Fight Club.

Ρώτησε κάποιον άσχετο να σου πει την γνώμη του για την τοξοβολία, και βάζω στοίχημα ότι η εικόνα που θα σου περιγράψει είναι κάτι σαν την παρακάτω.

Ευγενές άθλημα, που δεν χρειάζεται κάποιες ιδιαίτερες ικανότητες, εξασκείται στην εξοχή, με κάτι ματσούκια που τα λένε τόξα, και προσπαθούν να πετύχουν ένα στόχο.

Εγώ γράφω μόνο για το "άθλημα". Για τα υπόλοιπα της πρότασης υπάρχουν πολλά sites, blogs, βιβλία σε Ελλάδα και εξωτερικό, που όρεξη και χρόνο να έχεις να διαβάζεις (το τι καταλαβαίνεις βέβαια είναι άλλο θέμα...).

Μπορώ να προτείνω, οργανώσω και πραγματοποιήσω δεκάδες τρόπους με τους οποίους η τοξοβολία γίνεται λίγο πιο lounge δραστηριότητα, λίγο πιο χαλαρή ρε παιδί μου, cool και λίγο laid back, κάτι να περνάμε καλά και να διασκεδάζουμε. Άλλωστε αυτή είναι η δουλειά μου στην Arrowpoint, έχω μεταπτυχιακό και 18 ντοκτορά στο να κάνω την τοξοβολία φιλική για όλους.

Με τρώει όμως να ψηλαφίσω λίγο και την hardcore πλευρά της.
Οι κολλημένοι, και μόνο οι κολλημένοι, πάμε παρακάτω.

Στο μυαλό μου τα πράγματα είναι κάπως έτσι :

Αυτό που δένει τα τόξα, με τα βέλη στο κίτρινο και τα μετάλλια είναι ο αγώνας.
Και ο αγώνας είναι ανταγωνισμός.

Ο πιο ρεαλιστικός στόχος όταν κάνω τοξοβολία,
είναι να κερδίσω στον αγώνα.

Ναι οκ, καλό είναι να κερδίσω τον εαυτό μου, αλλά γιατί χρειάζεται να πάω σε αγώνα ?
Ναι μπορώ να γίνω καλύτερος για μένα, αλλά πως θα το μάθουν και οι άλλοι ?
Καλή η προσωπική βελτίωση αλλά γιατί ζω με άλλους, προπονούμαι σε ομάδα και συναγωνίζομαι τους άλλους σε αγώνες ?
Είναι οι αγώνες το "αναγκαίο κακό" για να λέμε ότι είμαστε τοξότες ή κάτι "άλλο" ?

Μπορούμε να πλακωθούμε στο ξύλο με κάποιον που μας έκλεψε την θέση για παρκάρισμα, αλλά στον αγώνα ... χαλαρά.
Μπορεί να διαβάζουμε μερόνυχτα για να γίνουμε ο καλύτερος μαθητής στο σχολείο , αλλά στον αγώνα... χαλαρά.
Οι θέσεις για τα πανεπιστήμια είναι περιορισμένες, στις εξετάσεις για να περάσουμε τα δίνουμε όλα, αλλά στον αγώνα... χαλαρά.
Στην δουλειά ο ανταγωνισμός είναι ανελέητος, και αν η απόδοση σου δεν είναι ικανοποιητική you got a problem, αλλά στον αγώνα... χαλαρά.
Μας πήραν την σειρά στην τράπεζα ή στο supermarket, είμαστε έτοιμοι να φάμε τον άτιμο, αλλά στον αγώνα... χαλαρά.

Ο ανταγωνισμός υπάρχει σε όλα τα επίπεδα του γνωστού σύμπαντος. Τα γονίδια είναι εγωιστικά και τα πιό δυνατά κερδίζουν στον αγώνα της επιβίωσης. Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ο βασιλιάς της ζούγκλας είναι το λιοντάρι. Οι πολιτισμοί διαχρονικά επιβιώνουν με τα όπλα, δίνοντας μάχες κατακτούν αυτούς που δεν έχουν και κερδίζουν το μέλλον τους. Οι μεγάλοι πλανήτες έχουν σε ομηρία τους μικρούς και "συντρίβουν" αυτούς που πλησιάζουν πολύ κοντά. Παντού όλοι και όλα ανταγωνίζωνται όλους και όλα.

Ο ανταγωνισμός είναι μέρος της ύπαρξης, της επιβίωσης και της εξέλιξης, σε όλα τα επίπεδα. Οι πιο ανταγωνιστικοί βελτιώνονται και κυριαρχούν. Οι υπόλοιποι γεμίζουν το άλμπουμ με τις φωτογραφίες και τις αναμνήσεις. Τις νίκες θα τις θυμόμαστε για πάντα. (Θυμάται κανένας την ταβέρνα που πήγαμε μετά το πρώτο μας μετάλλιο στο ομαδικό αντρών ? Δεν πειράζει, το κύπελλο είναι στα γραφεία του συλλόγου μας...).

Ο στρουθοκαμηλισμός δεν είναι το αγαπημένο μου σπορ.
Δεν μπορεί σε όλους τους τομείς της ζωή σου να είσαι extra-super-duper ανταγωνιστικός και μόλις πιάνεις το τόξο να γίνεσαι "Ευγενής". (Όχι όχι, δεν θα σας κερδίσω σήμερα, γιατί είμαι ευγενής, από σπίτι και με καλούς τρόπους. Δεν θα ξεπέσω στο επίπεδο του ανταγωνισμού. sic !!!).

Όταν χάνω θέλω να κάνω καρμπονάρα τα βέλη, να φάω το τόξο , και να ρίξω μια ξεγυρισμένη κλωτσιά στην βαλίτσα μου. Και μόλις το κάνω να φύγω σφαίρα για προπόνηση την επόμενη μέρα. Γιατί γ..ω την π.....α μου αυτό ΔΕΝ θα ξαναγίνει, στον επόμενο αγώνα θα τους κοπανήσω όλους με 30 πόντους στην κεφάλα.

Και κάθε φορά που δεν κερδίζω αισθάνομαι το ίδιο και κάνω τα ίδια : προπόνηση, προπόνηση, προπόνηση και όταν βαρεθώ ξαναπάω για προπόνηση να ξελαμπικάρω, όταν κουραστώ ρίχνω "μερικά" βέλη ακόμα για χαλάρωμα και στη συνέχεια πάω σπίτι για να μαζέψω λίγο το μυαλό μου στο πόσο Über προπόνηση θα κάνω αύριο.

Όταν κερδίζω τα πράγματα είναι πιο απλά. Σκέφτομαι ότι αφού κέρδισα με 30 ποντάκια, ΤΩΡΑ έχω την ευκαιρία να κάνω και πανελλήνιο ρεκόρ. Προπόνηση, μέτρημα, προπόνηση, διπλό τριαντάρι, προπόνηση, μέτρημα δεκάρια, προπόνηση, ολυμπιακούς γύρους για να μην ξεχάσει κανένας οτι ΕΓΩ είμαι ο αρχηγός τώρα, και μετά βουρ για να τσεκάρω βιντεάκια με το τι κάνουν οι πραγματικά μεγάλοι του αθλήματος. Γιατί στην εικόνα θα πάρω την έμπνευση, θα ανακαλύψω τα μυστικά που δεν βλέπει κανένας. Στα βιβλία θα βρώ την γνώση και την ιδέα. Στην επόμενη προπόνηση θα κάνω θαύματα...
(Ο Brady το έγραψε στο χέρι του για να μην ξεχνιέται: I AM ).

...αλλά ζήσε στο παρόν, προπονήσου τώρα, το μόνο βέλος που μετράει είναι αυτό.

Καλό το παραμύθι με το ταξίδι (που μόνο αυτό μετράει...), την Ιθάκη (που υποτίθεται ότ είναι ο προορισμός...) και τα σχετικά, αλλά ο Οδυσσέας έριξε το βέλος του μέσα από δέκα δαχτυλίδια για να "κερδίσει" την Πηνελόπη. Και ας μην ξεχνάμε τις μάχες με τα κύματα, τους κύκλωπες, τους λωτοφάγους. τις σειρήνες κλπ κλπ.

Το δίδαγμα για τους νικητές ? Πάλεψε με νύχια και με δόντια, νίκησε τους πάντες, ξέχνα την Ιθάκη, ρίξε ένα βέλος (μπαράζ ?) μέσα από δέκα δαχτυλίδια και καβάντζωσες την Πηνελόπη.

Και θα ζήσουν αυτοί καλά, και ΕΣΥ καλύτερα.

Believe in yourself.