Θα ήταν ενδιαφέρον να μπορούσαμε να καταγράψουμε τι προσφέρει η ενασχόληση με την τοξοβολία στον καθένα μας. Τι κερδίζουμε και τι χάνουμε. Τι μας προσφέρει και τι μας στερεί. Να κάνουμε έναν μινι απολογισμό για τα θετικά και τα αρνητικά. Πώς διαμορφώνει τον χαρακτήρα μας, τι μας μαθαίνει, πώς μας κάνει καλύτερους.
Θέλω να κρατήσω αυτό το post σύντομο. Το ποιό σημαντικό πράγμα που έχω αποκομίσει από την τοξοβολία και έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου σε μεγάλο βαθμό είναι αυτό.
Θέλω να κρατήσω αυτό το post σύντομο. Το ποιό σημαντικό πράγμα που έχω αποκομίσει από την τοξοβολία και έχει διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου σε μεγάλο βαθμό είναι αυτό.
Δεν ψάχνω δικαιολογίες, ψάχνω λύσεις.
Με αφορμή αυτό το post θα ήθελα να πω κάποια πράγματα για τον αγώνα που πέρασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μεγάλο μπράβο σίγουρα ανήκει στα στοχάκια και την μεγάλη τους επιτυχία. Και η ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία τους ήταν η ικανοποίηση και η χαρά που νιώσανε, η ευχαρίστηση τους και η απόλαυση της στιγμής που τη ζήσανε σε όλη της το μεγαλείο.
Όμως υπάρχει και ένα μπράβο που ανήκει σε κάποιους μεγάλους που δεν μένουν σε δικαιολογίες (τις οποίες με μεγάλη ευκολία θα μπορούσαν να πουν μια και ήταν πέρα για πέρα αληθινές).
Πρώτα απ΄όλα θα πω ένα μεγάλο μπράβο στη Μάρθα γιατί είμασταν συνέχεια μαζί και είδα όλο τον αγώνα της.
Που ήταν εκεί παρόλο που μια βδομάδα ήταν χάλια, παρόλο που αντιμετώπιζε διάφορα προβλήματα αλλά πάλεψε με όλο της το είναι χωρίς γκρίνιες ή μουρμούρες και κυρίως χωρίς δικαιολογίες. Που προσφέρθηκε να αλλάξουμε θέση στο ομαδικό αν αυτό σήμαινε ότι θα πάει καλύτερα η ομάδα και που έκανε ότι χρειαζόταν για να καταφέρουμε να πάρουμε το αποτέλεσμα που θέλαμε στηρίζοντας και βοηθώντας όλη την ομάδα σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, βάζοντας στην άκρη την προσωπική της πίκρα για τον δικό της αγώνα που για ακόμα μία φορά δεν έδωσε καμμία δικαιολογία στον εαυτό της.
Ένα μπράβο για τον Λάμπη που και αυτός ήρθε παρόλο το ζόρι του από την ίωση της εβδομάδας που θέρισε τον ΣΤΟΧΟ και που προσφέρθηκε να δώσει τη θέση του στο ομαδικό επειδή ένιωθε ότι δεν μπορούσε να προσφέρει αυτά που ήθελε, που δεν δέχτηκε την δικαιολογία ότι του έλειπαν προπονήσεις και γι' αυτό δεν πήγε καλά και που ήταν εκεί την Κυριακή από το πρωί και είχε το νού του στα παιδιά μας μια και εμείς δεν μπορούσαμε.
Ένα μπράβο για όλους μας που κάνουμε μια προσπάθεια να γίνουμε καλύτεροι και να βρίσκουμε όσο χρόνο και χρήματα χρειάζονται σε μια τέτοια περίοδο που όλοι έχουμε, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο, πολλά προβλήματα. Που αφιερώνουμε κάθε κομμάτι ενέργειας που περισσεύει σε αυτό που όλοι αγαπάμε.
Αν βάλω στην άκρη την τρέλα μου για την τοξοβολία και το πόσο με γεμίζει, το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι έκανα μια φιλία πολύ βαθιά και πολύτιμη με έναν άνθρωπο που δείχνει πολύ λιγότερα απ' ότι είναι και απ' ότι προσφέρει και ότι βρίσκομαι με το παιδί μου σε έναν χώρο που και εκείνο και εγώ περνάμε καλά.
ΕΙΝΑΙ ΒΑΣΙΚΟ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΠΕΡΝΑΜΕ ΚΑΛΑ.
Ίσως να είναι η πιο σημαντική λύση που πρέπει να βρούμε για να μας προσφέρει η τοξοβολία περισσότερα απ' οσα μας παίρνει.
Για να πούμε μέσα απ' την καρδιά μας ότι πραγματικά αξίζει τον κόπο...
Διαβάζω και ξαναδιαβαζω το post της Μαρίας και σε συνδυσμό με την μούγκα της τελευταίας εβδομάδας θα ήθελα να κάνω μια διευκρίνση. Όντως είναι σημαντικό να περνάς καλά. Είναι σημαντικό όμως να γίνεσαι και καλύτερος. Γιατί όσο καλά και να περνάς, αν είσαι στα ίδια και στα ίδια, θα βαρεθείς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο περνάω καλά λοιπόν στα μάτια μου είναι μόνο μια αρχική συνθήκη. Βεβαίως για να ασχοληθώ με κάτι πρέπει να περνάω καλά.
Αλλά στη συνέχεια με την εξέλιξη σε προσωπικό και αθλητικό επίπεδο μπαίνουν και άλλες απαιτήσεις από τον ευατό μας και ΜΟΝΟ. Ο προπονητής πάντα σε συνεργασία με τον αθλητή, μπορεί να πιέσει λίγο παραπάνω, αλλά μόνο στο αθλητικό κομμάτι.
Ο σεβασμός στην προσωπικότητα του κάθε αθλητή ξεχωριστά, είναι δεδομένος. Κανένας σοβαρός προπονητής δεν πιέζει αθλητή χωρίς να το θέλει ο ΙΔΙΟΣ ο αθλητής. Και η όποια πίεση είναι ΠΑΝΤΑ μέσα στα πλαίσια της αθλητικής προσπάθειας. Αν ο αθλητής μεταφράσει αυτή την πίεση με προσωπικούς όρους, ότι δηλαδή ο προπονητής τον πιέζει για προσωπικούς λόγους, τότε κάτι πάει στραβά στην επικοινωνεία μεταξύ τους.
Σε κάθε περίπτωση όμως τίποτα δεν είναι δεδομένο και αιώνιο. Τώρα έχω χρόνο και διάθεση να ασχοληθώ, ζόρισε με να γίνω καλύτερος. Τώρα δεν έχω όρεξη άσε με λίγο χαλαρό. Και τα δύο σενάρια είναι αποδεκτά, αρκεί να υπάρχει η ενημέρωση.
Αν για οποιοδήποτε λόγο αλλάξουν οι αρχικές αποδοχές, οι οποίες στα πλάισια του σωματείου μας είναι να παίξουμε γερά σε αθλητικό επίπεδο για διακρίσεις κλπ., είναι σημαντικό να υπάρξει ο διάλογος ώστε να τροποποιηθεί ανάλογα η επιβάρυνση. Μονομερής τροποποίση των αρχικών αποδοχών, χωρίς συζήτηση με τον προπονητή, δημιουργεί παρεξηγήσεις και εντάσεις τόσο στα αθλητικά όσο και στα προσωπικά.
Όσο για το δεύτερο κομμάτι του αν αξίζει τον κόπο... Νομίζω ο καθένας προσωπικά έχει απόφασίσει αν αξίζει τον κόπο ΠΡΙΝ ασχοληθεί με την τοξοβολία. Αν δεν άξιζε τον κόπο τότε θα είχε ασχοληθεί με κάτι άλλο. Βεβαίως αν προκύψει και κάτι άλλο, μπορεί πάντα να επιλέξει να ασχοληθεί με αυτό που πραγματικά θέλει.
Για το κομμάτι της "σημαντικής λύση που πρέπει να βρούμε ", έχω να σημειώσω ότι η τοξοβολία δεν μπορεί να σου πάρει τίποτα αν δεν είσαι διατιθεμένη να το δώσεις.Επομένως...
Το να μεταφράζουμε την όποια απογοήτευση με όρους "να περνάμε καλά" ή "αξίζει τον κόπο" δεν βοηθάει σε τίποτα και μας πηγαίνει πολύ πίσω, τόσο σε επίπεδο προσωπικής εξέλιξης όσο και αθλητικής. Δεν νομίζω ότι όλες αυτές οι προπονήσεις, όλες οι συζητήσεις τόσο ατομικά όσο και ομαδικά, οι επιτύχίες και οι ΣΤΙΓΜΕΣ που ζούμε, πρέπει να τις απλοπιήσουμε σε δύο κατηγορίες "περνάμε καλά" ή "αξίζει τον κόπο".
Και ένα τελευταίο σχόλιο. Ο διάλογος, η συζήτηση, η στήριξή, η ενθάρυνση και η χωρίς όρια βοήθεια τόσο προσωπικά όσο και αθλητικά, είναι πάντα δεδομένα, για όλους.
Όταν ΘΕΛΕΙΣ κάτι πολύ, πάντα υπάρχει ο τρόπος.