Enjoy the game part 2.

Αγαπημένες μου Ανίτα, Ξένια, Αλεξάνδρα και Στελλίνα.

Όσα μετάλλια και να κατακτήσετε, όσες επιτυχίες και να καταφέρετε, όσο ψηλά και να ανεβείτε στον αθλητισμό,  δεν θα μου είναι αρκετά. Πάντα θα θέλω και κάτι ακόμα...

Και αυτό το κάτι ακόμα δεν έχει σχέση με την τοξοβολία, τον σύλλογο μας, την Εθνική ομάδα, τον αθλητισμό γενικότερα.  

Θέλω αυτό το κάτι που κρύβεται μέσα σας, που τώρα αρχίζετε να ψηλαφείτε, που μόλις το καταλάβετε και το κάνετε συνήθεια δεν θα το αφήσετε ποτέ να βγεί από την ζωή σας...

Και αυτό το κάτι λέγεται συνεχής αγώνας και προσπάθεια για να γίνω καλύτερη. Όχι μόνο καλύτερη αθλήτρια, αλλά και καλύτερη μαθήτρια, καλύτερη φοιτήτρια αργότερα, καλύτερη επαγγελματίας στην δουλειά σας, καλύτερη σαν άνθρωπος.

Είμαι σίγουρος ότι θα τα καταφέρετε, έχετε τα "υλικά" που χρειάζονται. 

Σας ζητώ συγνώμη αν φωνάζω λίγο παραπανω στον αγώνα ή στην προπόνηση, αλλά το κάνω μόνο για ένα λόγο : να γίνεται καλύτερες.

Αυτό που ζητώ και περιμένω από σας είναι απλό : όταν το δάχτυλο δείχνει το φεγγάρι, να κοιτάτε το φεγγάρι, όχι το δάχτυλο. Και για να το εξηγήσω καλύτερα ώστε να μην υπάρχουν παρανοήσεις : μην  παίρνετε προσωπικά τις φωνές μου, προσπαθήστε να δείτε το φεγγάρι που σας δείχνω. Ο προπονητής πάντα θα πιέζει για το καλύτερο, πάντα. Και η αθλήτρια πάντα πρέπει να προσπαθεί για το καλύτερο, πάντα.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Ξένια.

Μπράβο Αλεξάνδρα.

Μπράβο Στελλίνα.

Success is the sum of small efforts
repeated day in and day out.