Καλαμπόκι τέλος.

Για να γίνεις βασιλιάς της ζούγκλας,
πρέπει να φας το λιοντάρι.

Great Wide Open

Για πολλά χρόνια αυτή η περίοδος του χρόνου ήταν η καλύτερή μου. Η εποχή που είχα να περιμένω πράγματα, να ανυπομονώ, να δοκιμάσω, να ευχαριστηθώ, να ξεμπουκώσω από την κλεισούρα του indoor, να δρέψω τους καρπούς των προσπαθειών μου, να απλωθώ..

Μετά το μούδιασμα του εσωτερικού χώρου (πότε έφτασε κιόλας το βέλος στο στόχο), το ανικανοποίητο της απόστασης (που είναι τόσο κοντά) , την συμπίεση των αισθήσεων που προκαλούν οι κλειστοί χώροι των προπονήσεων, και την μονοτονία (που με τον καιρό έγινε γνώριμη και απαραίτητη φίλη) των πολλών βελών, μια ανυπομονησία με κυρίευε. Να ρίξω έξω!

Ανοιχτός χώρος = τοξοβολία.

Και εδώ, στον ανοιχτό χώρο, πληρώνονται όλα...
Δούλεψες τον χειμώνα, είσαι αρχηγός. Δεν δούλεψες τον χειμώνα, έχασες. Τόσο απλά.

Σκέφτομαι όλες αυτές τις ώρες που αφιερώνουμε στην προπόνηση, ώρες που φτιάχνουν τεχνική, αναπτύσουν αντοχή, καλλιεργούν δύναμη μυαλού και σώματος. Την επιμονή στη λεπτομέρεια, που μερικές φορές είναι εκνευριστική, τη προσπάθεια να νοιώσουμε τη τελοιότητας μιας βολής, την επιθυμία να ξανανοιώσουμε αυτό το φευγαλέο και τόσο κυρίαρχο συναίσθημα ξανά και ξανά και ξανά, συνέχεια αν είναι δυνατόν, την κούραση...

Ένα βέλος στο Χ10 στα 70μ φτάνει, για να ξεχάσουμε τα παραπάνω και να πέσουμε με τα μούτρα στην προπόνηση, ξανά! Μπροστά στον εθισμό ενός κίτρινου μετά από μια καλή βολή, όλα τα λόγια είναι περιττά...

Ξεχνάω για μια στιγμή τον προπονητή, και βάζω τον αθλητή που είναι μέσα μου να τα πεί :

Θέλω αγώνες, πολλούς αγώνες. Αγώνες με κατάταξη, αγώνες με ατομικό ολυμπιακό γύρο, αγώνες με ομαδικό ολυμπιακό γύρο, αγώνες με μεικτό ολυμπιακό γύρο, αγώνες στα 30, στα 50 , στα 60, στα 70, στα 90 οπουδήποτε. Θέλω τα βελάκια να πετάνε super. Θέλω τον καιρό να έχει αέρα, να έχει ζέστη, να έχει βροχή, να είναι άπνοια, να κάνει ότι γουστάρει γιατί δεν... ασχολούμαι. Θέλω τους πιό δυνατούς αντιπάλους. Δεν με νοιάζει να χάσω γιατί κάθε φορά που χάνω σκυλιάζω. Δεν θα τρελαθώ όταν κερδίσω γιατί θέλω να το ξανακάνω, πολλές φορές.

Στην πραγματικότητα i don't give a shit about anything. Θέλω ανοιχτό χώρο και ένα στόχο να ρίχνω μέχρι να λοιώσουν οι χορδές μου, να διαλυθούν τα ελάσματά μου, να ξεθωριάσει το riser, να εξαυλωθούν τα βέλη και να ανοίξω μια τεράστια τρύπα στο κέντρο του στόχου απέναντι.

Και όταν γίνουν όλα αυτά, θα ξαναρχίσω από την αρχή. Εύκολα.

Συνέχισε...

Ο Tanzan και ο Ekido (δύο μοναχοί) ταξίδευαν μαζί, μέχρι που συνάντησαν μια νέα, όμορφη κοπέλα να περιμένει δίπλα στην όχθη ενός ποταμού.

"Έλα!" είπε ο Tanzan αμέσως με ευγένεια, απλώνοντας τα χέρια του.

Η κοπέλα δέχτηκε, και ο Tanzan την πήρε στην αγκαλιά του και τη μετέφερε στην άλλη όχθη χωρίς εκείνη να βραχεί, όπου την ακούμπησε στο έδαφος.

Η κοπέλα τον ευχαρίστησε και συνέχισε το δρόμο της, ενώ οι μοναχοί το δικό τους.

Σε όλο αυτό το διάστημα, ο Ekido ήταν αμίλητος. Απλώς συνόδευε το φίλο του, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο, παρ'όλο που φαινόταν ότι κάτι τον ενοχλούσε.

Στο τέλος, καθώς πλησίαζαν το Ναό όπου θα διανυκτέρευαν, δεν άντεξε και είπε: "Είμαστε μοναχοί. Δεν είναι σωστό να πλησιάζουμε, πόσο μάλλον να αγγίζουμε, γυναίκες. Ειδικά όταν πρόκειται για νεαρές και όμορφες κοπέλες όπως εκείνη που συναντήσαμε σήμερα. Είναι επικίνδυνο για τον όρκο μας."

Και τότε ο Tanzan απάντησε:

"Εγώ άφησα την κοπέλα στην όχθη. Εσύ την κουβαλάς ακόμα?"

Που είσαι ?

Τα πράγματα που δεν καταλαβαίνουμε είναι συνήθως ή πολύ μεγάλα ή πολύ μικρά. Οτιδήποτε ξεπερνάει τα "μεγέθη αναφοράς" της καθημερινότητας και των συνηθειών μας δεν είναι κατανοητό, δεν το βλέπουμε.

Το απόγευμα καθώς διάβαζα στις κερκίδες του κολυμβητηρίου, μου έσκασε. Μπαμ !!! Τόσο προφανές και δεν το έβλεπα τόσο καιρό ?

Αυτό που ακούμε στον αθλητισμό σαν συμβουλή ή οδηγία για να μπορέσουμε να συγκεντρωθούμε είναι κάτι σαν " μείνε στο τώρα, η στιγμή είναι τώρα, συγκεντρώσου στο τώρα... " και ένα σωρό ακόμα προσδιορισμούς σχετικά με τον χρόνο. Στην καριέρα μου σαν αθλητής όλες οι προπονητικές οδηγίες που έπαιρνα είχαν σχέση μόνο με το χρόνο. Πολλές φορές και εγώ έχω ζητήσει από αθλητές μου κάτι σαν το "μείνε στο εδώ και τώρα". Όλες οι οδηγίες έχουν μέχρι σήμερα σαν σημείο αναφοράς το "τώρα", ποτέ το "εδώ".

ΕΔΩ ???

Το ΕΔΩ μπορούμε να το προσδιορίσουμε με τον χώρο που βρισκόμαστε, τις συνθήκες που επικρατούν, τους συναθλητές που μας περιτριγυρίζουν, τα "παιχνίδια" χαρακτήρων και ρόλων που παίζονται στο γήπεδο (κάθε αθλητής παίζει ένα τέτοιο παιχνίδι, περισσότερα σε άλλο post) , που καθόμαστε, που είναι οι στόχοι, που είναι η γραμμή βολής, που είναι οι βαλίτσες μας, τις κλιματικές συνθήκες, πόσα βήματα είναι μέχρι τη γραμμή βολής, που έχουμε παρκάρει...

Τις τελευταίες τρεις ώρες ανακαλώ τις εμπειρίες μου, τις γνώσεις μου (από αρκετά γνωστικά πεδία), οργανώνω τις σκέψεις μου, ελέγχω τους συλλογισμούς μου και τους συγκρίνω με γεγονότα. Διαλέγω προσεκτικά τις λέξεις μου και... voila :

Δίνοντας προσοχή στο ΕΔΩ
και παρατηρώντας όλες τις λεπτομέρειες που το περιγράφουν,
είναι ο πιο εύκολος και γρήγορος τρόπος
να "φτάσουμε" στο ΤΩΡΑ.

Πού είναι οι "πυραμίδες" της αυριανής προπόνησης?

Προσδιορισμοί.

Μερικές σκέψεις. Νίκη σημαίνει για μένα :

• να κερδίζω κάποιον άλλο
• να γυρίζω σπίτι με το κύπελλο
• να βγαίνω πρώτος
• να είμαι ο καλύτερος

ή

• να είμαι το καλύτερο που μπορώ
  
• να πετυχαίνω τους στόχους μου
• να εκπληρώνω τα όνειρά μου
• να αποδίδω σύμφωνα με τις δυνατότητές μου

Τι λές ?