Λογοπαίγνιο ? Δεν νομίζω.
Η αθλητική πραγματικότητα εντός των συνόρων είναι μίζερη. Σε όποιο ερασιτεχνικό άθλημα και να κοιτάξεις υπάρχει μια γκρίνια άνευ προηγουμένου. Επιχορηγήσεις, "κίνητρα", προγραμματισμός, μηδενικές ευκαιρίες για συμμετοχή στα διεθνή δρώμενα, βολεψάκηδες, "παραγοντισμοί", και δεκάδες άλλοι λόγοι έχουν βυθίσει το οικοδόμημα του αθλητισμού στην Ελλάδα. Και όχι άδικα. Οι επιτυχίες παρελθόντων ετών εξαργυρώθηκαν με θεσούλες στο δημόσιο, (ακόμα και στην τοξοβολία έχουμε τους "επαγγελματίες" μας), χορηγίες, πρόσκαιρο glamour σε εφημερίδες- tv και media, τα "αστέρια" έγραψαν στην "ιστορία¨ το όνομα τους. Η ζωή χαμένη στην μετάφραση.
Πολύ φασαρία για το τίποτα.
Όλοι όσοι είδαν στον αθλητισμό την ευκαιρία να "βολευτούν" και τα κατάφεραν, απλά δεν μιλάνε για το σημερινό μπάχαλο. Όσοι δεν τα κατάφεραν απλώς γκρινιάζουν γιατί δεν πρόλαβαν.
Και οι υπόλοιποι ? Οι επαγγελματίες στην προσπάθεια, αλλά ερασιτέχνες στις απολαβές. Αυτοί οι γνήσιοι αθλητές της προσπάθειας και όχι του "αποτελέσματος". Αυτοί που συμμετέχουν με αγάπη σε αυτό που κάνουν γιατί "έτσι γουστάρουν", χωρίς δικαιολογίες και χωρίς να περιμένουν την "αναγνώριση" και την "ανταμοιβή". Αυτοί που αθλούνται χωρίς νόημα (για τους άσχετους), που δεν τσιγκουνεύονται την προσπάθεια, που πέφτουν έξι φορές και σηκώνονται επτά. Που η ΑΓΑΠΗ για αυτό που κάνουν είναι επαρκής λόγος.
Για αυτούς τους υπόλοιπους γράφω στο blog μας. Για αυτούς τους υπόλοιπους έχω επιλέξει να αφιερώνω τον χρόνο και την ενέργεια που χρειάζεται ώστε να γίνουν καλύτεροι σε αυτό που κάνουν. Για αυτούς που είναι κομμάτι της ζωής μου. Που χάρη σε αυτούς γίνομαι και εγώ καλύτερος. Είναι οι άνθρωποί μου.
Ο αθλητισμός δεν είναι lifestyle στην Ελλάδα. Και εννοώ lifestyle με την κακή έννοια.
Δεν ήταν και δεν μπορεί να γίνει. Η "αγορά" είναι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο, και ευτυχώς.
Ο αθλητισμός σήμερα κατά την γνώμη μου, είναι πριν απ' όλα ψυχαγωγία (με την ετυμολογία της λέξης : αγωγή ψυχής). Είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ προσπάθεια για βελτίωση, εξερεύνηση των δικών μας ορίων, μέσο συναναστροφής και κοινωνικότητας (αδελφότητας ?), ένα ενεργητικό διάλειμμα από την πραγματικότητα, ο τρόπος να πάμε λίγο... παρακάτω, να βρούμε από τι είμαστε ... φτιαγμένοι, να ισορροπήσουμε, να ονειρευτούμε και να πορευτούμε. Το μικρό κίνητρο μέσα στον καθένα μας που μας οδηγεί στο γήπεδο. Είναι η μαγεία που μας τυλίγει και η αυτοπεποίθηση που νοιώθουμε μετά από κάθε επιτυχημένη προσπάθεια. Ο κόσμος είναι δικός μας και νοιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Αυτή η μοναδική αίσθηση δύναμης και ικανότητας που γιγαντώνεται μέσα μας.
Παρακολουθώ διαρκώς το τι γίνεται στην παγκόσμια τοξοβολία, πώς εξελίσσεται και προς τα που πάει. Την παρακολουθώ σαν δραστηριότητα, σαν Ολυμπιακό αγώνισμα και σαν επιστήμη. Είναι συγκλονιστικά τα ερεθίσματα που δέχομαι. Είναι πολλές φορές που θέλω να πιάσω το τόξο μου και να κάνω... πράγματα. Τις περισσότερες φορές όμως απλώς τα μεταφράζω (μέσα από την δικιά μου εκπαίδευση και εμπειρία) ώστε να γίνουν κατανοητά και εφαρμόσιμα από όλους. Το ότι όλα αυτά γίνονται μακριά από εμάς, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ονειρευτούμε, να στοχεύσουμε, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να τα πετύχουμε.
Δεν μπερδεύομαι καθόλου. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της προσπάθειας, οι στόχοι μου είναι ξεκάθαροι. Δεν θέλω να το γυρίσω στο τσάμικο όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Δεν μου βγαίνουν τα "αθλητικά" το γυρνάω στα "παραδοσιακά", δεν μου βγαίνει ο "ανταγωνισμός" το γυρνάω στη "παρεούλα", δεν "αντέχω" μου φταίνε τα "οργανωτικά", δεν "μπορώ" σε προσωπικό επίπεδο "πάντα κάτι άλλο θα φταίει". Η προσπάθεια μου είναι η ζωή μου, και σε αυτήν έχω λόγο μόνο εγώ. Η στήριξη και η συναίνεση των ανθρώπων μου είναι κάτι που κερδίζω με την αξία μου και δεν μου χαρίζεται εν λευκώ. Και αυτό θέλει δύναμη, σχέδιο, προσπάθεια και ικανότητες.
Σε ότι επιλέγω να ασχοληθώ, ασχολούμαι ανεξάρτητα του αποτελέσματος Καλύτερα να το δοκιμάσω και ας μην πετύχω, παρά να μην δοκιμάσω καθόλου. Οι γέροι του Muppet Show που κάθονται στο θεωρείο και σχολιάζουν τα πάντα από ψηλά είναι ο εφιάλτης μου. Θέλω να έχω την περηφάνια ότι προσπάθησα.
Η τοξοβολία συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, με κερασάκι ότι δεν έχει περιορισμούς ηλικίας. Το έκανα, το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω. Όσα κερδίζω από την ενασχόληση μου είναι φάρος, μου δείχνει που δεν πρέπει να "κολλήσω" και ταυτόχρονα που πρέπει να πάω. Οι δυσκολίες του "ταξιδιού" δεν με τρομάζουν. Εγώ το διάλεξα, εγώ το οδηγώ, εγώ κερδίζω.
Winning is about being better today
than you were yesterday.
Η αθλητική πραγματικότητα εντός των συνόρων είναι μίζερη. Σε όποιο ερασιτεχνικό άθλημα και να κοιτάξεις υπάρχει μια γκρίνια άνευ προηγουμένου. Επιχορηγήσεις, "κίνητρα", προγραμματισμός, μηδενικές ευκαιρίες για συμμετοχή στα διεθνή δρώμενα, βολεψάκηδες, "παραγοντισμοί", και δεκάδες άλλοι λόγοι έχουν βυθίσει το οικοδόμημα του αθλητισμού στην Ελλάδα. Και όχι άδικα. Οι επιτυχίες παρελθόντων ετών εξαργυρώθηκαν με θεσούλες στο δημόσιο, (ακόμα και στην τοξοβολία έχουμε τους "επαγγελματίες" μας), χορηγίες, πρόσκαιρο glamour σε εφημερίδες- tv και media, τα "αστέρια" έγραψαν στην "ιστορία¨ το όνομα τους. Η ζωή χαμένη στην μετάφραση.
Πολύ φασαρία για το τίποτα.
Όλοι όσοι είδαν στον αθλητισμό την ευκαιρία να "βολευτούν" και τα κατάφεραν, απλά δεν μιλάνε για το σημερινό μπάχαλο. Όσοι δεν τα κατάφεραν απλώς γκρινιάζουν γιατί δεν πρόλαβαν.
Και οι υπόλοιποι ? Οι επαγγελματίες στην προσπάθεια, αλλά ερασιτέχνες στις απολαβές. Αυτοί οι γνήσιοι αθλητές της προσπάθειας και όχι του "αποτελέσματος". Αυτοί που συμμετέχουν με αγάπη σε αυτό που κάνουν γιατί "έτσι γουστάρουν", χωρίς δικαιολογίες και χωρίς να περιμένουν την "αναγνώριση" και την "ανταμοιβή". Αυτοί που αθλούνται χωρίς νόημα (για τους άσχετους), που δεν τσιγκουνεύονται την προσπάθεια, που πέφτουν έξι φορές και σηκώνονται επτά. Που η ΑΓΑΠΗ για αυτό που κάνουν είναι επαρκής λόγος.
Για αυτούς τους υπόλοιπους γράφω στο blog μας. Για αυτούς τους υπόλοιπους έχω επιλέξει να αφιερώνω τον χρόνο και την ενέργεια που χρειάζεται ώστε να γίνουν καλύτεροι σε αυτό που κάνουν. Για αυτούς που είναι κομμάτι της ζωής μου. Που χάρη σε αυτούς γίνομαι και εγώ καλύτερος. Είναι οι άνθρωποί μου.
Ο αθλητισμός δεν είναι lifestyle στην Ελλάδα. Και εννοώ lifestyle με την κακή έννοια.
Δεν ήταν και δεν μπορεί να γίνει. Η "αγορά" είναι πολύ μικρή για κάτι τέτοιο, και ευτυχώς.
Ο αθλητισμός σήμερα κατά την γνώμη μου, είναι πριν απ' όλα ψυχαγωγία (με την ετυμολογία της λέξης : αγωγή ψυχής). Είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ προσπάθεια για βελτίωση, εξερεύνηση των δικών μας ορίων, μέσο συναναστροφής και κοινωνικότητας (αδελφότητας ?), ένα ενεργητικό διάλειμμα από την πραγματικότητα, ο τρόπος να πάμε λίγο... παρακάτω, να βρούμε από τι είμαστε ... φτιαγμένοι, να ισορροπήσουμε, να ονειρευτούμε και να πορευτούμε. Το μικρό κίνητρο μέσα στον καθένα μας που μας οδηγεί στο γήπεδο. Είναι η μαγεία που μας τυλίγει και η αυτοπεποίθηση που νοιώθουμε μετά από κάθε επιτυχημένη προσπάθεια. Ο κόσμος είναι δικός μας και νοιώθουμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα. Αυτή η μοναδική αίσθηση δύναμης και ικανότητας που γιγαντώνεται μέσα μας.
Παρακολουθώ διαρκώς το τι γίνεται στην παγκόσμια τοξοβολία, πώς εξελίσσεται και προς τα που πάει. Την παρακολουθώ σαν δραστηριότητα, σαν Ολυμπιακό αγώνισμα και σαν επιστήμη. Είναι συγκλονιστικά τα ερεθίσματα που δέχομαι. Είναι πολλές φορές που θέλω να πιάσω το τόξο μου και να κάνω... πράγματα. Τις περισσότερες φορές όμως απλώς τα μεταφράζω (μέσα από την δικιά μου εκπαίδευση και εμπειρία) ώστε να γίνουν κατανοητά και εφαρμόσιμα από όλους. Το ότι όλα αυτά γίνονται μακριά από εμάς, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ονειρευτούμε, να στοχεύσουμε, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να τα πετύχουμε.
Δεν μπερδεύομαι καθόλου. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της προσπάθειας, οι στόχοι μου είναι ξεκάθαροι. Δεν θέλω να το γυρίσω στο τσάμικο όταν τα πράγματα δυσκολέψουν. Δεν μου βγαίνουν τα "αθλητικά" το γυρνάω στα "παραδοσιακά", δεν μου βγαίνει ο "ανταγωνισμός" το γυρνάω στη "παρεούλα", δεν "αντέχω" μου φταίνε τα "οργανωτικά", δεν "μπορώ" σε προσωπικό επίπεδο "πάντα κάτι άλλο θα φταίει". Η προσπάθεια μου είναι η ζωή μου, και σε αυτήν έχω λόγο μόνο εγώ. Η στήριξη και η συναίνεση των ανθρώπων μου είναι κάτι που κερδίζω με την αξία μου και δεν μου χαρίζεται εν λευκώ. Και αυτό θέλει δύναμη, σχέδιο, προσπάθεια και ικανότητες.
Σε ότι επιλέγω να ασχοληθώ, ασχολούμαι ανεξάρτητα του αποτελέσματος Καλύτερα να το δοκιμάσω και ας μην πετύχω, παρά να μην δοκιμάσω καθόλου. Οι γέροι του Muppet Show που κάθονται στο θεωρείο και σχολιάζουν τα πάντα από ψηλά είναι ο εφιάλτης μου. Θέλω να έχω την περηφάνια ότι προσπάθησα.
Η τοξοβολία συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, με κερασάκι ότι δεν έχει περιορισμούς ηλικίας. Το έκανα, το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω. Όσα κερδίζω από την ενασχόληση μου είναι φάρος, μου δείχνει που δεν πρέπει να "κολλήσω" και ταυτόχρονα που πρέπει να πάω. Οι δυσκολίες του "ταξιδιού" δεν με τρομάζουν. Εγώ το διάλεξα, εγώ το οδηγώ, εγώ κερδίζω.
Winning is about being better today
than you were yesterday.
Καλησπέρα σε όσους είναι μέσα και όσους θα μπουν να διαβάσουν τι και αν έγραψε ο Απόστολος. Είναι μια μέρα δύσκολη πήρα οδηγίες για σήμερα να μην ασχοληθώ με οτιδήποτε έχει σχέση με τοξοβολία ΓΊΝΕΤΑΙ;;;archery is bigger than life. Εγώ θα μείνω στην παράγραφο με την αγωγή ψυχής κτλ με εκφράζει... Είναι κάποιες μέρες που νομίζω ότι δεν συμμερίζεται κανένας όλα αυτά που έχω μέσα μου για την τοξοβολία και μου λένε ότι τα τα κάνω όλα λάθος και εγώ αυτό που θέλω είναι να προσπαθώ... Να συνεχίζω ανεξάρτητου αποτελέσματος ούτε βόλεμα ζητάω ούτε κάτι ανάλογο.....ίσως τα υπόλοιπα της παραγράφου. Μαγεία......
ΑπάντησηΔιαγραφή