Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Αναλογίες.



Αυτοί οι άνθρωποι που επαναπροσδιορίζουν το το μπορεί να γίνει με αφήνουν άφωνο και με εμπνέουν.

RESPECT.

Posted by at

3 σχόλια:

  1. Ανώνυμος27 Ιανουαρίου 2010 στις 5:04 μ.μ.

    no comments

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ανώνυμος27 Ιανουαρίου 2010 στις 8:19 μ.μ.

    ΑΠΛΑ RESPECT

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μαρία3 Φεβρουαρίου 2010 στις 12:58 π.μ.

    Εγώ πάλι θα κάνω ένα σχόλιο. Μέρες παιδεύω να βρω την ησυχία που χρειάζομαι για να μπορέσω να συγκεντρώσω σε λέξεις αυτά που έχω στο μυαλό μου.Τους συνειρμούς που μου ήρθαν διαβάζοντας το άρθρο.

    Όλοι μενουμε άφωνοι διαβάζοντας κατορθώματα σπουδαία από ανθρώπους που κανένας δεν θα το περίμενε ότι θα τα καταφέρουν.
    Ακόμα πιο πολύ όταν τα βλέπουμε να συμβαίνουν μπροστά μας.
    Όπως το 2004 στους παραολυμπιακούς που είδα ανθρώπους με πολύ σοβαρες αναπηρίες να ρίχνουν νούμερα που δεν τα φανταζόμουνα ούτε στα καλύτερά μου όνειρα...

    Όσο πιο δύσκολο, όσο πιο μεγάλο το επιτευγμα τόσο περισσότερο μας συγκλονίζει.
    Αλλά δεν περνάει μέσα μας...

    Μένει στο μυαλό μας σαν κάτι που κάποιος άλλος μπορεί να κατάφερε αλλά δεν είμαστε και όλοι ήρωες...
    Δηλώνουμε απλά respect.

    Όμως εγώ θα ήθελα να κουβεντιάσω για πράγματα λίγο πιο μικρά.
    Για τις μικρές καθημερινές νίκες που πετυχαίνουμε στη ζωή μας και δεν τους δίνουμε το απαραίτητο respect.

    Είναι τα βήματα που κάνουμε ανεβαίνοντας μια σκάλα που δεν ξέρουμε που τελειώνει. Κάθε βήμα κρύβει την προσπάθεια, την αγάπη, την αφοσίωση γι' αυτό που κάνουμε.
    Όταν κοιτάξουμε που είμαστε και έχουμε φτάσει σε κάποιον όροφο νιώθουμε ικανοποίηση, βλέπουμε τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μας να παίρνουν σάρκα και οστά.
    "Είμαστε στον 1ο όροφο"!
    Αν κοιτάξουμε κάπου στη μέση, βλέπουμε μόνο το κλιμακοστάσιο και εκεί μας πιάνει απελπισία.
    Θα φτάσουμε ποτέ?
    Πόση ώρα θα ανεβαίνουμε ακόμα?
    Γιατί τα σκαλιά είναι τόσο απότομα?

    Ακόμα και λίγο πριν να φτάσουμε στον όροφό μας όλες αυτές οι σκέψεις γίνονται πιο έντονες αφού ξέρουμε ότι ήδη ανεβαίνουμε πολύ ώρα. Και ίσως θα έπρεπε να έχουμε ήδη φτάσει...

    Εκει θα μετρήσει η επιμονή. Το πείσμα. Η αποφασιστικότητα. Που θα μας δώσουν την τελευταία ώθηση για να φτάσουμε στο όροφό μας. Και από εκει να συνεχίσουμε για τον επόμενο.

    Κανένας μας δεν ξέρει που μπορεί να φτάσει...
    Προσπαθώντας όμως για το μικρό μας σκαλί θα φτάσουμε σε κάποιον όροφο. Μπορεί όχι στο τελευταίο.

    Αλλά και από εκει η θέα μπορεί να είναι μαγευτική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)