Time to walk
Time to run
Time to aim your arrows
At the sun
Όχι δεν είναι δικοί μου στίχοι, αλλά τους κουβαλάω πολλά χρόνια.
Σαν music freak στην αρχή και σαν archery freak στην συνέχεια με συντροφεύουν "κάποιες" μέρες.
Ποιες μέρες ?
Όταν το καλοκαίρι αρχίζει να γίνεται ανάμνηση και στην πρώτη βροχή του φθινοπώρου απλά αφήνομαι να βραχώ χωρίς να νοιάζομαι και χωρίς να το επιδιώκω.
Όταν οι υποσχέσεις για την επόμενη μέρα είναι περισσότερες από τις δυσκολίες και τις "υποχρεώσεις".
Όταν χωρίς να ξέρω τον λόγο νοιώθω αθεράπευτα αισιόδοξος.
Όταν ο χρόνος δεν υπάρχει και ζώ την στιγμή.
Όταν τίποτα δεν μπορεί να με προβληματίσει στην επίτευξη των στόχων μου.
Όταν όλα κυλούν αβίαστα.
Μπορώ να γράψω σελίδες για το τι αισθήματα μου δημιουργούν αυτοί οι στίχοι, αλλά δεν θέλω. Θέλω να τα κρατήσω για μένα, είναι μέρος των "όπλων" μου για τις "δύσκολες".
Αυτό που θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι τις στιγμές που όλα ρολλάρουν, την "ροή".
Αχ αυτή η ροή. Τον Γενάρη σας την σύστησα με το τοξευτικό ψευδώνυμο "Καθαρό μυαλό στο clicker". Μας έκανε παρέα για λίγο και αποσύρθηκε. Χθες την αισθάνθηκα να μας παρακολουθεί στην προπόνηση. Τραγούδησε μαζί μας happy birthday για τον Λάμπη, έφαγε αχόρταγα το γλυκό της και ήθελε και άλλο. Ξανατραγούδησε happy birthday για τον Κωνσταντίνο, δεύτερο γλυκό και γλυκάθηκε. Ρε συ αυτοί είναι cool, σκέφτηκε, είναι από τις super παρέες. Έμεινε μαζί μας σε όλη την προπόνηση...
Κάποιες στιγμές μας έβγαζε την γλώσσα (Φώτη σημαδεύεις και ρίχνεις), κάποιες στιγμές μας δασκάλευε (Στρατή βγές στην ευθεία), μας γκάζωνε (Ξένια ο αγώνας δεν τελειώνει στο 5-1, τελειώνει με 10αρι στο μπαράζ)), μας παρηγορούσε (Μάρθα ρίξε χωρίς να αξιολογείς την προσπάθεια), μας θαύμαζε (Μαρία τα βέλη σου πετάνε jet και με ...μισή πλάτη), μας φώτιζε (ρίχνουμε μπαράζ για να το βάλουμε στο κίτρινο), μας το υπενθύμιζε (Χρήστο μην βιάζεσαι να σημαδέψεις), μας έδινε θάρος (Γωγώ τα βέλη του μπαράζ έτσι πάνε, στο 10), μας κανάκευε (τσουλάει Λάμπη και μαζεύεται), μας κολάκευε (Ανιτάκι δεν χρειάζεσαι δοκιμαστικά στα 60 όταν ρίχνεις στα 90), ακόμα και ο Κωνσταντίνος δυνάμωσε το τόξο του...
Στο τέλος της προπόνησης μου ψιθύρισε " Όταν έχεις κάνει όλα όσα μπορείς, χαλάρωσε, take it as it comes".
Και ναι αγαπημένοι μου. Έχουμε κάνει ότι μπορούμε. Ας σταματήσουμε να το ψειρίζουμε και ας περάσουμε hyper-super-duper-wow στον αγώνα που έρχεται. It's time to aim your arrows at the sun.
Time to run
Time to aim your arrows
At the sun
Όχι δεν είναι δικοί μου στίχοι, αλλά τους κουβαλάω πολλά χρόνια.
Σαν music freak στην αρχή και σαν archery freak στην συνέχεια με συντροφεύουν "κάποιες" μέρες.
Ποιες μέρες ?
Όταν το καλοκαίρι αρχίζει να γίνεται ανάμνηση και στην πρώτη βροχή του φθινοπώρου απλά αφήνομαι να βραχώ χωρίς να νοιάζομαι και χωρίς να το επιδιώκω.
Όταν οι υποσχέσεις για την επόμενη μέρα είναι περισσότερες από τις δυσκολίες και τις "υποχρεώσεις".
Όταν χωρίς να ξέρω τον λόγο νοιώθω αθεράπευτα αισιόδοξος.
Όταν ο χρόνος δεν υπάρχει και ζώ την στιγμή.
Όταν τίποτα δεν μπορεί να με προβληματίσει στην επίτευξη των στόχων μου.
Όταν όλα κυλούν αβίαστα.
Μπορώ να γράψω σελίδες για το τι αισθήματα μου δημιουργούν αυτοί οι στίχοι, αλλά δεν θέλω. Θέλω να τα κρατήσω για μένα, είναι μέρος των "όπλων" μου για τις "δύσκολες".
Αυτό που θέλω όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι τις στιγμές που όλα ρολλάρουν, την "ροή".
Αχ αυτή η ροή. Τον Γενάρη σας την σύστησα με το τοξευτικό ψευδώνυμο "Καθαρό μυαλό στο clicker". Μας έκανε παρέα για λίγο και αποσύρθηκε. Χθες την αισθάνθηκα να μας παρακολουθεί στην προπόνηση. Τραγούδησε μαζί μας happy birthday για τον Λάμπη, έφαγε αχόρταγα το γλυκό της και ήθελε και άλλο. Ξανατραγούδησε happy birthday για τον Κωνσταντίνο, δεύτερο γλυκό και γλυκάθηκε. Ρε συ αυτοί είναι cool, σκέφτηκε, είναι από τις super παρέες. Έμεινε μαζί μας σε όλη την προπόνηση...
Κάποιες στιγμές μας έβγαζε την γλώσσα (Φώτη σημαδεύεις και ρίχνεις), κάποιες στιγμές μας δασκάλευε (Στρατή βγές στην ευθεία), μας γκάζωνε (Ξένια ο αγώνας δεν τελειώνει στο 5-1, τελειώνει με 10αρι στο μπαράζ)), μας παρηγορούσε (Μάρθα ρίξε χωρίς να αξιολογείς την προσπάθεια), μας θαύμαζε (Μαρία τα βέλη σου πετάνε jet και με ...μισή πλάτη), μας φώτιζε (ρίχνουμε μπαράζ για να το βάλουμε στο κίτρινο), μας το υπενθύμιζε (Χρήστο μην βιάζεσαι να σημαδέψεις), μας έδινε θάρος (Γωγώ τα βέλη του μπαράζ έτσι πάνε, στο 10), μας κανάκευε (τσουλάει Λάμπη και μαζεύεται), μας κολάκευε (Ανιτάκι δεν χρειάζεσαι δοκιμαστικά στα 60 όταν ρίχνεις στα 90), ακόμα και ο Κωνσταντίνος δυνάμωσε το τόξο του...
Στο τέλος της προπόνησης μου ψιθύρισε " Όταν έχεις κάνει όλα όσα μπορείς, χαλάρωσε, take it as it comes".
Και ναι αγαπημένοι μου. Έχουμε κάνει ότι μπορούμε. Ας σταματήσουμε να το ψειρίζουμε και ας περάσουμε hyper-super-duper-wow στον αγώνα που έρχεται. It's time to aim your arrows at the sun.
Αχ!!!!!!!!! Διαβάζοντας το πέρασαν απο τα ματια μου πόσες στιγμές;;;; Αμέτρητες που πολλές φορές ξεχνάμε.Ίσως κλεινομαστε και ξεχνάμε.εγκλωβιζομαστε....και κανένας δεν απλώνει χέρι ή μάλλον το απλώνει συνήθως ένας και αυτός κουράστηκε?..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς υπάρχει το blog πρέπει να θυμηθούμε να ξυπνήσουμε.
Εγω προσωπικά θα μείνω στο ότι όταν έχεις κάνει ότι μπορείς απλά χαλάρωσε..
φιλιά!!!!!!!!
It's time to aim our arrows to the sun!!!!!
Βγήκε ο ήλιος πάλι σήμερα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυκαιρία να περάσουμε ένα πολύ όμορφο απόγευμα...
Καλημέρα σε όλους
:)