Enjoy the flight part.6

Με διαφορά ο αγώνας που "μέτρησε" περισσότερο.
Απάντησε στις απορείες για το που μπορούμε να ... πάμε.

Πάμε κορυφή ?


Μπράβο Λάμπη.

Μπράβο Λάμπη. (δεν είναι τυπογραφικό).

Μπράβο Βασίλη.

Μπράβο Χρήστο.

Μπράβο Μαρία.

Μπράβο Μάρθα.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Ανίτα (ούτε αυτό είναι τυπογραφικό).

Sometimes a winner is just a
dreamer that never gave up.

Hall of fame nr.2

23 Ιουνίου 2011, Προπόνηση, Πικέρμι
X-X-10, 70m, Olympic round

Μπράβο Ανίτα.

Όταν η προσπάθεια είναι 100% , τότε και το αποτέλεσμα είναι 100%.

Μονοπάτια.

Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που κατάλαβα τι σημαίνει μονοπάτι. Ένοιωσα πέρα από λέξεις και περιγραφές τι σημαίνει να εμπιστεύομαι κάτι που δεν γνωρίζω, για να με πάει κάπου που δεν ξέρω. Η εμπειρία ήταν τόσο δυνατή που με χάραξε. Κλειδωμένη βαθιά μέσα μου θα με συντροφεύει για πάντα.

Καλοκαίρι του 1996 στην Ανάφη, ακολουθώ τον μοναδικό τρόπο να πάω στο μοναστήρι που στέκεται στον δεύτερο μεγαλύτερο μονόλιθο της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ. Ένα μικρό μοναπατάκι που με βία χωράει ένας άνθρωπος, ελίσσεται ανάμεσα σε βράχους, γκρεμούς, πουρνάρια. Το μάτι το ακολουθεί με δυσκολία για καμιά εικοσαριά μέτρα, μετά χάνεται. Κοιτάω μακριά και με πιάνει αγωνία, αμφιβολίες γεμίζουν το μυαλό μου, δεν φαίνεται τίποτα. Η μόνη παρήγορη σκέψη είναι ότι και άλλοι τα έχουν καταφέρει πριν από μένα.

Με το κεφάλι κάτω ανιχνεύοντας τις μικρές αλλαγές στο τοπίο που ορίζουν το μονοπάτι, προχωράω στο άγνωστο. Συνέχεια στριφογυρίσματα, πορεία που δεν φαίνεται να βγάζει κάπου, γκρεμοί, ακόμα και η θάλασσα έχει χαθεί. Η πίστη ότι θα τα καταφέρω να φτάσω σε συνδυασμό με τον φόβο της αποτυχίας με οδηγούν όλο και πιο μακριά από την αρχή της μίνι περιπέτειας αλλά όλο και πιο κοντά στον προορισμό μου. Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα από το πουθενά ξεπετάγεται ο τρούλος της εκκλησίας. Μερικά γρήγορα τελευταία βήματα και bingo. Το απόλυτο γαλάζιο, όσο πιο μυστικιστικά το ένοιωσα ποτέ. Η γαλήνη του τοπίου μαζί με την αίσθηση ότι έφτασα δημιουργούν ένα παντοδύναμο συνδυασμό. Τα κατάφερα.

Μονοπάτι σημαίνει κοίτα κοντά με προσοχή, με πίστη ότι θα σε οδηγήσει στον προορισμό σου, συγκεντρώσου στην προσπάθεια, stay alert, απόλαυσε την βόλτα, και μόλις ξεχαστείς θα προβάλλει η μεγάλη εικόνα.


Το καλοκαίρι είναι η εποχή που οι βιόρυθμοι μας πηγαίνουν διακοπές. Οι σχολικές διακοπές, οι καλοκαιρινές άδειες, η θάλασσα, η ζέστη, το κλίμα χαλαρότητας, ξενοιασιάς και ανεμελιάς, το χαζοχαρούμενο που πλανάται σαν άλλοθι της τεμπελιάς, η μεγάλη διάρκεια της μέρας, όλα συνηγορούν στο σύνθημα " χαλαρά, καλοκαιράκι είναι, αράξτε...". Το αποτέλεσμα αυτής της "εκπαίδευσης" είναι να σέρνονται οι περισσότεροι. Μόνο στην Ελλάδα.

Πιστεύεις ότι το ίδιο γίνεται στο νότιο ημισφαίριο, στις βόρειες χώρες, στην Κορέα, στην Αμερική ή στις χώρες περί του Ισημερινού που καίγονται από τον ήλιο σχεδόν όλο τον χρόνο. Μήπως οι αθλητές που συμμετέχουν αυτή την περίοδο σε διεθνείς διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα αθλήματα, είναι χαλαροί? Όσοι προετοιμάζονται για Ολυμπιακούς ξεκουράζονται? Αυτούς που βλέπουμε στα video απο το archery world cup πίνουν φραπεδιές ? Εμείς που έχουμε αγώνες τέλος Ιουνίου και αρχές Ιουλίου ξεκινήσαμε τα μπάνια ?

Από το "χύμα" που μας περικυκλώνει στο γήπεδο για προπόνηση. Μια διαρκή προσπάθεια να κρατήσεις την φλόγα μέσα σου ζωντανή, σε ένα περιβάλλον που σε μπουγελώνει συνεχώς με το "...χαλαρααααά".

Ο καθένας προστατεύει τους στόχους και τα όνειρα του όπως κρίνει καλύτερα.

Αν όμως διψάμε για κάτι παραπάνω από το trademark της χώρας μας "χαλαρααααααά..." τότε χρειάζεται προσοχή. Και προσπάθεια.

Το μονοπάτι που ονομάζεται προπόνηση και οδηγεί στους στόχους , είναι πάντα εκεί...

Re-union.

Και φυσικά αναφέρομαι στο τόξο μου.

Το έδεσα με την ανυπομονησία, την προσοχή στη λεπτομέρεια, την συγκίνηση και τον σεβασμό που χρειάζεται ένα τέτοιο έργο τέχνης. Όμορφο, μοναδικό στους συνδυασμούς υλικών και χρωμάτων, καλοζυγισμένο, ρυθμισμένο για μένα, φτιαγμένο μόνο για μένα. Από το εργοστάσιο κατευθείαν delivery Αθενς, Γκρης, Απόστολος.

Μόλις το έπιασα στο χέρι μου άκουσα τα παράπονα του, ένοιωσα τη ζήλια του. Ένα χρόνο με έχεις παρατημένο στη βαλίτσα, τόσο καιρό δοκιμάζεις όλα τα υπόλοιπα τόξα εκτός από μένα, πάρε μου καινούρια χορδή, φτάξε τα φτερά στα βέλη να πετάνε καλύτερα, πάρε επιτέλους το καινούριο αφρολέξ να φτιάξεις το κρεββατάκι μου στην βαλίτσα ( αμάν πια με αυτό το matrix, εμένα με λένε HELIX), θέλω να με βγάζεις έξω πιό συχνά, πότε θα με πας σε αγώνες...

Don't worry, όλα θα είναι καλύτερα τώρα. Πάμε να ρίξουμε μερικά βελάκια να ξεμουδιάσουμε. Πέντε-έξι στα 30m χωρίς πρόσωπο, άντε να ρίξουμε και κανά δυό σε πρόσωπο να βρούμε σκόπευτρο (shibuya-κι μου καιρό είχα να σε βάλω στο μάτι) και μετά τρέχοντας για 70 αρι. Ουαου, επιτέλους δυό μας. Εγώ και το τοξάκι μου. Δείξε μου τι θυμάσαι. 6 στις 2, 8 στις 6, 8 στις 3, 10, 9 στις 9, 10. Και μετά άρχισα το τραγούδι.

Το κίτρινο εκεί όπως πάντα, επαφές οκ, το σκόπευτρο δεν έχει ακρίβεια αλλά δεν πειράζει, μπροστινό χέρι δυνατό, να χαλαρώσω λίγο το εσωτερικό τρίγωνο στο χέρι της χορδής, λίγο καλύτερα την λεκάνη να μην φεύγω πίσω, όλα τα check γίνανε, πάμε παρακάτω. Και τώρα το challenge, μικτό ομαδικό. Και τι μικτό, ΑΑ (Ανιτάκι - Απόστολος).

Ευτυχία είναι να μου λέει η Ανίτα " μπράβο Απόστολε ".

Και η ευτυχία αυτό το απόγευμα υπερβαίνει το εγώ μου. Με συνδέει με κάτι μεγαλύτερο που δεν κατανοώ, με γεμίζει φως, αφήνομαι στην στιγμή, θέλω να την κρατήσω μέσα μου για τα δύσκολα. Είμαι τυχερός που το έζησα, και ευχαριστώ.

Μόνο αν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία που έχει για σένα. Και μου λείπουν η προπόνηση, η καθημερινή ρουτίνα, η κούραση, οι στόχοι, αυτά που δεν κατάφερα, αυτά που κυνηγούσα, οι αγώνες, η έξαψη, η τόσο γλυκιά κούραση μετά από αγώνες, οι επιτυχίες, οι ώρες που είναι μόνο για μένα, το προστατευτικό στο χέρι, το καπελάκι αγώνων μου, το βάρος της βαλίτσας μετά την προπόνηση, το βέλος να φεύγει από το τόξο μου, τα κίτρινα, τα νέα πράγματα που δοκίμαζα, τα προπονητικά μου προγράμματα, η μυρωδιά του γηπέδου πριν τον αγώνα, το ντους μετά από προπόνηση, η κούραση στα χέρια (χαλάρωσε το τρίγωνο σκέφτομαι), τα βιβλία και η μουσική στα διαλείμματα.. Πως μπορείς να περιγράψεις την ζωή σου ?

Hello, my name is Apostolos, and i still feel like an archery athlete.

Βυθισμένοι στην καθημερινότητα χάνουμε την μεγάλη εικόνα. Ζούμε την ζωή μας αλλά δεν την κατανοούμε. Ζούμε αλλά δεν νοιώθουμε την ζωντάνια της στιγμής. Κάνουμε τοξοβολία αλλά ξεχνάμε...

Δεν χρειαζόμαστε δα και τόσα πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Κάνε αυτό που αγαπάς και εαν και εφόσον έρθει η ώρα θα πάρεις και τις εξωτερικές ανταμοιβές (you know μετάλλια, ρεκόρ, επιτυχίες, αναγνώριση...). Μέχρι τότε κάνε αυτό που αγαπάς, κάντο για σένα. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς μιζέρια, με περηφάνεια για την προσπάθεια σου,με αφωσίωση, κεντραρισμένα και με πάθος. Τα υπόλοιπα δεν είναι στο χέρι σου οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς.

Αφέσου χωρίς να το εκβιάζεις.

Θα τα πούμε στο γήπεδο την άλλη Πέμπτη, ναι ναι δεν θα το ξεχάσω, ναι ναι στο υπόσχομαι, ναι θα θυμηθώ και το αφρολέξ.

Enjoy the flight part.5

Μαυρισμένα πρόσωπα, σημάδι από το προστατευτικό στο αριστερό χέρι, βερμουδίτσα, μετάλλιο στο στήθος και cool χαμόγελο ?

Αθλητές τοξοβολίας τους κόβω.


Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Στρατή.

Όταν η τοξοβολία είναι ένα με την ζωή μας,
οι επιτυχίες γίνονται κομμάτι της ζωής μας.