Το λέει και το γνωμικό, "μην κοιτάς τι κάνουν οι δίπλα σου, κοίτα την δουλειά σου".
Και η δουλειά μας είναι να περνάμε καλά με αυτό που επιλέξαμε και αγαπάμε, συν μερικές επιτυχίες.
Είμαστε σε ένα περιβάλλον που μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, η κλωστή γίνεται σχοινί, ο κακώς εννοούμενος ερασιτεχνισμός βασιλεύει, ο διαγωνισμός εξυπνάδας και ξερωλισμού είναι το αυτονόητο, και η ανάγκη να πώ κάτι (και ας είναι βλακία) για να αποδείξω ότι υπάρχω είναι καταναγκαστική.
Το πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε,τι αποφασίζουμε και πως ενεργούμε σε αυτό το περιβάλλον είναι μια διαρκής μάχη που το αποτέλεσμα της διαμορφώνει το ταξίδι μας στον χώρο της τοξοβολίας.
Μας την "έσπασαν", εκνευριζόμαστε. Μας της "είπαν", θυμώνουμε. Δεν μας "κατάλαβαν", απογοητευόμαστε. Δεν "ταυτίζονται", απέχουμε. Διαρκώς ετεροπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με τους άλλους. Είναι η βαθιά ριζόμένη στο DNA της ανθρώπινης φυλής ανάγκη να είμαστε μέλη μιας ομάδας, να ανήκουμε κάπου.
Cogito, ergo sum. Το σκέπτομαι προσδιορίζει την ύπαρξη.
Χρειάζεται πραγματικά σε ένα αθλητικό περιβάλλον να ασχολείσαι με το τι κάνουν και λένε οι άλλοι ?
Πιστεύεις ότι ακούς και διαβάζεις στα διάφορα ιντερνετικά site γιατί το πλασάρουν ωραία ?
Είναι πιο "δυνατοί" γιατί "φουσκώνουν" καλύτερα όπως βλέπουμε να κάνουν τα άγρια ζώα στα ντοκυμαντέρ ?
Επειδή "φωνάζουν" μπορούν να σε "τρομάξουν" ?
Τσιμπάς με τα "μεγαλεία" (μπλουζάκια Greece, Hellas, Coach στο γήπεδο) ?
Παραμυθιάζεσαι με τις "επιτυχίες" από τις "μορφές¨ του χώρου ?
Νοιώθεις δέος γιατί η άλλη "αγέλη" είναι πιό παλιά στον χώρο από την δική σου ?
Στο πρωτάθλημα ανοιχτού χώρου για το 2011 τα δεδομένα είναι ως εξής :
Το τι σκέφτεσαι σχηματοποιεί τα πιστεύω σου. Το τι πιστεύεις προσδιορίζει τις πράξεις σου. Και το τι κάνεις ή προσπαθείς να κάταφέρεις προσδιορίζει το ποιος είσαι. Και το ποιός είσαι φαίνεται από μακρυά...
Δεν θα κερδίζω πάντα, ΑΛΛΑ ρίχνω για να κερδίζω, επειδή έχω νοοτροπία νικητή.
Δεν θα χάνω συνέχεια, ΓΙΑΤΙ ξέρω ότι μπορώ να κερδίζω και το ξαναέκανα, πολλές φορές.
Δεν τα παρατάω ΠΟΤΕ, αποδεδειγμένα.
Θέλω να γίνω καλύτερος/καλύτερη, ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
Όχι δεν είναι αμετροέποια, είναι η χαρά που είστε δίπλα μου γεμάτοι επιτυχίες. Για μια και μοναδική φορά επιτρέψτε μου να υπερβώ λίγο το σύνηθες χαμηλό προφίλ του blog μας και να γράψω :
Και η δουλειά μας είναι να περνάμε καλά με αυτό που επιλέξαμε και αγαπάμε, συν μερικές επιτυχίες.
Είμαστε σε ένα περιβάλλον που μας πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, η κλωστή γίνεται σχοινί, ο κακώς εννοούμενος ερασιτεχνισμός βασιλεύει, ο διαγωνισμός εξυπνάδας και ξερωλισμού είναι το αυτονόητο, και η ανάγκη να πώ κάτι (και ας είναι βλακία) για να αποδείξω ότι υπάρχω είναι καταναγκαστική.
Το πώς αυτοπροσδιοριζόμαστε,τι αποφασίζουμε και πως ενεργούμε σε αυτό το περιβάλλον είναι μια διαρκής μάχη που το αποτέλεσμα της διαμορφώνει το ταξίδι μας στον χώρο της τοξοβολίας.
Μας την "έσπασαν", εκνευριζόμαστε. Μας της "είπαν", θυμώνουμε. Δεν μας "κατάλαβαν", απογοητευόμαστε. Δεν "ταυτίζονται", απέχουμε. Διαρκώς ετεροπροσδιοριζόμαστε σε σχέση με τους άλλους. Είναι η βαθιά ριζόμένη στο DNA της ανθρώπινης φυλής ανάγκη να είμαστε μέλη μιας ομάδας, να ανήκουμε κάπου.
Cogito, ergo sum. Το σκέπτομαι προσδιορίζει την ύπαρξη.
Χρειάζεται πραγματικά σε ένα αθλητικό περιβάλλον να ασχολείσαι με το τι κάνουν και λένε οι άλλοι ?
Πιστεύεις ότι ακούς και διαβάζεις στα διάφορα ιντερνετικά site γιατί το πλασάρουν ωραία ?
Είναι πιο "δυνατοί" γιατί "φουσκώνουν" καλύτερα όπως βλέπουμε να κάνουν τα άγρια ζώα στα ντοκυμαντέρ ?
Επειδή "φωνάζουν" μπορούν να σε "τρομάξουν" ?
Τσιμπάς με τα "μεγαλεία" (μπλουζάκια Greece, Hellas, Coach στο γήπεδο) ?
Παραμυθιάζεσαι με τις "επιτυχίες" από τις "μορφές¨ του χώρου ?
Νοιώθεις δέος γιατί η άλλη "αγέλη" είναι πιό παλιά στον χώρο από την δική σου ?
Στο πρωτάθλημα ανοιχτού χώρου για το 2011 τα δεδομένα είναι ως εξής :
- Κερδίσαμε 4 ατομικά μετάλλια στις 3 από τις 4 κατηγορίες (ποσοστό επιτυχίας 75%)
- Κερδίσαμε 4 ομαδικά μετάλλια σε όλες τις κατηγορίες (ποσοστό επιτυχίας 100%)
- Τα μετάλλια μας είναι 3 χρυσά, 2 ασημένια, 3 χάλκινα
- Είμαστε πρώτοι στη βαθμολογία των σωματείων recurve
Το τι σκέφτεσαι σχηματοποιεί τα πιστεύω σου. Το τι πιστεύεις προσδιορίζει τις πράξεις σου. Και το τι κάνεις ή προσπαθείς να κάταφέρεις προσδιορίζει το ποιος είσαι. Και το ποιός είσαι φαίνεται από μακρυά...
Δεν θα κερδίζω πάντα, ΑΛΛΑ ρίχνω για να κερδίζω, επειδή έχω νοοτροπία νικητή.
Δεν θα χάνω συνέχεια, ΓΙΑΤΙ ξέρω ότι μπορώ να κερδίζω και το ξαναέκανα, πολλές φορές.
Δεν τα παρατάω ΠΟΤΕ, αποδεδειγμένα.
Θέλω να γίνω καλύτερος/καλύτερη, ΓΙΑ ΜΕΝΑ.
Όχι δεν είναι αμετροέποια, είναι η χαρά που είστε δίπλα μου γεμάτοι επιτυχίες. Για μια και μοναδική φορά επιτρέψτε μου να υπερβώ λίγο το σύνηθες χαμηλό προφίλ του blog μας και να γράψω :
Le roi est mort, vive le roi.
He who stops being better,
stops being good
....ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΜΕ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δρόμος είναι πολύ μακρύς Χαλαρά.
ΑπάντησηΔιαγραφήθα συμφωνήσω με το παραπάνω σχόλιο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν ένα καλό βήμα, ένα όμως μονο βήμα σε έναν πολύ μακρύ δρόμο. Και η συνέχεια είναι μπροστά μας.
Αλλά ανεξάρτητα από το που είμαστε ή που θα είμαστε στην τελική κατάταξη ένα είναι σίγουρο.
Κοιτάζοντας τα αποτελέσματα στο παγκόσμιο μπορεί κάποιος να δει πόσο εγκλωβισμένοι είμαστε στον μικρόκοσμο της Ελλάδας.
Θέλουμε πολύ δουλειά για να πουμε ότι κάτι κάνουμε.
Τα μπράβο τα είπαμε, ώρα για παρακάτω.
Κεφάλι κάτω και προσπάθεια για τον καθένα γι'αυτό που θέλει ή ονειρεύεται.
Είναι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε και είμαστε τυχεροι που μπορούμε να το κάνουμε...
Hit and miss...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάμε πάντα για ένα αθλητικό σωματείο τοξοβολίας που με την προσπάθεια των αθλητών του κατάφερε σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή να έχει τις επιτυχίες που έχει.
Τίποτα δεν είναι αιώνιο, τίποτα δεν κρατάει για πάντα και όλα επαναλαμβάνονται.
Όλοι οι δρόμοι δεν είναι ίδιοι και δεν βαδίζουμε όλοι στους ίδιους δρόμους. Και για να το τραβήξω και λίγο περισσότερο, δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε όλοι να πάμε σε όλους τους δρόμους. Ο δρόμος που βαδίζουμε πάντως, αυτός της ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ τοξοβολίας, ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΠΕΡΊΟΔΟ έχει το δικό μας όχημα να οδηγεί την κούρσα.
Το τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον δεν είναι της παρούσας στιγμής, (και ούτε με πολυαπασχολεί). Με δύο μήνες αγωνιστική απραξία μπροστά μας, ΩΦΕΙΛΟΥΜΕ να πανηγυρίσουμε αυτό που καταφέραμε. Χωρίς μιζέρια και χωρίς ενοχές. Είναι το καύσιμο μας για την συνέχεια, η επιβράβευση της προσπάθειας που κάνουμε, το κίνητρο να γίνουμε καλύτεροι.
Και τα πανηγύρια στο σωματείο μας κρατάνε πολύ λίγο, όπως μπορούνε νε επιβεβαιώσουνε όσοι ήταν στην προπόνηση την ΕΠΟΜΕΝΗ μέρα των αγώνων που μας έδωσαν αυτές τις διακρίσεις. Αλλά και στους αγώνες που δεν είχαμε διακρίσεις, πάλι την ΕΠΟΜΕΝΗ μέρα κάναμε προπόνηση.
Don't worry. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα.
Όσο για το χαλαρά φίλε/φίλη ανώνυμε, δεν είναι το trademark της προσπάθειας μας. Δυνατά προσπαθούμε, δυνατά κερδίζουμε, δυνατά γιορτάζουμε, και ακόμα πιο δυνατά θα προσπαθήσουμε για να γίνουμε καλύτεροι. Το γράφω και στο τέλος άλλωστε "He who stops being better,stops being good". Επομένως όχι χαλαρά, δυνατά, ΠΟΛΥ δυνατά. Όσο για τον δρόμο, τα έγραψα και παραπάνω…
Οποιαδήποτε σύγκριση με το τι γίνεται στο παγκόσμιο είναι τουλάχιστον άστοχη. Δεν συναγωνιζόμαστε τους αθλητές που συμμετέχουν στο Παγκόσμιο, αυτοί είναι όλοι μέλη Εθνικών ομάδων και άρα εξ’ ορισμού η αφρόκρεμα της παγκόσμιας τοξοβολίας. Συναγωνιζόμαστε τους υπόλοιπους Έλληνες αθλητές. Για να φτάσουμε στο σημείο να συγκριθούμε μαζί τους πρέπει πρώτα να γίνουμε πρώτοι στην Ελλάδα, μετά να έχουμε τις επιδόσεις που χρειάζεται να μπούμε στην Εθνική ομάδα, μετά να ΛΙΩΣΟΥΜΕ στην προπόνηση εντός και εκτός γηπέδων για κάνα δύο-τρία χρόνια και τότε μπορούμε να βάλουμε το όνομα μας δίπλα στο δικό τους. και να αρχίσουμε να κάνουμε όνειρα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε Ανώνυμε και Μαρία : ”για μια και μοναδική φορά επιτρέψτε μου να υπερβώ λίγο το σύνηθες χαμηλό προφίλ του blog μας ".
Τα λέμε 17.30 στο Πικέρμι.
Το χαλαρά όπως το κατάλαβα εγώ και συμφώνησα πήγαινε στους πανυγηρισμούς και όχι στην προσπάθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γιορτάσαμε μετά τον αγώνα όπως του άξιζε (οι φωτογραφίες Χρήστο????) και νομίζω πως περάσαμε ήδη στην επόμενη μέρα.
Και επειδή πιστεύω ότι θα γίνουν πολλά ακόμα βήματα και θα υπάρξουν πολλές αφορμές για πανυγηρισμούς από μικρούς και μεγάλους εγώ θα επιλέξω το χαμηλό προφίλ όχι από μιζέρια αλλά επειδή έτσι το νιώθω, εκφράζοντας μόνο την προσωπική μου άποψη...
Just for the records.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό το παραπάνω post οι "πανυγηρισμοί" είναι μόνο μια σειρούλα, και αυτή μετά από την παρότρυνση : "για μια και μοναδική φορά επιτρέψτε μου να υπερβώ λίγο το σύνηθες χαμηλό προφίλ του blog μας ".
Αν ο πανυγηρισμός δεν επιτρέπεται ούτε για μια γραμμή, κάτι ... χάνουμε.
Αμέσως μετά τον "πανυγηρισμό" ακολουθεί και το ρεζουμέ του post (το οποίο υποστηρίζεται απο όλο το προηγούμενο κείμενο), που δείχνει και την κατεύθυνση που πρέπει να κινηθούμε όντας στην κορυφή των συλλόγων της Ελληνικής τοξοβολίας (και είμαστε στην κορυφή, like it or not). Διαρκής προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι.
Δεν καβάλησα ξαφνικά κανένα καλάμι και τραβάω. Έχω ζήσει πως φτάσαμε εδώ και ΞΕΡΩ τι πρέπει να κάνουμε για να συνεχίσουμε ακόμα καλύτερα. Κάθε κορυφή στην ώρα της...
Και φυσικά το 99% του post παραμένει ασχολίαστο (ή μήπως ακατανόητο ?).