Στα εφηβικά χρόνια του γυμνασίου και λυκείου,τα καλοκαίρια μου τα περνούσα κάπου μεταξύ Βόλου (που γεννήθηκα), Γιάννενα (με την εθνική ομάδα κωπηλασίας) και Πήλιο (καταγωγή μπαμπά).
Και βεβαιως όταν λέω Πήλιο, εννοώ Αη Γιάννη.
Τον Αη Γιάννη τον αγαπώ, τον αγαπώ πολύ.
Εκεί έζησα τις πρώτες μου διακοπές ανεξαρτησίας χωρίς "επιβλέποντες" γονείς, εκεί γνώρισα τους πρώτους αλλοδαπούς φίλους μου, στις παραλίες του πρωτοξενύχτησα, κολύμπησα βράδυ με πανσέληνο παίζοντας πόλο με κάτι αλητάμπουρες από τον Βόλο, κατασκήνωσα με παρέες που μόνο οι μισοί χωρούσαν στην σκηνή, μέθυσα για πρώτη φορά στην ζωή μου γύρω από φωτιά παρέα με Γάλλογερμανοαυστριακούς, έφαγα καρπούζι ξημερώματα βλέποντας την ανατολή, καθάρισα τις ακτές του από τα ατέλειωτα μπουκάλια μπύρας που πετούσαμε όλο το βράδυ στην άμμο, κοιμήθηκα κάτω από ψαρόβαρκα για να αποφύγω τα κουνούπια, ξύπνησα και με τα δύο μάτια πρησμένα από τσιμπήματα κουνουπιών, έκανα τις πρώτες μου εξερευνήσεις στα βράχια και μονοπάτια πρός την Νταμούχαρη και Πλάκα, πλακώθηκα στο ξύλο με κάτι Ιταλούς που στραβοκοιτούσαν τα κορίτσιά μας, ζήλεψα τα φευγοπούλια της Αθήνας και της Θεσαλλονίκης, χόρεψα και γλέντησα στις παραθαλάσιες disco της εποχής.
Όλοι μου οι φίλοι που περνούν από το Ξουρίχτι, αμέσως μετά πάνε στον Αη Γιάννη.
Το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού θα το κάνω στον Αη Γιάννη, οι κόρες μου μάθανε να παίζουνε με τα κύματα στην παραλία του Παπά Νερό, κάθε φορά που πηγαίνω στο πατρικό μου τους χειμερινούς μήνες θα επισκεφτώ τις παραλίες του για να "ξεδώσω" , τα κοχύλια και οι πέτρες από τις παραλίες του κοσμούν τα παιδικά δωμάτια στο σπίτι μου. Είμαι τυχερός γιατί η γυναίκα και οι κόρες μου μοιράζονται μαζί μου την ίδια αγάπη για τον Αη Γιάννη.
Το blog του Μίλτου το παρακολουθώ, και κάθε φορά το πρώτο πράγμα που τσεκάρω είναι την κάμερα, αυτή την μαγική κάμερα που συνεχώς μου δίνει τροφή για όνειρα. Αυτή η απευθείας σύνδεση με τον αγαπημένο μου τόπο, κάθε μέρα και ώρα του χρόνου.
Για τον Μίλτο έχω εκφραστεί πολλές φορές στα σχόλια που κάνω στα post του
http://pelion-archer.blogspot.gr. Ο κοινός παρανομαστής όλων είναι ο σεβασμός για την προσπάθειά του. Δεν είναι εύκολο να είσαι τοξότης στο Πήλιο, αποκομένος, χωρίς κάποιον να σε παρακολουθεί προπονητικά, χωρίς συναθλητές να σου κάνουν παρέα, να σε ανταγωνίζονται, να σε σπρώχνουν για το παραπάνω.
Οι πηλιορείτες είναι φάρα. Αργούν λίγο να ξεδιπλωθούν, αλλά μόλις το κάνουν you got a friend.
Έτσι
νομίζω έγινε και με τον Μίλτο. Αργά αλλά σταθερά βρίσκουμε τα πατήματά
μας και την αμοιβαία εμπιστοσύνη στα θέματα της τοξοβολίας.
Το post που ανέρτησε σχετικά με μένα, με συγκίνησε. Όχι με αυτό το δακρύβρεχτο συναίσθημα που συνήθως βιώνουμε. Με συγκίνησε με ένα αντρίκιο, Πηλιορείτικο τρόπο.
Η εμπιστοσύνη που έδειξε σε αυτά που του είπα με τιμά και μεγαλώνει τις " ευθύνες" μου σαν φίλος πρώτα από όλα και σαν προπονητής μετά.
Έχω ένα αποθημένο : Πηλιορείτικο ομαδικό με Χρήστο-Λάμπη-Μίλτο στην 1η θέση.
Λές ?
Μίλτο ευχαριστώ.
