Μερικές φορές ξεχνάμε.
Η καθημερινότητα , οι δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε στη δουλειά, στο σχολείο, στις σχέσεις μας, στην οικογένεια, και ένα εκατομμύριο άλλοι λόγοι (διαφορετικοί για τον καθένα) δεν μας δίνουν τον χρόνο και τον χώρο που χρειαζόμαστε
Τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζεται η σκέψη μας να περιπλανηθεί, να συναντήσει τα όνειρα, τις επιθυμίες , τις απαντήσεις και το νόημα σε αυτά που κάνουμε. Αυτά που θέλουμε πολύ, αυτά που θέλουμε λιγότερο, αυτά που δεν αντέχουμε.
Αν προσθέσουμε λίγη αγωνία (θα τα καταφέρω ή όχι), λίγη ανυπομονησία, λίγη κούραση, λίγη πίεση και λίγη αμφιβολία ώστε να δέσει το γλυκό, όλα θόλωσαν...
Πόσα δεν βλέπουμε και πόσα δεν θέλουμε να δούμε τυλιγμένοι στην θαλπωρή της συνήθειας και αναπαυτικά καθισμένοι στην πολυθρόνα της ρουτίνας, του ξερολισμού και των στερεοτύπων.
Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι είναι ηλίθιο να κοιτάς το δάχτυλο.
Υπάρχει ικανοποίηση στο να γίνουμε καλύτεροι, ένταση στο να ανακαλύπτουμε συνεχώς τα όρια μας, προσδοκία για την εξέλιξή μας, χαρά στο να προσπαθούμε σκληρά και να ανταμειβόμαστε και ένα ακόμα βιβλίο γεμάτο με τους προσωπικούς λόγους του καθένα μας που ασχολείται με την τοξοβολία.
Μετά από τις επιτυχίες, μετά από τα μετάλλια, μετά από τις διακρίσεις, μετά την παραδοχή όλων για την αξία μας, μετά από οτιδήποτε που έχει σχέση με την τοξοβολία, αυτό που μένει είναι η αίσθηση πριν αρχίσει και κατά την πορεία του ταξιδιού. Του ότι όλα είναι πιθανά αρκεί να προσπαθήσουμε Ότι μπορούμε να έχουμε αυτό το τόξο, να ρίχνουμε σκορ τρομερά, να κερδίσουμε αγώνες, να είμαστε πρώτοι, να είμαστε επιτυχημένοι
Το κάθε μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με ένα μικρό βήμα.
Η μεγαλύτερη χαρά είναι ακριβώς αυτές τις στιγμές που έχουμε πέσει με τα μούτρα στο τώρα, που ρουφάμε σαν σφουγγάρι εικόνες, ιδέες, γνώσεις και εμπειρίες.
Ας τις κρατήσουμε λοιπόν όσο γίνεται περισσότερο. Να ζήσουμε το ταξίδι.
Προπόνηση με ενθουσιασμό και ανοιχτές τις "κεραίες" μας στο εδώ και τώρα.
Η καθημερινότητα , οι δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζουμε στη δουλειά, στο σχολείο, στις σχέσεις μας, στην οικογένεια, και ένα εκατομμύριο άλλοι λόγοι (διαφορετικοί για τον καθένα) δεν μας δίνουν τον χρόνο και τον χώρο που χρειαζόμαστε
Τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζεται η σκέψη μας να περιπλανηθεί, να συναντήσει τα όνειρα, τις επιθυμίες , τις απαντήσεις και το νόημα σε αυτά που κάνουμε. Αυτά που θέλουμε πολύ, αυτά που θέλουμε λιγότερο, αυτά που δεν αντέχουμε.
Αν προσθέσουμε λίγη αγωνία (θα τα καταφέρω ή όχι), λίγη ανυπομονησία, λίγη κούραση, λίγη πίεση και λίγη αμφιβολία ώστε να δέσει το γλυκό, όλα θόλωσαν...
Πόσα δεν βλέπουμε και πόσα δεν θέλουμε να δούμε τυλιγμένοι στην θαλπωρή της συνήθειας και αναπαυτικά καθισμένοι στην πολυθρόνα της ρουτίνας, του ξερολισμού και των στερεοτύπων.
Όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι είναι ηλίθιο να κοιτάς το δάχτυλο.
Υπάρχει ικανοποίηση στο να γίνουμε καλύτεροι, ένταση στο να ανακαλύπτουμε συνεχώς τα όρια μας, προσδοκία για την εξέλιξή μας, χαρά στο να προσπαθούμε σκληρά και να ανταμειβόμαστε και ένα ακόμα βιβλίο γεμάτο με τους προσωπικούς λόγους του καθένα μας που ασχολείται με την τοξοβολία.
Μετά από τις επιτυχίες, μετά από τα μετάλλια, μετά από τις διακρίσεις, μετά την παραδοχή όλων για την αξία μας, μετά από οτιδήποτε που έχει σχέση με την τοξοβολία, αυτό που μένει είναι η αίσθηση πριν αρχίσει και κατά την πορεία του ταξιδιού. Του ότι όλα είναι πιθανά αρκεί να προσπαθήσουμε Ότι μπορούμε να έχουμε αυτό το τόξο, να ρίχνουμε σκορ τρομερά, να κερδίσουμε αγώνες, να είμαστε πρώτοι, να είμαστε επιτυχημένοι
Το κάθε μεγάλο ταξίδι ξεκινάει με ένα μικρό βήμα.
Η μεγαλύτερη χαρά είναι ακριβώς αυτές τις στιγμές που έχουμε πέσει με τα μούτρα στο τώρα, που ρουφάμε σαν σφουγγάρι εικόνες, ιδέες, γνώσεις και εμπειρίες.
Ας τις κρατήσουμε λοιπόν όσο γίνεται περισσότερο. Να ζήσουμε το ταξίδι.
Προπόνηση με ενθουσιασμό και ανοιχτές τις "κεραίες" μας στο εδώ και τώρα.
You really "hit the nail on the head" with this. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο χτυπησες κέντρο/ευαίσθητες χορδές με τα παραπάνω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι μόνο ξεχνάμε όπως είπες αλλά παθαίνουμε και λήθαργο... μυωπία... υπερμετρωπία...
Και πρέπει κάθε τόσο να λέω στον εαυτό μου Ξύπνα! Είναι ωραία η διαδρομή! Γιατί η στιγμή που έφυγε δεν θα ξανάρθει ίδια ποτέ.
p.s. Αφιερωμένο σε αυτό το post η Ιθάκη του Καβάφη. Το 'πε ο άνθρωπος!
ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΔΑΚΡΙΖΩ...ΚΑΘΕ ΤΟΣΟ, ΑΝ ΜΠΟΡΩ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΘΑ ΜΠΑΙΝΩ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΩ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΛΕΙΝΩ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΘΥΜΙΖΕΙΣ ΝΑ ΜΠΕΙ ΣΤΟ ΠΕΤΣΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΟ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΟΧΙ ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ. ΑΠΛΑ ΕΓΩ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΠΩ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥΓ. ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΠΟΣΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΣΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΟΙΝΕΣ ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΥ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑΕΙ 'Η ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΕΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΣΕ ΑΥΤΟ...Ο ΚΥΚΛΟΣ ΜΕΓΑΛΩΝΕΙ.ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΖΗΤΩ ΤΟ BLOG!ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΟΤΕ ΜΟΝΗ.ΜΑΡΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΕ ΦΙΛΙΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήAναφορικα με το σχολιο της CHRISTY:
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν η Ιθακη ειναι το κιτρινο, οι ποντοι ειναι οι σηρεινες,το κλικερ η ΣΚΥΛΑ και το σκοπευτικο η ΧΑΡΥΒΔΗ,το προπονητηριο η γη του Πολυφημου, οι λωτοι τα μεταλια που εχεις κατακτησει και η ΕΦΟΤ η χωρα των λωτοφαγων!!!
Αυτος ο ΚΑΒΑΦΗΣ προπονητης τοξοβολιας δεν ητανε;
Η ώρα είναι περασμένη αλλά η ησυχία γύρω μου καθαρίζει λίγο το τοπίο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζω προσεκτικά τις σκέψεις σας και νιώθω ένα σφίξιμο και μια αγωνία να με κυριεύει.
Ένας περίεργος φόβος...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ...
Θέλω να σκέφτομαι ότι πάντα θα υπάρχει κάτι που θα κυνηγάω.
Όταν οι μικρές καθημερινές νίκες πάνε ένα βήμα μπροστά, ο τελικός στόχος θα προχωράει τουλάχιστον δύο.
Όταν τα καθημερινά προβλήματα μαυρίζουν τον ορίζοντα, υπάρχει πάντα κάτι ή κάποιος που θα ανοίξει μια χαραμάδα.
Όταν οι ισορροπίες αλλιώνονται θα βρίσκουν τρόπο να ξαναισορροπίσουν.
Όταν χάνεται το αίσθημα του "ΤΟ 'ΧΩ", θα βρίσκονται δύο νέοι τρόποι να ξαναβρεθεί.
Όταν κολήσουμε για λίγο στο δάχτυλο, μετά θα θέλουμε πιο πολύ μας φτάσουμε στο φεγγάρι.
ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ.
Θέλω να συνεχίζεται με τους ίδιους κανόνες, με τους ίδιους παίκτες και με την ίδια προσδοκία.
Θέλω να μπορώ να φαντάζομαι τον εαυτό μου και τη Μάρθα μετά από τριάντα χρόνια να ρίχνουμε ακόμα (έστω και compound) και τον Απόστολο να ζητάει το κάτι παραπάνω.
Και πάνω απ' όλα να είμαστε όλοι εδώ, με τις ιδιαιτερότητες που εκφράζουν τον καθένα μας και να απολαμβάνουμε την αγαπημένη μας συνήθεια:
να λέει ο καθένας τα δικά του και να μοιραζόμαστε τα ίδια ΘΕΛΩ!
ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ΒΡΑΔΥ.ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ ΙΔΙΑ ΟΝΕΙΡΑ,ΘΕΛΩ,ΑΝΥΣΗΧΙΕΣ,ΖΟΡΙΑ,ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ,ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ.ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΛΑΩ ΚΑΙ ΑΝΟΙΓΩ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ.ΕΛΣΗ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΣΟΥ ΤΟΝ ΣΤΕΡΟΥΜΕ ΟΜΩΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΕΠΙΤΕΛΕΙΣ ΕΡΓΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ....ΚΥΡΙΛΟΒΑ ΠΑΡΕΑ ΣΤΟ COMPOUND ΜΕ ΠΡΟΦΟΡΑ ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΑΦΩΣ ΑΠΟ 30 ΧΡΟΝΙΑ.ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΠΑΛΙ ΠΡΟΧΩΡΗΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΖΗΤΩ Ο ΣΤΟΧΟΣ Ο ΓΕΡΑΚΑΣ ΚΑΙ Η ΓΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα πραγματικά πολύ ωραίο βράδυ από αυτά που σε φέρνουν ακόμα πιο κοντά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι πολύ ωραίο το γεγονός ότι μιλάμε πια με τόση άνεση και μπορούμε να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας. Νομίζω ότι το blogspot μας έχει απελευθερώσει.
Κάναμε το πρώτο βήμα, να εκτεθούμε χωρίς να μας βλέπει κανένας παρά μονο η οθόνη του υπολογιστή και τώρα μπορούμε να ανοιχτούμε πολύ πιο εύκολα.
Πότε επιτέλους θα έρθει η Δευτέρα?
Υ.Γ. Να δω στο τέλος ποιος θα μας ανέχεται...
Οσο θα εχετε ορεξη για ουσιαστικη κουβεντα, ψυχαναλυση, αναθεωρηση οσων μας κρατουν κρατουν εγκλοβισμενους, (κλισε, δικαιολογιες, αδυναμιες κλπ) και προ παντων φιλικη διαθεση, η "ΓΑΣΤΡΑ ΤΟΥ ΛΑΜΠΗ" οχι απλα θα σας ανεχεται αλλα θα σας κυνηγαει κι απο πισω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας περιμενουμε με ανανεομενο μενου.