Μερικές μέρες...

Σαν αθλητής πρώτα και σαν προπονητής τώρα για ένα πράγμα δεν έχω παράπονο, μετάλλια.

Πέντε μετάλλια πάνω, πέντε μετάλλια κάτω δεν έγινε και τίποτα. Κανένας δεν θα θυμάται μετά από λίγα χρόνια πως και που τα κατέκτησε. Αυτό όμως που θα μέινει στον καθένα, είναι σίγουρα η αίσθηση του ότι "μπορώ" , η δύναμη του "το έκανα" και η προσωπική ικανοποίηση του ότι "πάλεψα για τα όνειρα μου".

Είναι όμως και μερικές στιγμές που εγώ, σαν προπονητής, θα τις θυμάμαι για πάντα.
Αγώνας με τη συμμετοχή μπαμπάς-γιός και μαμά-κόρη, μοναδικός.
Αγώνας στον οποίο παίρνουν μετάλλιο μπαμπάς-γιος και μαμά-κόρη, εξαιρετικός.
Αγώνας όμως στον οποίο επτά αθλητές πέτυχαν προσωπικό ρεκόρ, είναι αξέχαστος.


Μπράβο Ξένια.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Μάρθα.

Μπράβο Χρήστο.

Μπράβο Ορέστη.


Η αίσθηση ότι είμαι κομμάτι της αθλητικής πορείας και βελτίωσης τόσων ανθρώπων , ταυτόχρονα σε έναν αγώνα, απλά δεν περιγράφεται. Είμαι τυχερός που είμαστε μαζί και μπορώ να ζώ αυτές τις μοναδικές στιγμές...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Φως.

Όταν όλα λάμπουν, η σιωπή μιλάει καλύτερα.

Η μέρα της μαρμότας.

Στην ταινία «Η μέρα της μαρμότας» ο Μπιλ Μάρρεϋ ζει την ίδια μέρα συνεχώς. Ό,τι κι αν κάνει ξυπνάει κάθε πρωί στις 7 στην ίδια μέρα ξανά και ξανά. Και μάλιστα η μέρα αυτή δεν είναι όποια κι όποια, είναι μία από τις χειρότερες της ζωής του: απεσταλμένος ενός τηλεοπτικού καναλιού σε ένα κωλοχώρι της Αμερικής που είναι από τα πιο βαρετά μέρη του κόσμου, μέσα στην καρδιά του χειμώνα έχοντας αναλάβει να καλύψει ένα ετήσιο έθιμο που έχει να κάνει με το αν μία μαρμότα θα αναγγείλει τον ερχομό της άνοιξης ή θα τον αναβάλλει για 2 μήνες ακόμη. Το μέρος είναι πληκτικό, οι ντόπιοι ασύλληπτα βαρετοί και το ρεπορτάζ που έχει αναλάβει να κάνει μια απίστευτη αγγαρεία. Και είναι υποχρεωμένος να βιώνει το ίδιο σκηνικό ξανά και ξανά αμέτρητες φορές.

Το ερώτημα που θέτει η ταινία είναι: Και τώρα τι κάνουμε; Έχουμε μπλέξει σε μια κατάσταση της οποίας ας πούμε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο. Τηρούμε μοιρολατρική στάση, οργιζόμαστε, τα βάζουμε με όλους και με όλα; Ή προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση μας εμείς με τις δικές μας δυνάμεις; Ο Μπιλ Μάρρεϋ στην ταινία περνάει από όλα τα στάδια: γκρίνια,απόρριψη, μοιρολατρία, οργή, αυτοκαταστροφικότητα. Και τελικά συνειδητοποιεί ότι όσο κι αν χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο, τίποτα δεν πρόκειται ν'αλλάξει. Αν δεν αποδεχτεί αρχικά την κατάσταση στην οποία βρίσκεται και κινούμενος αναγκαστικά στο περιοριστικό κι ασφυκτικό της πλαίσιο βρει τους τρόπους εκείνους για να ξεφύγει και ακόμη κι αν δεν τα καταφέρει να ξεφύγει, να βελτιωθεί ο ίδιος και να περάσει καλά . Αναπτύσσει λοιπόν μια θετική στάση, μαθαίνει πράγματα, θέτει στόχους, δημιουργεί. Και όταν πια είναι έτοιμος, όταν έχει πλέον αλλάξει κι ο ίδιος σαν άνθρωπος, τότε ως δια μαγείας πετυχαίνει το στόχο του και ξυπνάει επιτέλους την επόμενη μέρα από τη μέρα της μαρμότας ... ( η συνέχεια στην οθόνη).


Και στην τοξοβολία μήπως γίνεται κάτι διαφορετικό για τους περισσότερους ?

Ζήσε ΕΔΩ και ΤΩΡΑ χωρίς δεύτερη ευκαιρία.