I love this game.

Ο καθένας μας που επιλέγει να ασχοληθεί με μία δραστηριότητα στον χώρο του αθλητισμού έχει δύο επιλογές :
1. κάνω την πλάκα μου
2. παίζω σοβαρά με στόχο το καλύτερο

Ναι, παίζω είναι η σωστή λέξη. Ολος ο αθλητισμός δεν είναι τίποτα άλλο από οργανωμένο παιχνίδι με κανόνες, αλλά στο τέλος της μέρας είναι πάντα ένα παιχνίδι . Όποιος δεν μπορεί να το δει σαν παιχνίδι, μάλλον πάσχει από σύνδρομα και μεγαλεία "επαγγελματισμού". Δεν είμαστε επαγγελματίες αγαπητοί μου (ευτυχώς !!!), είμαστε σοβαροί ερασιτέχνες. Οπότε ότι και να φανταζόμαστε και να προσδοκούμε από τον ευατό μας η πραγματικότητα είναι ότι το παιδί μέσα μας μιλάει τελευταίο... Κερδίσες ? Πάμε μια ακόμα να ισοφαρίσουμε. Έχασες ? Πάμε μια ακόμα να πατσίσουμε. Τόσο απλά.

Η περίπτωση του "κάνω την πλάκα μου" νομίζω οτι δεν αξίζει καν να την σχολιάσουμε. Δεν είναι απαγορευμένο αλλά οι χομπίστες δεν χωράνε στο concept που αναλύουμε σε αυτό το blog.

Στη δεύτερη περίπτωση αρχίζουν τα όργανα. Θα τα καταφέρω ή θα φάω τα μούτρα μου ?

Αν τα καταφέρεις η ικανοποίηση είναι όλη δικιά σου μέχρι τον επόμενο αγώνα-παιχνίδι. Μόλις φας τα μούτρα σου βάζω στοίχημα οτι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς είναι να τα παρατήσεις και το πρώτο "πότε έχουμε προπόνηση για να ...τους δείξω στον επόμενο αγώνα". Σε κάθε περίπτωση δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα (και δεν πρέπει !) ούτε να χάνεις συνέχεια.

Και αυτό ακριβώς είναι που κάνει το όλο παιχνίδι ενδιαφέρον. Η ποικιλία. Η εναλλαγή συναισθημάτων, η εξάσκηση των επιθυμιών μας, οι προτεραιότητες, τα σκαμπανεβάσματα, οι φόβοι, οι στόχοι, αυτά είναι που μας κρατούν ζωντανούς. Η ζωή απεχθάνεται την στασιμότητα και τις μόνιμες καταστάσεις. Δεν γίνεται να κερδίζεις πάντα, δεν θα χάνεις για πάντα. Σήμερα πάνω, αύριο κάτω, αλλά πάντα σε κίνηση και διαρκή αναζήτηση. Άδραξε την στιγμή, είναι αυτή και δεν θα υπάρξει άλλη ίδια. Χαμένος ή κερδισμένη αυτό είναι τώρα και δεν αλλάζει. Συνεχίζουμε. Η ατάκα που έχετε ακούσει πολλές φορές από μένα είναι διαχρονική : "ζωή είναι να πέφτεις κάτω έξι φορές και να σηκώνεσαι επτά."

Θυμάμαι πάντοτε την ανυπομονησία μου το βράδυ μετά από ένα παιχνίδι-αγώνα. Όταν κέρδιζα ήθελα να το επαναλάβω το συντομότερο. Όταν έχανα ανυπομονούσα για την δεύτερη ευκαιρία, να παίξω το παιχνίδι μου, να δείξω τις ικανότητες μου, να κερδίσω. Η επιθυμία μου για αυτό καθεαυτό το παιχνίδι δεν είχε καμία εξάρτηση από το αποτέλεσμα, ποτέ. Έχανα -κέρδιζα ήθελα πάντα την επόμενη ευκαιρία, αδιαπραγμάτευτα.

Ακόμα και τώρα όταν βλέπω τις κόρες μου να στραβώνουν στην διάρκεια του παιχνιδιού τους, η αντιμετώπιση μου είναι ότι δεν έγινε και τίποτα σοβαρό ντε. Παιχνίδι είναι. Ας παίξουμε μια φορά ακόμα.

Και αυτό θέλω για όλους μας. Να παίζουμε καλά, να κερδίζουμε (τις περισσότερες φορές) ,να χάνουμε (τις λιγότερες φορές), αλλά πάντα να συνεχίζουμε. Γιατί αυτό που κάνουμε είναι η ίδια η ζωή μας. Και εγώ τουλάχιστον δεν θέλω να την περάσω αναπαυτικά καθισμένος μετανοιώνοντας για πράγματα που δεν έκανα, που δεν έζησα, που δεν έπαιξα, που δεν έχασα και που δεν κέρδισα.

Πάμε ένα γύρο ακόμα ?