Re-union.

Και φυσικά αναφέρομαι στο τόξο μου.

Το έδεσα με την ανυπομονησία, την προσοχή στη λεπτομέρεια, την συγκίνηση και τον σεβασμό που χρειάζεται ένα τέτοιο έργο τέχνης. Όμορφο, μοναδικό στους συνδυασμούς υλικών και χρωμάτων, καλοζυγισμένο, ρυθμισμένο για μένα, φτιαγμένο μόνο για μένα. Από το εργοστάσιο κατευθείαν delivery Αθενς, Γκρης, Απόστολος.

Μόλις το έπιασα στο χέρι μου άκουσα τα παράπονα του, ένοιωσα τη ζήλια του. Ένα χρόνο με έχεις παρατημένο στη βαλίτσα, τόσο καιρό δοκιμάζεις όλα τα υπόλοιπα τόξα εκτός από μένα, πάρε μου καινούρια χορδή, φτάξε τα φτερά στα βέλη να πετάνε καλύτερα, πάρε επιτέλους το καινούριο αφρολέξ να φτιάξεις το κρεββατάκι μου στην βαλίτσα ( αμάν πια με αυτό το matrix, εμένα με λένε HELIX), θέλω να με βγάζεις έξω πιό συχνά, πότε θα με πας σε αγώνες...

Don't worry, όλα θα είναι καλύτερα τώρα. Πάμε να ρίξουμε μερικά βελάκια να ξεμουδιάσουμε. Πέντε-έξι στα 30m χωρίς πρόσωπο, άντε να ρίξουμε και κανά δυό σε πρόσωπο να βρούμε σκόπευτρο (shibuya-κι μου καιρό είχα να σε βάλω στο μάτι) και μετά τρέχοντας για 70 αρι. Ουαου, επιτέλους δυό μας. Εγώ και το τοξάκι μου. Δείξε μου τι θυμάσαι. 6 στις 2, 8 στις 6, 8 στις 3, 10, 9 στις 9, 10. Και μετά άρχισα το τραγούδι.

Το κίτρινο εκεί όπως πάντα, επαφές οκ, το σκόπευτρο δεν έχει ακρίβεια αλλά δεν πειράζει, μπροστινό χέρι δυνατό, να χαλαρώσω λίγο το εσωτερικό τρίγωνο στο χέρι της χορδής, λίγο καλύτερα την λεκάνη να μην φεύγω πίσω, όλα τα check γίνανε, πάμε παρακάτω. Και τώρα το challenge, μικτό ομαδικό. Και τι μικτό, ΑΑ (Ανιτάκι - Απόστολος).

Ευτυχία είναι να μου λέει η Ανίτα " μπράβο Απόστολε ".

Και η ευτυχία αυτό το απόγευμα υπερβαίνει το εγώ μου. Με συνδέει με κάτι μεγαλύτερο που δεν κατανοώ, με γεμίζει φως, αφήνομαι στην στιγμή, θέλω να την κρατήσω μέσα μου για τα δύσκολα. Είμαι τυχερός που το έζησα, και ευχαριστώ.

Μόνο αν χάσεις κάτι καταλαβαίνεις την αξία που έχει για σένα. Και μου λείπουν η προπόνηση, η καθημερινή ρουτίνα, η κούραση, οι στόχοι, αυτά που δεν κατάφερα, αυτά που κυνηγούσα, οι αγώνες, η έξαψη, η τόσο γλυκιά κούραση μετά από αγώνες, οι επιτυχίες, οι ώρες που είναι μόνο για μένα, το προστατευτικό στο χέρι, το καπελάκι αγώνων μου, το βάρος της βαλίτσας μετά την προπόνηση, το βέλος να φεύγει από το τόξο μου, τα κίτρινα, τα νέα πράγματα που δοκίμαζα, τα προπονητικά μου προγράμματα, η μυρωδιά του γηπέδου πριν τον αγώνα, το ντους μετά από προπόνηση, η κούραση στα χέρια (χαλάρωσε το τρίγωνο σκέφτομαι), τα βιβλία και η μουσική στα διαλείμματα.. Πως μπορείς να περιγράψεις την ζωή σου ?

Hello, my name is Apostolos, and i still feel like an archery athlete.

Βυθισμένοι στην καθημερινότητα χάνουμε την μεγάλη εικόνα. Ζούμε την ζωή μας αλλά δεν την κατανοούμε. Ζούμε αλλά δεν νοιώθουμε την ζωντάνια της στιγμής. Κάνουμε τοξοβολία αλλά ξεχνάμε...

Δεν χρειαζόμαστε δα και τόσα πολλά για να είμαστε ευτυχισμένοι. Κάνε αυτό που αγαπάς και εαν και εφόσον έρθει η ώρα θα πάρεις και τις εξωτερικές ανταμοιβές (you know μετάλλια, ρεκόρ, επιτυχίες, αναγνώριση...). Μέχρι τότε κάνε αυτό που αγαπάς, κάντο για σένα. Χωρίς συμβιβασμούς, χωρίς δικαιολογίες, χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς μιζέρια, με περηφάνεια για την προσπάθεια σου,με αφωσίωση, κεντραρισμένα και με πάθος. Τα υπόλοιπα δεν είναι στο χέρι σου οπότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς.

Αφέσου χωρίς να το εκβιάζεις.

Θα τα πούμε στο γήπεδο την άλλη Πέμπτη, ναι ναι δεν θα το ξεχάσω, ναι ναι στο υπόσχομαι, ναι θα θυμηθώ και το αφρολέξ.