Επιλογές ver.2.

Παρατηρώ τα σχόλια στο blog και νοιώθω τι θα πεί "μούγκα στη στρούγκα".

Σε ένα ανοιχτό μέσο έκφρασης, όπως είναι το blog, όποιος γράφει οτιδήποτε εκτίθεται. Όπως στην τοξοβολία.

Ένας λόγος που γράφω τόσο ανοιχτά τις σκέψεις μου, με κίνδυνο πάντοτε να παρερμηνευθούν, είναι το ότι ποτέ δεν φοβήθηκα να εκτεθώ. Δεν με αφορούν οι γνώμες όλων, μου αρκούν αυτών που σέβομαι και με αγαπούν. Για τους υπόλοιπους " δεν θα μπορέσουμε " όπως λέει και το τραγούδι.

Η παγίδα που υπάρχει σε ένα blog σαν το δικό μας, και το αναγνωρίζω, είναι οτι δεν απευθύνονται όλα τα posts σε όλους. Ο καθένας ανάλογα με τον βαθμό "δέσμευσης" που έχει με το άθλημα, μπορεί να πάρει αυτά που τον αφορούν. Το ξαναλέω, δεν είναι όλα για όλους. Επιλέγουμε.

Σήμερα θέλω να γράψω για κάτι συγκεκριμένο και ολίγον εξειδικευμένο, κάτι για τους wannabe πρωταθλητές.

Όλοι τα έχουμε πει, όλοι τα έχουμε πιστέψει. Μιλάω για τα "δεν".

Στα δύσκολα η πρώτη αντίδραση ξεκινάει με ενα μικρό "δεν". Δεν το κατάλαβα, δεν ήμουν έτοιμος, δεν πρόλαβα, δεν ήμουν συγκεντρωμένη, δεν ετοιμάστηκα, δεν...

Και μόλις βγάλουμε το βάρος απο πάνω μας, συνεχίζουμε.

Δεν μπορώ, δεν θα τα καταφέρω, δεν αντέχω, δεν πάει, δεν βγαίνει, δεν έχω το ταλέντο ..., και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Και μετά πάμε σπίτι μας, δεν μιλάμε σε κανένα, δεν τρώμε, δεν μας πιάνει ύπνος, δεν μπορούμε να ηρεμήσουμε, δεν ξέρουμε τι μας φταίει.

Όποιος έχει ξαναδεί το παραπάνω έργο (ή το trailer) να συνεχίσει το διάβασμα, οι υπόλοιποι ...χαλαρά.

Όλοι όσοι στοχεύουν την κορυφή έχουν κάνει τις επιλογές τους πρίν μπούν στο γήπεδο. Για αυτούς, και μόνο αυτούς, θα ξεκαθαρίσω την θέση μου. Ολα τα παραπάνω "δεν" δεν με αφορούν σαν προπονητή, δεν με ενδιαφέρουν, δεν ασχολούμαι, δεν θέλω καν να τα ακούω. Δεν υπάρχει εύκολος δρόμος.

Το μόνο "δεν" που αξίζει είναι το " ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΩ ΠΟΤΕ".