Go with the flow.

Maybe it takes two to tango, αλλά στην τοξοβολία υπάρχουν τρείς πόλοι : η δραστηριότητα, ο αθλητής, και ο προπονητής.

Έχω γράψει για το άθλημα, έχω μιλήσει για τους αθλητές αλλά δεν έχω πεί τίποτα για τους "προπονητές" . Όχι, δεν είναι θέμα taboo, πάμε λοιπόν.

Πρώτοι στη λίστα οι "Μεγαλέξανδροι". Ακούγωνται παντού. "Πάμε να τους σκίσουμε, θα τους φάμε ζωντανούς, τσαμπουκά ρεεε , καψόνια, για την πατρίδα τον σύλλογο την ομάδα, οι χαμουτζήδες, οι βούλγαροι, γραφικότητες, περασμένα μεγαλεία, ιστορίες από το παρελθόν που τις λέμε στις παρέες και γελάμε". Συνήθως για κανά δυό αγώνες όλα τσουλάνε κανονικά, στην πρώτη αναποδιά κρύβονται τα τόξα και βγαίνουν τα άπλυτα στη φόρα.
Ξεκατίνιασμα κανονικό.

Οι "Καλόγηροι" έχουν την πλάκα τους. Συνωμοσιακό ύφος, κεφάλι χαμηλά μην μας καταλάβουν, σιγανοψυθιριστές οδηγίες, σταυρουδάκια, γουράκια, ατάκες του στυ봨με την βοήθεια του Θεού" , σταυροπροσκυνήματα, τάματα στην παναγιά για την νίκη. Αν δεν μας βγεί, τότε σίγουρα ¨δεν το ήθελε ο θεός¨, αν μας βγεί ¨το ήθελε ο θεός¨. Τώρα που το ξανασκέφτομαι αντί για την κατηγορία προπονητών, θα έπρεπε να τους εντάξω στην κατηγορία Manager για αυτό που κάνουν.
Μανατζάρουν τις επιθυμίες άνωθεν.

Οι "Επιστήμονες" απλά δεν παίζονται. Τα ξέρουν ΟΛΑ. Ακόμα και αυτά που δεν ανακαλυφθήκαν. Έχουν μελετήσει λίγο youtube, λίγο fita, forums αυτοβοήθειας τοξοτών, καναδυό βιβλιαράκια, έριξαν και μερικά βελάκια στο παρελθόν και όλα έτοιμα. Στα πηγαδάκια στο γήπεδο κάθονται στο κέντρο για να μαθαίνουν όλοι από τις διαλέξεις τους. Ο διάλογος στο λεξικό τους περιγράφεται σαν "μονόλογος με αποδέκτες".
Στην επόμενη ζωή θα είναι πειραματόζωα σε γυάλα.

Οι "Λαμογιάρηδες" θα κάνουν ότι χρειαστέι για να κερδίσουν. Winning uber alles με οποιοδήποτε κόστος. Θα κλέψουν τα χρονόμετρα, θα κλέψουν στο φύλλο αγώνα, θα σαμποτάρουν την προσπάθεια των άλλων, θα σνομπάρουν όλους τους υπόλοιπους, θα δώσουν και την μικρή "βοήθεια" 'ωστε να έρθει η καλύτερα επίδοση, και βέβαια θα "ρυθμίσουν" τις διοικητικές αποφάσεις του αθλήματος, στα μέτρα τους. Το logo τους "εμείς να κερδίζουμε και οι άλλοι να πάνε να γ.......ε".
Έχουν πλάκα, έχουν αποτελέσματα, αλλά δεν αντέχονται.

Οι "Βοηθοί" έχουν το γέλιο τους. Όοοοχι, εγώ κανονικά δεν είμαι προπονητής, να βοηθήσω θέλω το άθλημα και τα παιδάκια να πάνε μπροστά. Εντάξει μωρέ, γίνονται και μαλακίες αλλά μην τρελαθούμε κιόλας.
Το σημαντικό είναι να περνάμε καλά.

Οι "Παράγοντες" είναι λίγο από όλα. Λίγο προπονητής, λίγο πρόεδρος, λίγο αθλητής, λίγο παρεούλα, λίγο παρελθόν, λίγο απ' όλα γενικώς,
Ελά μωρέ να έχουμε να ασχολούμαστε και να περνάει η ώρα.

Οι "Κλαψιάρηδες" είναι για συμπόνοια. Δεν μας κάθησε ο αγώνας, ο κριτής δεν έδωσε το βέλος, το βέλος δεν έμπαινε με τίποτα μέσα, ο αθλητής δεν κοιμήθηκε/έφαγε/ξύπνησε καλά, δεν μας πήγαινε και η μέρα.
Άστα να πάνε γαμώ την ατυχία μου...

Οι "Φιλόσοφοι" περιμένουν ακόμα την zen μέρα, στις zen συνθήκες, που ο αθλητής θα πάρει στά χέρια του τελετουργικά το τόξο για να στοχέψει στην καρδιά του σύμπαντός και γεμάτος χάρη και αρμονία θα αφέσει το βέλος, αφού βεβαίως προηγηθέι η επίκληση στην ανώτερη δύναμη, προσδοκόντας να μπεί το ρημάδι στο κίτρινο.
Zen missed θα γράφει το φύλο αγώνος.

Οι "Τεχνικοί Σύμβουλοι" βλέπουν τα πάντα. Το χεράκι που δεν ακούμπησε στις επαφές, το τράβηγμα που δεν ήταν δυνατό, το release που δεν ήταν χαλαρό, τα δάχτυλα που σφίξαν, το κεφάλι που δεν ήταν ίσιο, μπλα μπλα μπλα. Αυτά μάθανε, αυτά ξέρουν, αυτά λένε. Αν ο αθλητισμός ήταν μόνο τεχνικές λεπτομέρειες θα ήταν αρχηγοί. Κανείς δεν είναι τέλειος, κεφάλι κάτω λοιπόν και δουλειά στην τεχνική, τεχνική, τεχνική και δώστου πάλι τεχνική. Περιμένουν να αγοράσουν και το application ώστε να μπορούν να τηλεχειρίζονται από απόσταση το ρομποτάκι που φωνάζουν χαιδευτικά " αθλητή" τους.
Έχουν και Blu-ray.

Οι ¨Μάστορες" έχουν εμπειρία. Θα σου φτιάξουν το τόξο, τα βέλη, τον ατομικό εξοπλισμό, το γήπεδο, τον στόχο, θα σου φτιάξουν και το κέφι. ΟΛΑ είναι θέμα υλικών. Το βέλος αριστερά, φταίει το button. Το βέλος δεξιά, θέλει λίγο κόψιμο η μύτη. Το βέλος ψηλά, να φτιάξουμε το clicker. Το βέλος χαμηλά, θέλει κατσαβίδιασμα το rest. Το βέλος πάει όπου θέλει, θέλεις καινούρια βέλη. Τα καινούρια βέλη δεν γκρουπάρουν, θέλεις καινούρια ελάσματα. Τα βέλη εξακολουθούν να είναι γύρω γύρω, θέλεις καινούριο τόξο.
Που θα πάει το ρημάδι, θα το φτιάξουν...


Όλοι οι υπόλοιποι, ονειρευόμαστε κάτι παραπάνω από μετάλλια. Γιατί ναι, ο αθλητισμός και ΕΙΔΙΚΑ ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο μετάλλια. Είναι τρόπος για να ζείς την ζωή σου.

Και μερικοί θέλουν να προετοιμάσουν τον αθλητή για ΤΗΝ εμπειρία.

Τότε που θα ξεχάσει το αποτέλεσμα και θα αποροφηθεί στην στιγμή.
Που θα γίνει ένα με τον εαυτό του χωρίς δικαιολογίες για τους άλλους.
Που θα συνδεθεί με κάτι μεγαλύτερο από αυτό που κατανοεί.
Που θα νοιώσει την αυτοπεποίθηση στην ολοκλήρωση της προσπάθειας του.
Που θα εθιστεί στην προπόνηση, γιατί κατάλαβε οτι όλη η προπόνηση καταλήγει σε αυτή τη μοναδική στιγμή, σε αυτή την ζωή.
Που θα νοιώσει δυνατός και ικανός για όλα...

You may say that I'm a dreamer,
but I'm not the only one.