παρέα για λίγο και αποσύρθηκε. Χθες την αισθάνθηκα να μας παρακολουθεί στην προπόνηση. Τραγούδησε μαζί μας happy birthday για τον Λάμπη, έφαγε αχόρταγα το γλυκό της και ήθελε και άλλο. Ξανατραγούδησε happy birthday για τον Κωνσταντίνο, δεύτερο γλυκό και γλυκάθηκε. Ρε συ αυτοί είναι cool, σκέφτηκε, είναι από τις super παρέες. Έμεινε μαζί μας σε όλη την προπόνηση...

Κάποιες στιγμές μας έβγαζε την γλώσσα (Φώτη σημαδεύεις και ρίχνεις), κάποιες στιγμές μας δασκάλευε (Στρατή βγές στην ευθεία), μας γκάζωνε (Ξένια ο αγώνας δεν τελειώνει στο 5-1, τελειώνει με 10αρι στο μπαράζ)), μας παρηγορούσε (Μάρθα ρίξε χωρίς να αξιολογείς την προσπάθεια), μας θαύμαζε (Μαρία τα βέλη σου πετάνε jet και με ...μισή πλάτη), μας φώτιζε (ρίχνουμε μπαράζ για να το βάλουμε στο κίτρινο), μας το υπενθύμιζε (Χρήστο μην βιάζεσαι να σημαδέψεις), μας έδινε θάρος (Γωγώ τα βέλη του μπαράζ έτσι πάνε, στο 10), μας κανάκευε (τσουλάει Λάμπη και μαζεύεται), μας κολάκευε (Ανιτάκι δεν χρειάζεσαι δοκιμαστικά στα 60 όταν ρίχνεις στα 90), ακόμα και ο Κωνσταντίνος δυνάμωσε το τόξο του...

Στο τέλος της προπόνησης μου ψιθύρισε " Όταν έχεις κάνει όλα όσα μπορείς, χαλάρωσε, take it as it comes".

Και ναι αγαπημένοι μου. Έχουμε κάνει ότι μπορούμε. Ας σταματήσουμε να το ψειρίζουμε και ας περάσουμε hyper-super-duper-wow στον αγώνα που έρχεται. It's time to aim your arrows at the sun.

Enjoy the flight part.8

Καλοκαίρι, διακοπές, μπάνια, μαύρισμα, τοξοβολία, αγώνες, επιτυχίες.

Σαν να μη πέρασε μια μέρα...


Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Ξένια.

Believe you can and you're halfway there.

Hall of fame nr.3

5 Σεπτεμβρίου 2011, Προπόνηση, Πικέρμι
X-X-10-10-10-9, 70m.

Μπράβο Μάρθα.




Be master of mind rather than mastered by mind.

Back to school.

What is fear in archery ?

F = false,
E = evidence,
A = appearing,
R = real.

Don't be afraid of any false
evidence and just do it.

Καλές διακοπές.

Ασε το τοξο σου να ξεκουραστεί.
θα το λειώσεις από τις 22/8 και μετά...

Enjoy the flight part.7

Μερικές νύχτες ονειροπολώ κοιτάζωντας τα αστέρια.

Και μερικές μέρες τα αστέρια είναι δίπλα μου, τα παρακολουθώ από κοντά, μπορώ να τους μιλάω, τα ακούω να μου λένε ιστορίες, τα βλέπω για μια στιγμή να τρεμοπαίζουνε και την επόμενη να λάμπουν δυνατά' να τυφλώνουν με το φώς τους, τα αγκαλιάζω...

Μπράβο Γιώργο.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Αγγελική.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Ξένια.

Check 1.

Το λέει και το γνωμικό, "μην κοιτάς τι κάνουν οι δίπλα σου, κοίτα την δουλειά σου".
Και η δουλειά μας είναι να περνάμε καλά με αυτό που επιλέξαμε και αγαπάμε, συν μερικές επιτυχίες.

Είμαστε σε ένα περιβάλλον που μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, η κλωστή γίνεται σχοινί, ο κακώς εννοούμενος ερασιτεχνισμός βασιλεύει, ο διαγωνισμός εξυπνάδας και ξερωλισμού είναι το αυτονόητο, και η ανάγκη να πώ κάτι (και ας είναι βλακία) για να αποδείξω ότι υπάρχω είναι καταναγκαστική.

Το πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε,τι αποφασίζουμε και πως ενεργούμε σε αυτό το περιβάλλον είναι μια διαρκής μάχη που το αποτέλεσμα της διαμορφώνει το ταξίδι μας στον χώρο της τοξοβολίας.

Μας την "έσπασαν", εκνευριζόμαστε. Μας της "είπαν", θυμώνουμε. Δεν μας "κατάλαβαν", απογοητευόμαστε. Δεν "ταυτίζονται", απέχουμε. Διαρκώς ετεροπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με τους άλλους. Είναι η βαθιά ριζόμένη στο DNA της ανθρώπινης φυλής ανάγκη να είμαστε μέλη μιας ομάδας, να ανήκουμε κάπου.

Cogito, ergo sum. Το σκέπτομαι προσδιορίζει την ύπαρξη.

Χρειάζεται πραγματικά σε ένα αθλητικό περιβάλλον να ασχολείσαι με το τι κάνουν και λένε οι άλλοι ?
Πιστεύεις ότι ακούς και διαβάζεις στα διάφορα ιντερνετικά site γιατί το πλασάρουν ωραία ?
Είναι πιο "δυνατοί" γιατί "φουσκώνουν" καλύτερα όπως βλέπουμε να κάνουν τα άγρια ζώα στα ντοκυμαντέρ ?
Επειδή "φωνάζουν" μπορούν να σε "τρομάξουν" ?
Τσιμπάς με τα "μεγαλεία" (μπλουζάκια Greece, Hellas, Coach στο γήπεδο) ?
Παραμυθιάζεσαι με τις "επιτυχίες" από τις "μορφές¨ του χώρου ?
Νοιώθεις δέος γιατί η άλλη "αγέλη" είναι πιό παλιά στον χώρο από την δική σου ?

Στο πρωτάθλημα ανοιχτού χώρου για το 2011 τα δεδομένα είναι ως εξής :

• Κερδίσαμε 4 ατομικά μετάλλια στις 3 από τις 4 κατηγορίες (ποσοστό επιτυχίας 75%)
  
• Κερδίσαμε 4 ομαδικά μετάλλια σε όλες τις κατηγορίες (ποσοστό επιτυχίας 100%)
• Τα μετάλλια μας είναι 3 χρυσά, 2 ασημένια, 3 χάλκινα
  
• Είμαστε πρώτοι στη βαθμολογία των σωματείων recurve

Το τι σκέφτεσαι σχηματοποιεί τα πιστεύω σου. Το τι πιστεύεις προσδιορίζει τις πράξεις σου. Και το τι κάνεις ή προσπαθείς να κάταφέρεις προσδιορίζει το ποιος είσαι. Και το ποιός είσαι φαίνεται από μακρυά...

Δεν θα κερδίζω πάντα, ΑΛΛΑ ρίχνω για να κερδίζω, επειδή έχω νοοτροπία νικητή.
Δεν θα χάνω συνέχεια, ΓΙΑΤΙ ξέρω ότι μπορώ να κερδίζω και το ξαναέκανα, πολλές φορές.
Δεν τα παρατάω ΠΟΤΕ, αποδεδειγμένα.
Θέλω να γίνω καλύτερος/καλύτερη, ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

Όχι δεν είναι αμετροέποια, είναι η χαρά που είστε δίπλα μου γεμάτοι επιτυχίες. Για μια και μοναδική φορά επιτρέψτε μου να υπερβώ λίγο το σύνηθες χαμηλό προφίλ του blog μας και να γράψω :

Le roi est mort, vive le roi.

He who stops being better,
stops being good

Enjoy the flight part.6

Με διαφορά ο αγώνας που "μέτρησε" περισσότερο.
Απάντησε στις απορείες για το που μπορούμε να ... πάμε.

Πάμε κορυφή ?


Μπράβο Λάμπη.

Μπράβο Λάμπη. (δεν είναι τυπογραφικό).

Μπράβο Βασίλη.

Μπράβο Χρήστο.

Μπράβο Μαρία.

Μπράβο Μάρθα.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Ανίτα (ούτε αυτό είναι τυπογραφικό).

Sometimes a winner is just a
dreamer that never gave up.

Hall of fame nr.2

23 Ιουνίου 2011, Προπόνηση, Πικέρμι
X-X-10, 70m, Olympic round

Μπράβο Ανίτα.

Όταν η προσπάθεια είναι 100% , τότε και το αποτέλεσμα είναι 100%.

Μονοπάτια.

Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που κατάλαβα τι σημαίνει μονοπάτι. Ένοιωσα πέρα από λέξεις και περιγραφές τι σημαίνει να εμπιστεύομαι κάτι που δεν γνωρίζω, για να με πάει κάπου που δεν ξέρω. Η εμπειρία ήταν τόσο δυνατή που με χάραξε. Κλειδωμένη βαθιά μέσα μου θα με συντροφεύει για πάντα.

Καλοκαίρι του 1996 στην Ανάφη, ακολουθώ τον μοναδικό τρόπο να πάω στο μοναστήρι που στέκεται στον δεύτερο μεγαλύτερο μονόλιθο της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ. Ένα μικρό μοναπατάκι που με βία χωράει ένας άνθρωπος, ελίσσεται ανάμεσα σε βράχους, γκρεμούς, πουρνάρια. Το μάτι το ακολουθεί με δυσκολία για καμιά εικοσαριά μέτρα, μετά χάνεται. Κοιτάω μακριά και με πιάνει αγωνία, αμφιβολίες γεμίζουν το μυαλό μου, δεν φαίνεται τίποτα. Η μόνη παρήγορη σκέψη είναι ότι και άλλοι τα έχουν καταφέρει πριν από μένα.

Με το κεφάλι κάτω ανιχνεύοντας τις μικρές αλλαγές στο τοπίο που ορίζουν το μονοπάτι, προχωράω στο άγνωστο. Συνέχεια στριφογυρίσματα, πορεία που δεν φαίνεται να βγάζει κάπου, γκρεμοί, ακόμα και η θάλασσα έχει χαθεί. Η πίστη ότι θα τα καταφέρω να φτάσω σε συνδυασμό με τον φόβο της αποτυχίας με οδηγούν όλο και πιο μακριά από την αρχή της μίνι περιπέτειας αλλά όλο και πιο κοντά στον προορισμό μου. Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα από το πουθενά ξεπετάγεται ο τρούλος της εκκλησίας. Μερικά γρήγορα τελευταία βήματα και bingo. Το απόλυτο γαλάζιο, όσο πιο μυστικιστικά το ένοιωσα ποτέ. Η γαλήνη του τοπίου μαζί με την αίσθηση ότι έφτασα δημιουργούν ένα παντοδύναμο συνδυασμό. Τα κατάφερα.

Μονοπάτι σημαίνει κοίτα κοντά με προσοχή, με πίστη ότι θα σε οδηγήσει στον προορισμό σου, συγκεντρώσου στην προσπάθεια, stay alert, απόλαυσε την βόλτα, και μόλις ξεχαστείς θα προβάλλει η μεγάλη εικόνα.


Το καλοκαίρι είναι η εποχή που οι βιόρυθμοι μας πηγαίνουν διακοπές. Οι σχολικές διακοπές, οι καλοκαιρινές άδειες, η θάλασσα, η ζέστη, το κλίμα χαλαρότητας, ξενοιασιάς και ανεμελιάς, το χαζοχαρούμενο που πλανάται σαν άλλοθι της τεμπελιάς, η μεγάλη διάρκεια της μέρας, όλα συνηγορούν στο σύνθημα " χαλαρά, καλοκαιράκι είναι, αράξτε...". Το αποτέλεσμα αυτής της "εκπαίδευσης" είναι να σέρνονται οι περισσότεροι. Μόνο στην Ελλάδα.

Πιστεύεις ότι το ίδιο γίνεται στο νότιο ημισφαίριο, στις βόρειες χώρες, στην Κορέα, στην Αμερική ή στις χώρες περί του Ισημερινού που καίγονται από τον ήλιο σχεδόν όλο τον χρόνο. Μήπως οι αθλητές που συμμετέχουν αυτή την περίοδο σε διεθνείς διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα αθλήματα, είναι χαλαροί? Όσοι προετοιμάζονται για Ολυμπιακούς ξεκουράζονται? Αυτούς που βλέπουμε στα video απο το archery world cup πίνουν φραπεδιές ? Εμείς που έχουμε αγώνες τέλος Ιουνίου και αρχές Ιουλίου ξεκινήσαμε τα μπάνια ?

Από το "χύμα" που μας περικυκλώνει στο γήπεδο για προπόνηση. Μια διαρκή προσπάθεια να κρατήσεις την φλόγα μέσα σου ζωντανή, σε ένα περιβάλλον που σε μπουγελώνει συνεχώς με το "...χαλαρααααά".

Ο καθένας προστατεύει τους στόχους και τα όνειρα του όπως κρίνει καλύτερα.

Αν όμως διψάμε για κάτι παραπάνω από το trademark της χώρας μας "χαλαρααααααά..." τότε χρειάζεται προσοχή. Και προσπάθεια.

Το μονοπάτι που ονομάζεται προπόνηση και οδηγεί στους στόχους , είναι πάντα εκεί...

Re-union.

Και φυσικά αναφέρομαι στο τόξο μου.

Το έδεσα με την ανυπομονησία, την προσοχή στη λεπτομέρεια, την συγκίνηση και τον σεβασμό που χρειάζεται ένα τέτοιο έργο τέχνης. Όμορφο, μοναδικό στους συνδυασμούς υλικών και χρωμάτων, καλοζυγισμένο, ρυθμισμένο για μένα, φτιαγμένο μόνο για μένα. Από το εργοστάσιο κατευθείαν delivery Αθενς, Γκρης, Απόστολος.

Μόλις το έπιασα στο χέρι μου άκουσα τα παράπονα του, ένοιωσα τη ζήλια του. Ένα χρόνο με έχεις παρατημένο στη βαλίτσα, τόσο καιρό δοκιμάζεις όλα τα υπόλοιπα τόξα εκτός από μένα, πάρε μου καινούρια χορδή, φτάξε τα φτερά στα βέλη να πετάνε καλύτερα, πάρε επιτέλους το καινούριο αφρολέξ να φτιάξεις το κρεββατάκι μου στην βαλίτσα ( αμάν πια με αυτό το matrix, εμένα με λένε HELIX), θέλω να με βγάζεις έξω πιό συχνά, πότε θα με πας σε αγώνες...

Don't worry, όλα θα είναι καλύτερα τώρα. Πάμε να ρίξουμε μερικά βελάκια να ξεμουδιάσουμε. Πέντε-έξι στα 30m χωρίς πρόσωπο, άντε να ρίξουμε και κανά δυό σε πρόσωπο να βρούμε σκόπευτρο (shibuya-κι μου καιρό είχα να σε βάλω στο μάτι) και μετά τρέχοντας για 70 αρι. Ουαου, επιτέλους δυό μας. Εγώ και το τοξάκι μου. Δείξε μου τι θυμάσαι. 6 στις 2, 8 στις 6, 8 στις 3, 10, 9 στις 9, 10. Και μετά άρχισα το τραγούδι.

Το κίτρινο εκεί όπως πάντα, επαφές οκ, το σκόπευτρο δεν έχει ακρίβεια αλλά δεν πειράζει, μπροστινό χέρι δυνατό, να χαλαρώσω λίγο το εσωτερικό τρίγωνο στο χέρι της χορδής, λίγο καλύτερα την λεκάνη να μην φεύγω πίσω, όλα τα check γίνανε, πάμε παρακάτω. Και τώρα το challenge, μικτό ομαδικό. Και τι μικτό, ΑΑ (Ανιτάκι - Απόστολος).

Ευτυχία είναι να μου λέει η Ανίτα " μπράβο Απόστολε ".

Και η ευτυχία αυτό το απόγευμα υπερβαίνει το εγώ μου. Με συνδέει με κάτι μεγαλύτερο που δεν κατανοώ, με γεμίζει φως, αφήνομαι στην στιγμή, θέλω να την κρατήσω μέσα μου για τα δύσκολα. Είμαι τυχερός που το έζησα, και ευχαριστώ.

Μόνο αν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία που έχει για σένα. Και μου λείπουν η προπόνηση, η καθημερινή ρουτίνα, η κούραση, οι στόχοι, αυτά που δεν κατάφερα, αυτά που κυνηγούσα, οι αγώνες, η έξαψη, η τόσο γλυκιά κούραση μετά από αγώνες, οι επιτυχίες, οι ώρες που είναι μόνο για μένα, το προστατευτικό στο χέρι, το καπελάκι αγώνων μου, το βάρος της βαλίτσας μετά την προπόνηση, το βέλος να φεύγει από το τόξο μου, τα κίτρινα, τα νέα πράγματα που δοκίμαζα, τα προπονητικά μου προγράμματα, η μυρωδιά του γηπέδου πριν τον αγώνα, το ντους μετά από προπόνηση, η κούραση στα χέρια (χαλάρωσε το τρίγωνο σκέφτομαι), τα βιβλία και η μουσική στα διαλείμματα.. Πως μπορείς να περιγράψεις την ζωή σου ?

Hello, my name is Apostolos, and i still feel like an archery athlete.

Βυθισμένοι στην καθημερινότητα χάνουμε την μεγάλη εικόνα. Ζούμε την ζωή μας αλλά δεν την κατανοούμε. Ζούμε αλλά δεν νοιώθουμε την ζωντάνια της στιγμής. Κάνουμε τοξοβολία αλλά ξεχνάμε...

Δεν χρειαζόμαστε δα και τόσα πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Κάνε αυτό που αγαπάς και εαν και εφόσον έρθει η ώρα θα πάρεις και τις εξωτερικές ανταμοιβές (you know μετάλλια, ρεκόρ, επιτυχίες, αναγνώριση...). Μέχρι τότε κάνε αυτό που αγαπάς, κάντο για σένα. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς μιζέρια, με περηφάνεια για την προσπάθεια σου,με αφωσίωση, κεντραρισμένα και με πάθος. Τα υπόλοιπα δεν είναι στο χέρι σου οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς.

Αφέσου χωρίς να το εκβιάζεις.

Θα τα πούμε στο γήπεδο την άλλη Πέμπτη, ναι ναι δεν θα το ξεχάσω, ναι ναι στο υπόσχομαι, ναι θα θυμηθώ και το αφρολέξ.

Enjoy the flight part.5

Μαυρισμένα πρόσωπα, σημάδι από το προστατευτικό στο αριστερό χέρι, βερμουδίτσα, μετάλλιο στο στήθος και cool χαμόγελο ?

Αθλητές τοξοβολίας τους κόβω.


Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Στρατή.

Όταν η τοξοβολία είναι ένα με την ζωή μας,
οι επιτυχίες γίνονται κομμάτι της ζωής μας.

Archery is bigger than life.

Λογοπαίγνιο ? Δεν νομίζω.

Η αθλητική πραγματικότητα εντός των συνόρων είναι μίζερη. Σε όποιο ερασιτεχνικό άθλημα και να κοιτάξεις υπάρχει μια γκρίνια άνευ προηγουμένου. Επιχορηγήσεις, "κίνητρα", προγραμματισμός, μηδενικές ευκαιρίες για συμμετοχή στα διεθνή δρώμενα, βολεψάκηδες, "παραγοντισμοί", και δεκάδες άλλοι λόγοι έχουν βυθίσει το οικοδόμημα του αθλητισμού στην Ελλάδα. Και όχι άδικα. Οι επιτυχίες παρελθόντων ετών εξαργυρώθηκαν με θεσούλες στο δημόσιο, (ακόμα και στην τοξοβολία έχουμε τους "επαγγελματίες" μας), χορηγίες, πρόσκαιρο glamour σε εφημερίδες- tv και media, τα "αστέρια" έγραψαν στην "ιστορία¨ το όνομα τους. Η ζωή χαμένη στην μετάφραση.

Πολύ φασαρία για το τίποτα.

Όλοι όσοι είδαν στον αθλητισμό την ευκαιρία να "βολευτούν" και τα κατάφεραν, απλά δεν μιλάνε για το σημερινό μπάχαλο. Όσοι δεν τα κατάφεραν απλώς γκρινιάζουν γιατί δεν πρόλαβαν.

Και οι υπόλοιποι ? Οι επαγγελματίες στην προσπάθεια, αλλά ερασιτέχνες στις απολαβές. Αυτοί οι γνήσιοι αθλητές της προσπάθειας και όχι του "αποτελέσματος". Αυτοί που συμμετέχουν με αγάπη σε αυτό που κάνουν γιατί "έτσι γουστάρουν", χωρίς δικαιολογίες και χωρίς να περιμένουν την "αναγνώριση" και την "ανταμοιβή". Αυτοί που αθλούνται χωρίς νόημα (για τους άσχετους), που δεν τσιγκουνεύονται την προσπάθεια, που πέφτουν έξι φορές και σηκώνονται επτά. Που η ΑΓΑΠΗ για αυτό που κάνουν είναι επαρκής λόγος.

Για αυτούς τους υπόλοιπους γράφω στο blog μας. Για αυτούς τους υπόλοιπους έχω επιλέξει να αφιερώνω τον χρόνο και την ενέργεια που χρειάζεται ώστε να γίνουν καλύτεροι σε αυτό που κάνουν. Για αυτούς που είναι κομμάτι της ζωής μου. Που χάρη σε αυτούς γίνομαι και εγώ καλύτερος. Είναι οι άνθρωποί μου.

Ο αθλητισμός δεν είναι lifestyle στην Ελλάδα. Και εννοώ lifestyle με την κακή έννοια.
Δεν ήταν και δεν μπορεί να γίνει. Η "αγορά" είναι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο, και ευτυχώς.

Ο αθλητισμός σήμερα κατά την γνώμη μου, είναι πριν απ' όλα ψυχαγωγία (με την ετυμολογία της λέξης : αγωγή ψυχής). Είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ προσπάθεια για βελτίωση, εξερεύνηση των δικών μας ορίων, μέσο συναναστροφής και κοινωνικότητας (αδελφότητας ?), ένα ενεργητικό διάλειμμα από την πραγματικότητα, ο τρόπος να πάμε λίγο... παρακάτω, να βρούμε από τι είμαστε ... φτιαγμένοι, να ισορροπήσουμε, να ονειρευτούμε και να πορευτούμε. Το μικρό κίνητρο μέσα στον καθένα μας που μας οδηγεί στο γήπεδο. Είναι η μαγεία που μας τυλίγει και η αυτοπεποίθηση που νοιώθουμε μετά από κάθε επιτυχημένη προσπάθεια. Ο κόσμος είναι δικός μας και νοιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Αυτή η μοναδική αίσθηση δύναμης και ικανότητας που γιγαντώνεται μέσα μας.

Παρακολουθώ διαρκώς το τι γίνεται στην παγκόσμια τοξοβολία, πώς εξελίσσεται και προς τα που πάει. Την παρακολουθώ σαν δραστηριότητα, σαν Ολυμπιακό αγώνισμα και σαν επιστήμη. Είναι συγκλονιστικά τα ερεθίσματα που δέχομαι. Είναι πολλές φορές που θέλω να πιάσω το τόξο μου και να κάνω... πράγματα. Τις περισσότερες φορές όμως απλώς τα μεταφράζω (μέσα από την δικιά μου εκπαίδευση και εμπειρία) ώστε να γίνουν κατανοητά και εφαρμόσιμα από όλους. Το ότι όλα αυτά γίνονται μακριά από εμάς, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ονειρευτούμε, να στοχεύσουμε, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να τα πετύχουμε.

Δεν μπερδεύομαι καθόλου. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της προσπάθειας, οι στόχοι μου είναι ξεκάθαροι. Δεν θέλω να το γυρίσω στο τσάμικο όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Δεν μου βγαίνουν τα "αθλητικά" το γυρνάω στα "παραδοσιακά", δεν μου βγαίνει ο "ανταγωνισμός" το γυρνάω στη "παρεούλα", δεν "αντέχω" μου φταίνε τα "οργανωτικά", δεν "μπορώ" σε προσωπικό επίπεδο "πάντα κάτι άλλο θα φταίει". Η προσπάθεια μου είναι η ζωή μου, και σε αυτήν έχω λόγο μόνο εγώ. Η στήριξη και η συναίνεση των ανθρώπων μου είναι κάτι που κερδίζω με την αξία μου και δεν μου χαρίζεται εν λευκώ. Και αυτό θέλει δύναμη, σχέδιο, προσπάθεια και ικανότητες.

Σε ότι επιλέγω να ασχοληθώ, ασχολούμαι ανεξάρτητα του αποτελέσματος Καλύτερα να το δοκιμάσω και ας μην πετύχω, παρά να μην δοκιμάσω καθόλου. Οι γέροι του Muppet Show που κάθονται στο θεωρείο και σχολιάζουν τα πάντα από ψηλά είναι ο εφιάλτης μου. Θέλω να έχω την περηφάνια ότι προσπάθησα.

Η τοξοβολία συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, με κερασάκι ότι δεν έχει περιορισμούς ηλικίας. Το έκανα, το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω. Όσα κερδίζω από την ενασχόληση μου είναι φάρος, μου δείχνει που δεν πρέπει να "κολλήσω" και ταυτόχρονα που πρέπει να πάω. Οι δυσκολίες του "ταξιδιού" δεν με τρομάζουν. Εγώ το διάλεξα, εγώ το οδηγώ, εγώ κερδίζω.

Winning is about being better today
than you were yesterday.

Archery is life.

Όσα ζω τα χρόνια που ασχολούμαι με την τοξοβολία σαν αθλητής και σαν προπονητής είναι ανεκτίμητα. Δεν τα αλλάζω με τίποτα. Και σίγουρα δεν ήταν πάντα όλα εύκολα...

Εδώ και πολλά χρόνια έχω σταματήσει να προσπαθώ να εξηγήσω τα "τι" τα "πως" και τα "γιατί" σε ανθρώπους που δεν είναι έστω και λίγο μυημένοι στα του αθλήματος μας. Οι ώρες που περνάω με τα πράγματα που αγαπάω, και αυτά που αποκομίζω είναι νομίζω και ο πυρήνας της προσωπικότητας μου. Δεν είναι τα μοναδικά σίγουρα, αλλά είναι μεγάλο κομμάτι. Πολλές φορές με αφορμή συζητήσεις κάνω την ερώτηση στον εαυτό μου : "Είμαι έτσι γιατί είμαι τοξότης ή είμαι τοξότης γιατί είμαι έτσι φτιαγμένος?". Δεν έχω απάντηση. Δεν με ενδιαφέρει να βρω και την απάντηση. Μερικά πράγματα απλώς είναι.

Δεν σημαίνει ότι αποδέχομαι τα πάντα a priori, πάντα θα είμαι σκεπτικιστής στο καινούριο, αλλά ανοιχτόμυαλος. Μου κάνει ? Το κρατάω. Χωρίς προκαταλήψεις.

Οι ώρες που περνάς μακριά από το σπίτι σου, μακριά από την δουλειά σου, σε βάρος των ανθρώπων σου (οικογένεια, φίλοι), και παραμελώντας άλλα ενδιαφέροντα και υποχρεώσεις έχουν την δικιά τους ιδιόμορφη πίεση. Κάτι σε τρώει (είναι σωστό, μήπως είναι εγωιστικό είμαι εντελώς αναίσθητος, πόσα έχω αφήσει πίσω...), αλλά σιγά σιγά το συνηθίζεις. Με την χρόνια ενασχόληση μαθαίνεις να τα κουμαντάρεις καλύτερα. Το χρόνο σου, τα ενδιαφέροντα σου, την ενέργεια σου, τα όνειρα σου, τους στόχους σου. Την ζωή σου ολόκληρη.

Και αυτό είναι κάτι που μαθαίνεται με τον δύσκολο τρόπο. Το καλό βέβαια είναι ότι αυτή η ικανότητα είναι δική σου, ο προσωπικός σου χώρος. Κανένας δεν μπορεί να σου την πάρει, να την υποτιμήσει, να την υποβαθμίσει, να την κοροϊδέψει, να την σνομπάρει, να επέμβει.

Υπάρχουν πολλά "συστήματα" που προσπαθούν να διδάξουν στους ανθρώπους κάτι ανάλογο. Θρησκεία, πολιτική, εκπαίδευση, φιλοσοφία, επιστήμη, ψυχανάλυση.

Υπάρχουν άπειρες "σχολές" που προσπαθούν να δείξουν στους ανθρώπους τον τρόπο να ζουν τη ζωή τους, να ζουν τη στιγμή.

Υπάρχουν πολλές "κατευθύνσεις" που μπορούν να δώσουν νόημα στην καθημερινότητα.

Όσες και να είναι οι επιλογές όμως, πρέπει να επιλέξουμε. Διαφορετικά είμαστε διαρκώς σε μια κατάσταση twilight zone. Ένα διαρκές zapping, lost in space, ναυαγοί της πραγματικότητας. Που ψάχνουμε το νόημα ενώ παρασυρόμαστε από το τυχαίο. Catch 22.

Όχι, δεν κάνω τοξοβολία για να μάθω να ελέγχω την ζωή μου. Κάνω τοξοβολία γιατί μου αρέσει και την έχω επιλέξει. Τα υπόλοιπα έρχονται...

Και αυτό προσπαθώ να "περάσω" και στους ανθρώπους γύρω μου.
Κάνε τοξοβολία για να περνάς καλά. Αυτή είναι η αρχική συνθήκη που πάνω της χτίζονται τα υπόλοιπα. Δεν είναι η μοναδική σίγουρα, αλλά είναι η αρχική. Εάν δεν γουστάρεις και δεν περνάς καλά, ξέχνα το. Έχεις χρόνο και διάθεση, πάμε να κυνηγήσουμε κάτι περισσότερο.

Μην ξεχνάς ποτέ όμως την αρχική "δέσμευση". Κάνεις κάτι που σου αρέσει και το έχεις επιλέξει. Η πίεση, οι αγωνίες, οι στόχοι, οι απογοητεύσεις, οι δυσκολίες, το "άγχος", τα ζόρια είναι μέρος του "παιχνιδιού". Είναι τα εργαλεία που θα μεταμορφώσουν την επιλογή μας σε κάτι άλλο, κάτι μεγαλύτερο, με νόημα.

Τα εργαλεία δεν είναι η κατασκευή, η μπάλα δεν είναι το παιχνίδι. Είναι τα μέσα για το επόμενο στάδιο. Με τα εργαλεία θα φτιάξει την κατασκευή (αν θέλεις), με την μπάλα θα παίξεις μπάσκετ (αν θέλεις). Ο προπονητής θα σου μάθει τον τρόπο να χειρίζεσαι τα εργαλεία, θα σου δείξει την τεχνική να παίξεις μπάσκετ, θα σου δείξει τι μπορείς να κάνεις με τα εργαλεία, θα σου δώσει τις ικανότητες να κερδίζεις στο μπάσκετ.

Δεν είσαι ικανοποιημένος μόνο με αυτά ? ΟΚ, πάμε για τα παραπάνω αλλά να ξέρεις ότι οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές. Δεν μπορείς τώρα? Δεν θέλεις άλλο ? ΟΚ, μπορούμε πάντα να περνάμε καλά επιδιώκοντας λιγότερα.

Η τοξοβολία δεν είναι για να ζοριζόμαστε, είναι για να είμαστε ευτυχισμένοι. Αν όμως θέλεις να γίνεις πρωταθλητής ετοιμάσου για μεγάλα ζόρια. Είναι εφικτό. Και αυτά που θα κερδίσεις σε προσωπικό επίπεδο απλά δεν περιγράφονται. Πιστέψτε με, ανεξάρτητα από το αν θα τα καταφέρετε ή όχι, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, αξίζει. Το έγραψα και στο προηγούμενο post. Success is a state of mind. Και θέλω να πιστεύω ότι αυτό το καλλιεργώ σιγά σιγά σε όλους. Γιατί το το αδελφάκι της επιτυχίας είναι η ευτυχία. Δύσκολα είσαι πετυχημένος στην τοξοβολία χωρίς να είσαι ευτυχισμένος.

Όλοι οι συνδυασμοί είναι ανοιχτοί. Όπως η ζωή. Επιλέγουμε και πορευόμαστε..

Ότι και να επιλέξουμε είναι σωστό. Και στηρίζω 100% την όποια επιλογή.

Ο καθένας φοράει το μπλουζάκι που του ταιριάζει.

Enjoy the flight part.4

Δεν βαριέμαι ποτέ να λέω μπράβο.
Πιστεύω ότι το μπράβο είναι με διαφορά το ισχυρότερο κίνητρο για κάθε αθλήτρια.
Το μπράβο σημαίνει για την αθλήτρια ότι μπορεί να τα καταφέρει.
'Οταν μπορείς να τα καταφέρεις στον αθλητισμό, μπορείς να τα καταφέρεις παντού.


Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Ξένια.

Success is a state of mind.

Τι κατάλαβες ?

Βρίσκεις διαμάντια εκεί που δεν το περιμένεις. Προτάσεις οι οποίες φανερώνουν αδυναμίες σε πράγματα που συνήθως θεωρούμε δεδομένα. Διάβασα λοιπόν τα παρακάτω και μπήκα σε σκέψεις.

"... διαρκώς ανασκευάζουμε όσα λέμε. Το να μεταδώσουμε το μήνυμα μας ξεκάθαρα στο μυαλό κάποιου αλλά και να κατανοήσουμε τι προσπαθούν να μας πουν οι άλλοι είναι ένας αγώνας στον οποίο αφιερώνουμε ένα τεράστιο μέρος της ευφυίας μας. Ολόκληροι επαγγελματικοί τομέις, από την ψυχολογία και τη νομική ώς τη φιλολογία, εστιάζουν στο να καταφέρουν να μας κατανοήσουν".

Είναι δεδομένη η ικανότητα να επικοινωνούμε, αλλά δεν πρέπει να είναι δεδομένο ότι και κατανοούμε ο ένας τον άλλο. Χρειάζεται προσπάθεια και από τις δύο πλευρές.

Τοξευτικό παράδειγμα : "Έλα μαλακά στις επαφές". Το τι σημαίνει για τον καθένα έχει σχέση με το πως το έχει κωδικοποιήσει. Για κάποιον η προσοχή στρέφεται στο χέρι της χορδής, για άλλον στο στήθος, για άλλον λίγο πρίν από τις επαφές, για καποιον στο πως δουλεύει η πλάτη.

Μπασκετικό παράδειγμα : Νικ Καλάθης. Στον ημιτελικό της Euro league κάνει το καλύτερο παιχνίδι του ever, πρώτος σκόρερ του αγώνα, ο αγώνας έχει κριθεί και κάνει την μακακία. Ο προπονητής του έχει φύγει απο τον πάγκο, έχει φτάσει πίσω από την μπασκέτα (!!!) και οι φωνές ακούγωνται έξω από το γήπεδο. Πιστεύεις ότι τον... μάλωσε ?

Συμπέρασμα 1. Ο καθένας καταλαβαίνει αυτό που έχει εκπαιδευτεί να καταλαβαίνει.

Συμπέρασμα 2. Άκου μόνο αυτά που προορίζονται για σένα.

Συμπέρασμα 3. Κωδικοποίηση.

Για τα δύο πρώτα συμπεράσματα δεν χρειάζεται να επεκταθώ. Το τρίτο όμως είναι "όλα τα λεφτά".

Είναι τόσο σημαντική αυτή η κωδικοποίηση για τους αθλητές, όσο είναι η προπόνηση και η ψυχολογική προετοιμασία. Και όταν φτάνει η ώρα του αγώνα γίνεται ακόμα σημαντικότερη.

Το να έχεις λύσεις για οτιδήποτε συμβεί στην διάρκεια του αγώνα είναι ζητούμενο. Το να μπορείς να εφαρμόσεις αυτες τις λύσεις άμεσα, αποτελεσματικα, ενστικτωδώς, χωρίς μεγάλη προσπάθεια με εμπιστοσύνη, αυτοπεποίθηση και ευκολία, είναι ΤΕΧΝΗ.

Και η τέχνη της κωδικοποίησης, και εννοώ την ξεχωριστή - μοναδική - προσωπική κωδικοποίηση για κάθε αθλητή (δεν γίνεσαι αθλητής από το Internet), είναι κάτι που χρειάζεται δουλειά, πολλή προπόνηση, εμπιστοσύνη μεταξύ αθλητή-προπονητή, ξεροκεφαλιά στην εφαρμογή της, πίστη στις δυνατότητες της, συν όλα τα υπόλοιπα που συζητάμε στο blog και στο γήπεδο. Δύσκολο αλλά εφικτό.

Κάθε φορά λοιπόν που ακούς μονότονα τα ίδια και τα ίδια υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Ή δεν με κατάλαβες ή είσαι σε διαδικασία κωδικοποίησης.

Mπορώ να γίνω τσιμπούρι, μονότονος, επαναλήψιμος, επίμονος, με υπομονή, μεθοδικός και ότι άλλο χρειαστεί ώστε να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε. Πάντα για κάποιο λόγο. Ακόμα και αν δεν μπορείς να τον καταλάβεις, μην στεναχωριέσαι. Θα καταλάβεις.

Success in the end erases all the
mistakes along the way.
- Chinese Proverb -

Για κάθε πρόβλημα ΥΠΑΡΧΕΙ λύση.

Μας αρέσουν τα προβλήματα.

Σε μια παρέα το πρώτο θέμα συζήτησης είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο καθένας μας.

Τα media (τηλεόραση - εφημερίδες - περιοδικά) μας βομβαρδίζουν με προβλήματα, αλλά “ξεχνάνε” να αναφερθούν στις πιθανές λύσεις αυτών των προβλημάτων

Στον αθλητισμό το πιο διάσημο θέμα συζήτησης είναι τα προβλήματα.

Σε αυτό το post η λέξη πρόβλημα και τα παράγωγα της αναφέρονται 31 φορές.

Στην τοξοβολία πρώτα θα αναφερθούμε στις δυσκολίες, τι δεν πήγε, τι στράβωσε, στο τι προβλήματα έχουμε και μετά στα ... υπόλοιπα.

Όταν η προπόνηση ή ο αγώνας γίνεται δύσκολος, το μυαλό μας θα κεντράρει στο πρόβλημα και όχι στη λύση.

Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι προσανατολισμένος στο να διαχειρίζεται καλύτερα τα προβλήματα και όχι τις λύσεις, δεν το λέω εγώ, οι εξελικτικοί βιολόγοι το λένε.

Οι παγίδες που υπάρχουν όσο είμαστε μέρος του προβλήματος είναι πολλές. Τρείς είναι κατά την γνώμη μου οι πιο σημαντικές. Οι τρόποι επίλυσης διαφορετικοί ανάλογα με την “σχολή” που πιστεύει ο καθένας, αλλά για το άθλημα μας και τον σύλλογο μας θα μπορούσαμε να τους περιορίσουμε στους παρακάτω.

Πρόβλημα : Να μην καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει πρόβλημα.

Λύση : Για να μπορούμε να εντοπίζουμε έγκαιρα ότι υπάρχει πρόβλημα, χρειάζεται μια απλή διαπίστωση και παραδοχή. Οτιδήποτε μας “ενοχλεί” είναι μια αντίδραση στο ότι αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Κάθε φορά λοιπόν που νοιώθεις άβολα, ψάξε και προσδιόρισε το πρόβλημα που δημιουργεί αυτή την διάθεση.

Πρόβλημα : Να νοιώθουμε ότι είμαστε εμείς το πρόβλημα

Λύση : Δεν είμαστε εμείς το πρόβλημα για τον απλό λόγο ότι έχουμε την ικανότητα να καταλάβουμε ότι έχουμε πρόβλημα. Με αυτή την διαπίστωση και μόνο είναι φανερό ότι είμαστε ξεχωριστοί από το πρόβλημα και πιο δυνατοί από οτιδήποτε μας πικάρει, ώστε να μπορούμε να το αντιληφθούμε.

Πρόβλημα : Να παραλύσουμε από την σκέψη του πόσα πολλά έχουμε να κάνουμε για να βρούμε την λύση στο πρόβλημα.

Λύση : Κάθε φορά που παραλύουμε από τις σκέψεις υπάρχει μια απλή λύση : ένα βήμα την φορά. Δεν χρειάζεται να βρούμε την τέλεια λύση, αρκεί να βρούμε αυτή που θα μας κάνει να νοιώσουμε λίγο καλύτερα, που θα δρομολογήσει τις ενέργειες και σκέψεις για την οριστική επίλυση του προβλήματος.

Αφήνω τελευταίο το καλύτερο.

Είναι σημαντικό να έχουμε το follow through στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Δεν αρκεί να αναγνωρίσουμε ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα, δεν αρκεί να βρούμε την λύση στο πρόβλημα, πρέπει να αναλάβουμε και την δράση ώστε να λυθεί το πρόβλημα. Περιόρισε την προσοχή σου στο εδώ και τώρα, βρες μια λύση που θα βελτιώσει έστω και λίγο το πρόβλημα ΤΩΡΑ και ΜΕΤΑ την προπόνηση κάνε τα ... απαραίτητα για την οριστική λύση του προβλήματος.

Προβληματίστηκες ???