The sound of silence.

Σαν αθλητής είχα να συνομιλώ μόνο με τον ευατό μου, να έχω υπό έλεγχο τις σκέψεις μου και να ανησυχώ μόνο για τα δικά μου "συναισθηματικό-ψυχολογικό" τερτίπια (που με την κατάλληλη προπόνηση ήταν σχεδόν πάντα υπό έλεγχο).

Σαν προπονητής η κλίμακα των πραγμάτων εδώ και πολλά χρόνια έχει αλλάξει, γιγαντώθηκε. Μιλάω με όλους, ακούω και βλέπω τα πάντα, αναγνωρίζω τις διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις, προσαρμόζομαι στα διαφορετικά επίπεδα ικανοτήτων του καθένα, αλλάζω συνεχώς ρόλους (φιλικός, αυστηρός, απότομος, παρεούλα...), η κάθε προπόνηση είναι μάθημα ζωής. Τα όσα έκανα σαν αθλητής είναι παιχνιδάκι σε σχέση με αυτά που κάνω σαν προπονητής. Αλλά γουστάρω. Την κάθε προπόνηση την βλέπω με φρέσκια ματιά. Με ενδιαφέρει, θέλω να μάθω, να γίνω καλύτερος. Είναι πρόκληση και ζω για τις προκλήσεις. Διαβάζω οτιδήποτε έχει σχέση με την τοξοβολία, συζητώ με αυτούς που ξέρουν, ζητάω την βοήθεια σε οτιδήποτε δεν μπορώ να αντιμετωπίσω Δεν βλέπω την τοξοβολία σαν κάτι που γίνεται τρεις φορές την εβδομάδα και μετά κλείνω τον διακόπτη. Είναι πάντα στην περιφερειακή μου προσοχή, είναι μέρος του χαρακτήρα μου. Αυτά που ζω και αντιμετωπίζω είναι μαθήματα ζωής που δύσκολα σου προσφέρονται στον "έξω κόσμο" και θέλω να τα απολάυσω όσο γίνεται περισσότερο.

Όλες αυτές τις μέρες από το προηγούμενο post, είμαι συνεχώς εδώ. Τι γράφτηκε, από ποιόν, τι ώρα, με ποια αφορμή. Όλα αυτά τα συνδυάζω με αυτά που γίνονται στην προπόνηση και αναλόγως... αποφασίζω εάν και τι θα γράψω.

Όλα πάνε καλά. Ο καθένας σας ξεχωριστά είναι μέσα στους προπονητικούς μου στόχους που έχω βάλει. Τα λόγια δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την δουλειά που γίνεται από όλους. Δεν ανησυχώ αυτή την περίοδο. Δεν θέλω να προσθέσω τίποτα περισσότερο σε αυτά που ήδη λέμε στην προπόνηση.

Μερικές φορές η σιωπή ακούγεται δυνατότερα.