Μερικές μέρες...

Σαν αθλητής πρώτα και σαν προπονητής τώρα για ένα πράγμα δεν έχω παράπονο, μετάλλια.

Πέντε μετάλλια πάνω, πέντε μετάλλια κάτω δεν έγινε και τίποτα. Κανένας δεν θα θυμάται μετά από λίγα χρόνια πως και που τα κατέκτησε. Αυτό όμως που θα μέινει στον καθένα, είναι σίγουρα η αίσθηση του ότι "μπορώ" , η δύναμη του "το έκανα" και η προσωπική ικανοποίηση του ότι "πάλεψα για τα όνειρα μου".

Είναι όμως και μερικές στιγμές που εγώ, σαν προπονητής, θα τις θυμάμαι για πάντα.
Αγώνας με τη συμμετοχή μπαμπάς-γιός και μαμά-κόρη, μοναδικός.
Αγώνας στον οποίο παίρνουν μετάλλιο μπαμπάς-γιος και μαμά-κόρη, εξαιρετικός.
Αγώνας όμως στον οποίο επτά αθλητές πέτυχαν προσωπικό ρεκόρ, είναι αξέχαστος.


Μπράβο Ξένια.

Μπράβο Στρατή.

Μπράβο Φώτη.

Μπράβο Ανίτα.

Μπράβο Μάρθα.

Μπράβο Χρήστο.

Μπράβο Ορέστη.


Η αίσθηση ότι είμαι κομμάτι της αθλητικής πορείας και βελτίωσης τόσων ανθρώπων , ταυτόχρονα σε έναν αγώνα, απλά δεν περιγράφεται. Είμαι τυχερός που είμαστε μαζί και μπορώ να ζώ αυτές τις μοναδικές στιγμές...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.