Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Enjoy the flight part.2


Λένε ότι η τοξοβολία κάνει ... μπράτσα (όταν σηκώνεις κύπελλα συνέχεια !)

Λένε ότι η επιτυχία είναι εθιστική (είναι ωραία στο βάθρο !)

Λένε ότι όλα είναι δυνατά (ακόμα και τα πανελλήνια ρεκόρ!)

Λέω ότι θα έχουμε και συνέχεια.


Την Κυριακή το βράδυ άκουσα μια δυνατή φωνή στον ύπνο μου : "2η θέση ατομικό νεανίδων έχωωωω, 1 θέση ομαδικό νεανίδων έχωωωω, 2η θέση ομαδικό εφήβων έχωωωω, 3η θέση ομαδικό γυναικών έχωωωω, πανελλήνιο ρεκόρ ομαδικό εφήβων έχωωωω, πανελλήνιο ρεκόρ ομαδικό νεανίδων έχωωωω ".

Ξύπνησα απότομα.

Όοοοοοοχι δεν είναι όνειρο. Κοιμήσου ήσυχα είπα μέσα μου, τα καλύτερα έρχονται.


Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Αγγελική.

Μπράβο Ξένια.

Μπράβο Γιώργο.

Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Μάρθα.

Μπράβο Κρίστυ.

Μπράβο Μαρία.















Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

No excuses.

Θα ήταν ενδιαφέρον να μπορούσαμε να καταγράψουμε τι προσφέρει η ενασχόληση με την τοξοβολία στον καθένα μας. Τι κερδίζουμε και τι χάνουμε. Τι μας προσφέρει και τι μας στερεί. Να κάνουμε έναν μινι απολογισμό για τα θετικά και τα αρνητικά. Πώς διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας, τι μας μαθαίνει, πώς μας κάνει καλύτερους.

Θέλω να κρατήσω αυτό το post σύντομο. Το ποιό σημαντικό πράγμα που έχω αποκομίσει από την τοξοβολία και έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου σε μεγάλο βαθμό είναι αυτό.






Δεν ψάχνω δικαιολογίες, ψάχνω λύσεις.


Leap of faith.




Κάθε φορά που ξεκινάμε από το σπίτι μας για το σχολείο, την δουλειά, την προπόνηση, τον αγώνα ή οπουδήποτε αλλού κάνουμε ένα βήμα. Ένα βήμα που προσδοκούμε ότι θα είναι μια καλή αρχή για οτιδήποτε επιθυμούμε να καταφέρουμε, ένα βήμα με εμπιστοσύνη στον ευατό μας. Να γίνουμε καλύτεροι μαθητές, να είμαστε καλοί στη δουλειά μας, να μας βγεί η προπόνηση ή ο αγώνας, να έχουμε μια καλή μέρα, να προλάβουμε όλες τις υποχρεώσεις μας ...

Όσο είμαστε νέοι λίγο πολύ η καθημερινότητα μας είναι σταθερή και δεδομένη. Σχολείο, διάβασμα, φρονιστήριο, αθλητισμός, παρέες, διασκέδαση. Μεγαλώνοντας όμως και αποκτώντας εμπειρίες από την ζωή καταλαβαίνουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο , όλα είναι ρευστά και μπορούν να αλλάξουν οποιαδήποτε στιγμή. Όταν τα πράγματα δυσκολέψουν και λίγο τότε όλα φαίνονται ανυπόφορα.

Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά μας ωθεί να συνεχίσουμε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν είναι η ελπίδα και η πίστη. Ξέρωντας ότι η "ελπίδα πεθαίνει τελευταία" θα ήθελα να σχολιάσω την τελευταία γραμμή άμυνας πριν φτάσουμε στην ελπίδα. Την πίστη.

Σίγουρα δεν εννοώ την πίστη με θρησκευτικούς ή μεταφυσικούς όρους. Θέλω να περιγράψω αυτή την μορφή πίστης που τα αποτελέσματά της αντανακλούν σε κάθε μορφή της καθημερινότητας, Την πίστη ότι στο σχολείο θα γίνουμε καλύτερες μαθήτριες, την πίστη ότι έχουμε τις ικανότητες να ανταπεξέλθουμε σε ένα ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον, την πίστη ότι μπορουμε να γίνουμε καλύτεροι, την πίστη ότι μπορούμε να μάθουμε ,την πίστη ότι θα τα καταφέρουμε, θα γίνουμε πρωταθλητές, θα πετύχουμε τους στόχους μας.

Η πίστη είναι ένα καθαρά θετικό συναίσθημα εν αντιθέσει με την ελπίδα που περιέχει και λίγο απογοήτευση, λίγη παραίτηση και λίγο αποτυχία. Είναι άλλο πράγμα "ελπίζω να τα καταφέρω¨ και άλλο το "πιστεύω θα τα καταφέρω". Τους χωρίζει μια απόσταση που για κάποιους είναι τεράστια ενώ για άλλους ένα μικρό βηματάκι. Το μέγεθος της απόστασης μεταξύ τους εξαρτάται από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την προσωπικότητα του καθένα μας.

Το να ελπίζουμε είναι εύκολο, δεν χρειάζεται κάποια προσπάθεια από εμάς. Ελπίζουμε με ένα μοιρολατρικό σχεδόν τρόπο, ότι θα έρθει ο superman, ή οποιοσδήποτε άλλος ήρωας με διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που μπορούμε να κατανοήσουμε την δεδομένη στιγμή της δυσκολίας μας, και θα μας "σώσει", θα μας βοηθήσει να τα καταφέρουμε, θα μας δείξει τον τρόπο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, αρκεί να περιμένουμε.

Το να πιστεύουμε είναι το δύσκολο. Χρειάζεται προσπάθεια από την πλευρά μας, και δεν εννοώ την σωματική προσπάθεια. Χρειάζεται να βάλουμε στην άκρη τους δαίμονες που μας κυνηγάνε, τις ιδέες που μας έμαθαν και ποτέ δεν κρίναμε την ορθότητά τους, το τεράστιο ΕΓΩ μας που δεν αφήνει περιθώρια για αλλαγές, το να δεχτούμε ότι δεν φταίει πάντα κάτι άλλο, το να έχουμε την δύναμη να δρομολογήσουμε ιδέες που θα μεταμορφωθούν σε πράξεις. Να κρίνουμε με δικά μας κριτήρια, να ξεφύγουμε λίγο από τον "θόρυβο" των απόψεων και να δούμε τι έχει αξία για μας και τι όχι. Τι θέλουμε να πετύχουμε εμείς για τον ευατό μας και όχι τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς να πετύχουμε. Ποιούς μπορούμε να εμπιστευθούμε και ποιούς όχι. Σε τι πιστεύουμε και σε τι όχι. Να τροποποιήσουμε την αντίληψη που έχουμε για κάποια πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, να ταρακουνήσουμε τα νερά της συνήθειας και του "αναμενόμενου", να το πάρουμε πάνω μας.

Πρίν λοιπόν αφεθούμε μοιρολατρικά στιην στοργική θαλπωρή της ελπίδας, μπορούμε να δοκιμάσουμε ένα μικρό βηματάκι, πρός την κατεύθυνση που μας ενδιαφέρει, με πίστη ότι θα τα καταφέρουμε. Ποιός ξέρει ίσως μετά να κάνουμε ακόμα ένα μικρό βηματάκι, και άλλο ένα, και άλλο ένα... Πάντα με πίστη ότι μπορούμε, ότι είναι εφικτό, ότι έχουμε τις ικανότητες, ότι θα τα καταφέρουμε. Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς deadlines, χωρίς μιζέρια, χωρίς διαπραγματεύσεις. Επίμονα, ξεροκέφαλα, με κέφι και διάθεση. Ίσως αυτή η πίστη κάνει την διαφορά...



Sometimes your only available transportation is a leap of faith.




Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Graffity.



Ένα σχέδιο απο τον Στρατή για graffity στα προστατευτικά κόντρα πλακέ πίσω από τους στόχους στο γήπεδο του Πικερμίου.

Αν υπάρχουν και άλλες προτάσεις, θα τις περιμένουμε μέχρι τέλος Φεβρουαρίου.

Μετά θα μιλήσουν τα σπρέυ με χρώματα...

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

I love this game.

Ο καθένας μας που επιλέγει να ασχοληθεί με μία δραστηριότητα στον χώρο του αθλητισμού έχει δύο επιλογές :
1. κάνω την πλάκα μου
2. παίζω σοβαρά με στόχο το καλύτερο

Ναι, παίζω είναι η σωστή λέξη. Ολος ο αθλητισμός δεν είναι τίποτα άλλο από οργανωμένο παιχνίδι με κανόνες, αλλά στο τέλος της μέρας είναι πάντα ένα παιχνίδι . Όποιος δεν μπορεί να το δει σαν παιχνίδι, μάλλον πάσχει από σύνδρομα και μεγαλεία "επαγγελματισμού". Δεν είμαστε επαγγελματίες αγαπητοί μου (ευτυχώς !!!), είμαστε σοβαροί ερασιτέχνες. Οπότε ότι και να φανταζόμαστε και να προσδοκούμε από τον ευατό μας η πραγματικότητα είναι ότι το παιδί μέσα μας μιλάει τελευταίο... Κερδίσες ? Πάμε μια ακόμα να ισοφαρίσουμε. Έχασες ? Πάμε μια ακόμα να πατσίσουμε. Τόσο απλά.

Η περίπτωση του "κάνω την πλάκα μου" νομίζω οτι δεν αξίζει καν να την σχολιάσουμε. Δεν είναι απαγορευμένο αλλά οι χομπίστες δεν χωράνε στο concept που αναλύουμε σε αυτό το blog.

Στη δεύτερη περίπτωση αρχίζουν τα όργανα. Θα τα καταφέρω ή θα φάω τα μούτρα μου ?

Αν τα καταφέρεις η ικανοποίηση είναι όλη δικιά σου μέχρι τον επόμενο αγώνα-παιχνίδι. Μόλις φας τα μούτρα σου βάζω στοίχημα οτι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς είναι να τα παρατήσεις και το πρώτο "πότε έχουμε προπόνηση για να ...τους δείξω στον επόμενο αγώνα". Σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα (και δεν πρέπει !) ούτε να χάνεις συνέχεια.

Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το όλο παιχνίδι ενδιαφέρον. Η ποικιλία. Η εναλλαγή συναισθημάτων, η εξάσκηση των επιθυμιών μας, οι προτεραιότητες, τα σκαμπανεβάσματα, οι φόβοι, οι στόχοι, αυτά είναι που μας κρατούν ζωντανούς. Η ζωή απεχθάνεται την στασιμότητα και τις μόνιμες καταστάσεις. Δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα, δεν θα χάνεις για πάντα. Σήμερα πάνω, αύριο κάτω, αλλά πάντα σε κίνηση και διαρκή αναζήτηση. Άδραξε την στιγμή, είναι αυτή και δεν θα υπάρξει άλλη ίδια. Χαμένος ή κερδισμένη αυτό είναι τώρα και δεν αλλάζει. Συνεχίζουμε. Η ατάκα που έχετε ακούσει πολλές φορές από μένα είναι διαχρονική : "ζωή είναι να πέφτεις κάτω έξι φορές και να σηκώνεσαι επτά."

Θυμάμαι πάντοτε την ανυπομονησία μου το βράδυ μετά από ένα παιχνίδι-αγώνα. Όταν κέρδιζα ήθελα να το επαναλάβω το συντομότερο. Όταν έχανα ανυπομονούσα για την δεύτερη ευκαιρία, να παίξω το παιχνίδι μου, να δείξω τις ικανότητες μου, να κερδίσω. Η επιθυμία μου για αυτό καθεαυτό το παιχνίδι δεν είχε καμία εξάρτηση από το αποτέλεσμα, ποτέ. Έχανα -κέρδιζα ήθελα πάντα την επόμενη ευκαιρία, αδιαπραγμάτευτα.

Ακόμα και τώρα όταν βλέπω τις κόρες μου να στραβώνουν στην διάρκεια του παιχνιδιού τους, η αντιμετώπιση μου είναι ότι δεν έγινε και τίποτα σοβαρό ντε. Παιχνίδι είναι. Ας παίξουμε μια φορά ακόμα.

Και αυτό θέλω για όλους μας. Να παίζουμε καλά, να κερδίζουμε (τις περισσότερες φορές) ,να χάνουμε (τις λιγότερες φορές), αλλά πάντα να συνεχίζουμε. Γιατί αυτό που κάνουμε είναι η ίδια η ζωή μας. Και εγώ τουλάχιστον δεν θέλω να την περάσω αναπαυτικά καθισμένος μετανοιώνοντας για πράγματα που δεν έκανα, που δεν έζησα, που δεν έπαιξα, που δεν έχασα και που δεν κέρδισα.

Πάμε ένα γύρο ακόμα ?




Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Enjoy the flight.


Ο μοναδικός λόγος που το "enjoy the ride" μεταμορφώθηκε στο "enjoy the flight" είναι απλός.

Ο στόχος από το "να κερδίσουμε τους άλλους" , έγινε να "κερδίσουμε τον ευατό μας", μεταμορφώθηκε από εξωτερικός και έγινε εσωτερικός. Οι άλλοι ας κάνουν ότι θέλουν, αρκεί εγώ να πιάσω τα όρια της Εθνικής, να κάνω αυτό που μπορώ καλύτερα.

Η στιγμή που σταματάμε να κοιτάζουμε τι κάνουν οι άλλοι και συγκεντρωνόμαστε στο τι κάνουμε εμείς είναι η στιγμή που το ride γίνεται flight. Και αυτή η στιγμή είναι μαγική. Μας δείχνει τον κόσμο από ψηλά. Και είναι ωραίος...

Αυτή η αίσθηση της επιτυχίας είναι που πρέπει να μας οπλίσει με την απαραίτητη δύναμη, επιμονή, πίστη στις ικανότητές μας, ενθουσιασμό και αντοχή για ακόμη καλύτερη προπόνηση ώστε να την ξαναζήσουμε, να ξαναπετάξουμε...

Fasten your seatbelts.


Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Χρήστο.