Κάθε φορά που ξεκινάμε από το σπίτι μας για το σχολείο, την δουλειά, την προπόνηση, τον αγώνα ή οπουδήποτε αλλού κάνουμε ένα βήμα. Ένα βήμα που προσδοκούμε ότι θα είναι μια καλή αρχή για οτιδήποτε επιθυμούμε να καταφέρουμε, ένα βήμα με εμπιστοσύνη στον ευατό μας. Να γίνουμε καλύτεροι μαθητές, να είμαστε καλοί στη δουλειά μας, να μας βγεί η προπόνηση ή ο αγώνας, να έχουμε μια καλή μέρα, να προλάβουμε όλες τις υποχρεώσεις μας ...
Όσο είμαστε νέοι λίγο πολύ η καθημερινότητα μας είναι σταθερή και δεδομένη. Σχολείο, διάβασμα, φρονιστήριο, αθλητισμός, παρέες, διασκέδαση. Μεγαλώνοντας όμως και αποκτώντας εμπειρίες από την ζωή καταλαβαίνουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο , όλα είναι ρευστά και μπορούν να αλλάξουν οποιαδήποτε στιγμή. Όταν τα πράγματα δυσκολέψουν και λίγο τότε όλα φαίνονται ανυπόφορα.
Νομίζω ότι αυτό που πραγματικά μας ωθεί να συνεχίσουμε όταν τα πράγματα δυσκολεύουν είναι η ελπίδα και η πίστη. Ξέρωντας ότι η "ελπίδα πεθαίνει τελευταία" θα ήθελα να σχολιάσω την τελευταία γραμμή άμυνας πριν φτάσουμε στην ελπίδα. Την πίστη.
Σίγουρα δεν εννοώ την πίστη με θρησκευτικούς ή μεταφυσικούς όρους. Θέλω να περιγράψω αυτή την μορφή πίστης που τα αποτελέσματά της αντανακλούν σε κάθε μορφή της καθημερινότητας, Την πίστη ότι στο σχολείο θα γίνουμε καλύτερες μαθήτριες, την πίστη ότι έχουμε τις ικανότητες να ανταπεξέλθουμε σε ένα ανταγωνιστικό εργασιακό περιβάλλον, την πίστη ότι μπορουμε να γίνουμε καλύτεροι, την πίστη ότι μπορούμε να μάθουμε ,την πίστη ότι θα τα καταφέρουμε, θα γίνουμε πρωταθλητές, θα πετύχουμε τους στόχους μας.
Η πίστη είναι ένα καθαρά θετικό συναίσθημα εν αντιθέσει με την ελπίδα που περιέχει και λίγο απογοήτευση, λίγη παραίτηση και λίγο αποτυχία. Είναι άλλο πράγμα "ελπίζω να τα καταφέρω¨ και άλλο το "πιστεύω θα τα καταφέρω". Τους χωρίζει μια απόσταση που για κάποιους είναι τεράστια ενώ για άλλους ένα μικρό βηματάκι. Το μέγεθος της απόστασης μεταξύ τους εξαρτάται από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την προσωπικότητα του καθένα μας.
Το να ελπίζουμε είναι εύκολο, δεν χρειάζεται κάποια προσπάθεια από εμάς. Ελπίζουμε με ένα μοιρολατρικό σχεδόν τρόπο, ότι θα έρθει ο superman, ή οποιοσδήποτε άλλος ήρωας με διαστάσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που μπορούμε να κατανοήσουμε την δεδομένη στιγμή της δυσκολίας μας, και θα μας "σώσει", θα μας βοηθήσει να τα καταφέρουμε, θα μας δείξει τον τρόπο. Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα, αρκεί να περιμένουμε.
Το να πιστεύουμε είναι το δύσκολο. Χρειάζεται προσπάθεια από την πλευρά μας, και δεν εννοώ την σωματική προσπάθεια. Χρειάζεται να βάλουμε στην άκρη τους δαίμονες που μας κυνηγάνε, τις ιδέες που μας έμαθαν και ποτέ δεν κρίναμε την ορθότητά τους, το τεράστιο ΕΓΩ μας που δεν αφήνει περιθώρια για αλλαγές, το να δεχτούμε ότι δεν φταίει πάντα κάτι άλλο, το να έχουμε την δύναμη να δρομολογήσουμε ιδέες που θα μεταμορφωθούν σε πράξεις. Να κρίνουμε με δικά μας κριτήρια, να ξεφύγουμε λίγο από τον "θόρυβο" των απόψεων και να δούμε τι έχει αξία για μας και τι όχι. Τι θέλουμε να πετύχουμε εμείς για τον ευατό μας και όχι τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς να πετύχουμε. Ποιούς μπορούμε να εμπιστευθούμε και ποιούς όχι. Σε τι πιστεύουμε και σε τι όχι. Να τροποποιήσουμε την αντίληψη που έχουμε για κάποια πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, να ταρακουνήσουμε τα νερά της συνήθειας και του "αναμενόμενου", να το πάρουμε πάνω μας.
Πρίν λοιπόν αφεθούμε μοιρολατρικά στιην στοργική θαλπωρή της ελπίδας, μπορούμε να δοκιμάσουμε ένα μικρό βηματάκι, πρός την κατεύθυνση που μας ενδιαφέρει, με πίστη ότι θα τα καταφέρουμε. Ποιός ξέρει ίσως μετά να κάνουμε ακόμα ένα μικρό βηματάκι, και άλλο ένα, και άλλο ένα... Πάντα με πίστη ότι μπορούμε, ότι είναι εφικτό, ότι έχουμε τις ικανότητες, ότι θα τα καταφέρουμε. Χωρίς αμφιβολίες, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς deadlines, χωρίς μιζέρια, χωρίς διαπραγματεύσεις. Επίμονα, ξεροκέφαλα, με κέφι και διάθεση. Ίσως αυτή η πίστη κάνει την διαφορά...
Sometimes your only available transportation is a leap of faith.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου