Fight or flight.

Μερικές φορές νοιώθω ότι μπαίνω σε βαθιά νερά, και ότι οι αναγνώστες αυτού το blog δεν θα μπορέσουν να "ακολουθήσουν". Και τις υπόλοιπες φορές σκέφτομαι ότι έστω και ένας να κερδίσει κάτι από όλα αυτά, θα αισθάνομαι υπέροχα. Αγαπάω να μοιράζομαι αυτά που έχω κερδίσει στους αγωνιστικούς χώρους, στη ζωή, από τα βιβλία, τις σκέψεις και τις συνομιλίες μου. Και όταν αγαπάς δεν περιμένεις ανταλλάγματα, ανεξάρτητα αν το αντικείμενο στο οποίο προσφέρεις την αγάπη σου είναι η τοξοβολία ή το παιδί σου. Δεν περιμένεις το σκορ για να αγαπήσεις την τοξοβολία, όπως δεν περιμένεις τους βαθμούς από το σχολείο για να αγαπήσεις το παιδί σου.
Αγαπάς από επιλογή.

Scene 1.

Βράδυ, χιλιάδες χρόνια πριν, μέσα σε μια σπηλιά ο homo sapiens πρόγονος μας ακούει μια απειλητική μακρόσυρτη κραυγή. Προχωράει σιγά σιγά στην άκρη της σπηλιάς του και αντικρίζει έναν μεγάλο μαύρο λύκο με άσπρα κοφτερά δόντια να ξεπροβάλλουν μέσα από ένα στόμα που γρυλίζει, και κόκκινα μάτια να τον κοιτάζουν επιθετικά. Σώμα και μυαλό "παγώνουν"...




Scene 2.

Μέρα, γήπεδο τοξοβολίας, 21ος αιώνας. Ο απόγονος του homo sapiens, πλήρως εξοπλισμένος με ρούχα, φαγητό, στέγη, μόρφωση, εκπαίδευση, προπόνηση και εξοπλισμό, στέκεται απέναντι από έναν στόχο. Τα βέλη του δεν μπαίνουν μέσα με τίποτα. Οι σκέψεις του, τα όνειρα του θολώνουν επικίνδυνα...

Τι κοινό υπάρχει σε αυτές τις δύο περιπτώσεις ? Η πρώτη σκέψη φυσικά.
Που και στις δύο περιπτώσεις, αν και τις χωρίζουν χιλιάδες χρόνια, είναι απελπιστικά ίδια.
Να την "κοπανήσω" ή να το "παλέψω" ?
Αξίζει τον κόπο να συνεχίσω ή να τα εγκαταλείψω ?
Μπορώ να τα καταφέρω ή άστο καλύτερα ?

Η αντίδραση αυτή έχει περιγραφεί και αναλυθεί ήδη από την δεκαετία του 1920, ναι 100 χρόνια πριν !!! Η αντίδραση “μάχης ή φυγής” προετοιμάζει το σώμα για τάχιστη αντίδραση σε πραγματικές ή φανταστικές απειλές, όπως τις "μεταφράζει" το μυαλό μας. Είναι κατάλοιπο εξελικτικών διαδικασιών του ανθρώπου, και στον αθλητισμό μπορούμε να την ελέγξουμε μέσα από έντονη προπόνηση.

Τα αποτελέσματα αυτής της αντίδρασης στο σώμα μας είναι αύξηση της αδρεναλίνης, ταχυκαρδία, αύξηση της πίεσης του αίματος, γρήγορη αναπνοή.
Τυπικό σενάριο 1 : κάτι νοιώθω να με "απειλεί", τα "παίρνω" στο κρανίο και σηκώνομαι να φύγω. (γειααααααααά...)
Τυπικό σενάριο 2 : κάτι νοιώθω να με "απειλεί", τα "παίρνω" στο κρανίο, το παλεύω και στο τέλος του "δίνω να καταλάβει". (μετά από μια μέτρια απόδοση, ακολουθεί μια super...)
Σου θυμίζουν κάτι ?

Τα συμπτώματα υποχωρούν μόλις κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχει πραγματική απειλή. Ο χρόνος όμως που χρειάζονται για να εξαφανιστούν είναι περίπου 20 έως 60 λεπτά.
Πόσο κρατάει ένας αγώνας τοξοβολίας ?


Ας εστιάσουμε την προσοχή μας σε τρία σημεία :

1. το σώμα μας αντιδρά σε αυτά που του λέει το μυαλό μας
2. το μυαλό μας αξιολογεί αν μια απειλή είναι πραγματική ή φανταστική
3. η αντίδραση ελέγχεται μέσα από έντονη προπόνηση.

Για το πρώτο δεν μπορούμε να κάνουμε σχεδόν τίποτα.
Για το δεύτερο και το τρίτο, προπόνηση, συζήτηση με ανοιχτό μυαλό, προπόνηση, συζήτηση με ανοιχτό μυαλό, προπόνηση, συζήτηση με ανοιχτό μυαλό, προπόνηση, συζήτηση με ανοιχτό μυαλό, και όταν κουραστείς ξέρεις που είναι το γήπεδο - ξέρεις και το κινητό μου...

Ακόμα και τα παραμύθια με κακούς λύκους, μπορούν να έχουν αίσιο τέλος.

Ο μαύρος λύκος που αντιμετώπισε ο πρόγονος μας, κατέληξε μετά από πολλές προσπάθειες και γενετικές διασταυρώσεις να εξημερωθει. Ζούνε μαζί, του έδωσε και όνομα...

Ο απόγονος του homo sapiens μετά από πολύ προπόνηση σε σώμα και μυαλό, κατάλαβε ότι η τοξοβολία δεν είναι απειλή, και απόλαυσε τους κόπους του...

It never gets easier,
you just get better.