Μονοπάτια.

Θυμάμαι σαν χθες την πρώτη φορά που κατάλαβα τι σημαίνει μονοπάτι. Ένοιωσα πέρα από λέξεις και περιγραφές τι σημαίνει να εμπιστεύομαι κάτι που δεν γνωρίζω, για να με πάει κάπου που δεν ξέρω. Η εμπειρία ήταν τόσο δυνατή που με χάραξε. Κλειδωμένη βαθιά μέσα μου θα με συντροφεύει για πάντα.

Καλοκαίρι του 1996 στην Ανάφη, ακολουθώ τον μοναδικό τρόπο να πάω στο μοναστήρι που στέκεται στον δεύτερο μεγαλύτερο μονόλιθο της Μεσογείου μετά το Γιβραλτάρ. Ένα μικρό μοναπατάκι που με βία χωράει ένας άνθρωπος, ελίσσεται ανάμεσα σε βράχους, γκρεμούς, πουρνάρια. Το μάτι το ακολουθεί με δυσκολία για καμιά εικοσαριά μέτρα, μετά χάνεται. Κοιτάω μακριά και με πιάνει αγωνία, αμφιβολίες γεμίζουν το μυαλό μου, δεν φαίνεται τίποτα. Η μόνη παρήγορη σκέψη είναι ότι και άλλοι τα έχουν καταφέρει πριν από μένα.

Με το κεφάλι κάτω ανιχνεύοντας τις μικρές αλλαγές στο τοπίο που ορίζουν το μονοπάτι, προχωράω στο άγνωστο. Συνέχεια στριφογυρίσματα, πορεία που δεν φαίνεται να βγάζει κάπου, γκρεμοί, ακόμα και η θάλασσα έχει χαθεί. Η πίστη ότι θα τα καταφέρω να φτάσω σε συνδυασμό με τον φόβο της αποτυχίας με οδηγούν όλο και πιο μακριά από την αρχή της μίνι περιπέτειας αλλά όλο και πιο κοντά στον προορισμό μου. Μετά από αρκετή ώρα περπάτημα από το πουθενά ξεπετάγεται ο τρούλος της εκκλησίας. Μερικά γρήγορα τελευταία βήματα και bingo. Το απόλυτο γαλάζιο, όσο πιο μυστικιστικά το ένοιωσα ποτέ. Η γαλήνη του τοπίου μαζί με την αίσθηση ότι έφτασα δημιουργούν ένα παντοδύναμο συνδυασμό. Τα κατάφερα.

Μονοπάτι σημαίνει κοίτα κοντά με προσοχή, με πίστη ότι θα σε οδηγήσει στον προορισμό σου, συγκεντρώσου στην προσπάθεια, stay alert, απόλαυσε την βόλτα, και μόλις ξεχαστείς θα προβάλλει η μεγάλη εικόνα.


Το καλοκαίρι είναι η εποχή που οι βιόρυθμοι μας πηγαίνουν διακοπές. Οι σχολικές διακοπές, οι καλοκαιρινές άδειες, η θάλασσα, η ζέστη, το κλίμα χαλαρότητας, ξενοιασιάς και ανεμελιάς, το χαζοχαρούμενο που πλανάται σαν άλλοθι της τεμπελιάς, η μεγάλη διάρκεια της μέρας, όλα συνηγορούν στο σύνθημα " χαλαρά, καλοκαιράκι είναι, αράξτε...". Το αποτέλεσμα αυτής της "εκπαίδευσης" είναι να σέρνονται οι περισσότεροι. Μόνο στην Ελλάδα.

Πιστεύεις ότι το ίδιο γίνεται στο νότιο ημισφαίριο, στις βόρειες χώρες, στην Κορέα, στην Αμερική ή στις χώρες περί του Ισημερινού που καίγονται από τον ήλιο σχεδόν όλο τον χρόνο. Μήπως οι αθλητές που συμμετέχουν αυτή την περίοδο σε διεθνείς διοργανώσεις σε όλο τον κόσμο, σε όλα τα αθλήματα, είναι χαλαροί? Όσοι προετοιμάζονται για Ολυμπιακούς ξεκουράζονται? Αυτούς που βλέπουμε στα video απο το archery world cup πίνουν φραπεδιές ? Εμείς που έχουμε αγώνες τέλος Ιουνίου και αρχές Ιουλίου ξεκινήσαμε τα μπάνια ?

Από το "χύμα" που μας περικυκλώνει στο γήπεδο για προπόνηση. Μια διαρκή προσπάθεια να κρατήσεις την φλόγα μέσα σου ζωντανή, σε ένα περιβάλλον που σε μπουγελώνει συνεχώς με το "...χαλαρααααά".

Ο καθένας προστατεύει τους στόχους και τα όνειρα του όπως κρίνει καλύτερα.

Αν όμως διψάμε για κάτι παραπάνω από το trademark της χώρας μας "χαλαρααααααά..." τότε χρειάζεται προσοχή. Και προσπάθεια.

Το μονοπάτι που ονομάζεται προπόνηση και οδηγεί στους στόχους , είναι πάντα εκεί...