Τετάρτη 13 Μαρτίου 2013

Artchery


Όχι, δεν είναι τόξο και  βέλος, είναι η ζωγραφιά ενός τόξου και ενός βέλους.

Μήπως είναι το σχέδιο μιας ζωγραφιάς με ένα τόξο και ένα βέλος ?

Μπά, εγώ το βλέπω σαν ένα ψηφιακό αρχείο (jpeg), ενός σχεδίου μιας ζωγραφιάς ενός τόξου και ενός βέλους.

Βέβαια εσύ στον υπολογιστή σου βλέπεις μια απεικόνιση ενός ψηφιακού αρχείου που δείχνει ένα σχέδιο μια ζωγραφιάς ενός τόξου και ενός βέλους.

Αλλά αυτό που πραγματικά (?) βλέπεις είναι η απεικόνιση μέσω επεξεργασίας με ειδικό software και hardware ενός ψηφιακού αρχείου που δείχνει ένα σχέδιο μια ζωγραφιάς ενός τόξου και ενός βέλους.

Και για να γίνουμε ποιό συγκεκριμένοι, αν συχνότητα δειγματοληψίας της οθόνης σου είναι 75Hz, τότε κάθε δευτερόλεπτο βλέπεις 75 φορές την απεικόνιση μέσω επεξεργασίας με ειδικό software και hardware ενός ψηφιακού αρχείου που δείχνει ένα σχέδιο μια ζωγραφιάς ενός τόξου και ενός βέλους.
 
Όλα  τα παραπάνω 75 κομμάτια ανά δευτερόλεπτο ο εγκέφαλος μας τα κατανοεί χρησιμοποιώντας τα δεδομένα που προσλαμβάνει μόνο με μια άισθηση, την όραση.

Για σκέψου το λίγο : χρησιμοποιώντας μία μόνο αίσθηση, το μυαλο μας ενώνει όλα αυτά τα θραύσματα για να κατασκευάσει  μια συνεχή, συμπαγή πραγματικότητα ...



Υπάρχουν βέβαια και οι άλλες αισθήσεις μέσω των οποίων μπορούμε, χωρίς οπτική αντίληψη, να αντιληφθούμε τον κόσμο, να έχουμε συναίσθηση του περιβάλλοντός μας και να αλληλεπιδρούμε με άψυχα αντικείμενα. Το  αυτοκίνητο που οδηγούμε γίνεται προέκταση του εαυτού μας, γινόμαστε  ένα με το αυτοκίνητο. Όταν κάποιος σε τρακάρει δεν λές "κτανκαμπουμ" αλλά "με χτύπησε ο μακάκας".
 Με χτύπησε.

Αυτή η ανθρώπινη ικανότητα αλληλεπίδρασης με αντικείμενα, μας δίνει την δυνατότητα να επεκτείνουμε τις αισθήσεις μας (οι αισθήσεις που δημιουργούν την ταυτότητά μου σαν άνθρωπος) και να "νοιώθουμε"  τα πηρούνια σαν επέκταση των χεριών μας, το τηλέφωνο σαν προέκταση των αυτιών μας και  τα γυαλιά οράσεως σαν μάτια. Και για να μην ξεχνιόμαστε, το τόξο σαν προέκταση των χεριών μας. Και αν είσαι πολύ ανταγωνιστικός, θα τολμούσα να πώ και σαν προέκτασή του "εγώ" σου...



Και για να πάμε πιό βαθιά. Δεν έχω πάει στη Βραζιλία (ακόμα !) αλλα πιστεύω ότι είναι εκεί που δείχνει ο χάρτης. Ούτε έχω ρίξει 698 στο διπλό εβδομηντάρι, αλλά πιστεύω ότι γίνεται γιατί πιστεύω ότι κάποιος το έχει κάνει ακόμα και αν  δεν τον έχω δει με τα μάτια μου.

Δεν υπάρχει καμμία εγγύηση και κανένας δεν μπορεί να μου αποδείξει ότι υπάρχει οτιδήποτε άλλο πέρα από αυτό που νοιώθω με τις αισθήσεις μου. 

 Όλα όσα υπάρχουν, υπάρχουν γιατί πιστεύουμε οτι υπάρχουν.

Όλα τα πράγματα τα οποία είναι πιθανόν να γίνουν στο μέλλον, πιστεύουμε ότι πιθανόν θα γίνουν. Ο μόνος χρόνος τον οποίο μπορούμε να συλλάβουμε με τις αισθήσεις μας είναι το τώρα. Ο μόνος χώρος που μπορούμε να κατανοήσουμε με τις αισθήσεις μας είναι το εδώ.

Υπάρχουμε μόνο στο εδώ και τώρα. 

(Και για αυτό ακριβώς όταν κάνουμε τοξοβολία  στο εδώ  και τώρα νοιώθουμε τόσο υπέροχα. Οι αισθήσεις μας δεν ασχολούνται με τον "θόρυβο"  του μέλλοντος ή του παρελθόντος, ούτε με τον "θόρυβο" κάποιου άλλου χώρου. Είναι τόσο συγκεντρωμένες που ότι προσλαμβάνουν το προσλαμβάνουν με  καθαρότητα και ένταση που κάνουν την εμπειρία τόσο δυνατή που παραμένει αξέχαστη.
(Go with the flow, φωνάζει ο αθλητικός ψυχολόγος . Καθαρό μυαλό στο clicker φωνάζει ο προπονητής .)



Όταν ξεκίνησε τα πρώτα βήματά στην Γη ο άνθρωπος, οι ανάγκες του ήταν απλές : τροφή και επιβίωση. (ασφάλεια, συντροφικότητα και αναπαραγωγή είναι υποκατηγορίες των δύο βασικών αναγκών). Όπως είναι φυσικό όταν υπήρχαν στιγμές που είχαν ικανοποιηθεί οι βασικές ανάγκες, οι πρόγονοι μας δεν είχαν τίποτα να κάνουνε και βαριόντουσαν. Κάποιος άρχισε να σκαλίζει το χώμα με ένα κλαδί, κάποιος άρχισε να κλωτσά μια πέτρα, κάποιος άλλος από περιέργεια άρχισε να τρίβει ένα ξύλο σε μια πέτρα. Και αυτές οι αυθόρμητες ενέργειες οδήγησαν στην γέννηση της τέχνης. Το σκάλισμα στο χώμα άνοιξε τον δρόμο για την ζωγραφική, και αυτή με την σειρά της τον δρόμο στην προσωπική έκφραση και τις τέχνες. Η κλωτσιά στη πέτρα οδήγησε σταδιακά στην γέννηση των σπορ, η περιέργεια οδήγησε στις επιστήμες και την φιλοσοφία.
Οτιδήποτε κάνουμε και δεν προορίζεται να καλύψει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπινου είδους, είναι τέχνη. Και η τέχνη είναι ο τρόπος με τον οποίο διεκδικούμε την ταυτότητά μας σαν άτομα, ώστε να ξεφύγουμε από τα όρια  των ρόλων (τροφή και επιβίωση) που μας είχε  βάλει η φύση.

Νοιώθω το χαμόγελο να έρχεται...:   Η τοξοβολία είναι τέχνη.

Και σαν τέχνη είναι ένας τρόπος διερεύνησης της ταυτότητάς μας. Οι μορφές που μπορεί να πάρει είναι πολλές,(αθλητική, ψυχαγωγική, παραδοσιακή...) το περιεχόμενο πάντα ίδιο. Έκφραση της προσωπικότητάς μας και  εσωτερική αναζήτηση του εαυτού μας, του "εγώ" μας.




Εντάξει, η τοξοβολία είναι τέχνη και η τοξότρια εκφράζει την προσωπικότητά της τοξεύοντας. Ο προπονητής τι ρόλο παίζει ?

Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν μπορούν να έχουν μια απευθείας επικοινωνία, από το  μυαλό του ενός κατευθείαν στο μυαλό του άλλου. Επομένως ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να καταλάβουμε καλύτερα ο ένας τον άλλο είναι η κατανόηση. Η κατανόηση για τις μορφές έκφρασης του καθένα μας, η κατανόηση της γλώσσας και των εικόνων που χρησημοποιεί ο καθένας μας για να εκφράσει αυτά που έχει στο μυαλό του. Και με εργαλείο την κατανόηση θα μπορέσουμε να σπάσουμε τον τοίχο που εμποδίζει την πραγματική επικοινωνία  του αθλητή από τον προπονητή.

Βέβαια αυτό που εύκολα συμπεραίνουμε από τα παραπάνω είναι ότι ο προπονητής μπορεί να κάνει μόνο υποθέσεις για σένα και να ελπίζει ότι είναι σωστές, όπως με τον ίδιο τρόπο κάνουμε υποθέσεις ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό που προσλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας.
 Έχοντας αυτό σαν δεδομένο, είναι φανερό ότι πολύ μετά την πίστη και  αρκετά πιο πέρα  από την κατανόηση υπάρχει η εμπιστοσύνη. 
Πιστεύουμε ότι υπάρχει ο "προπονητής", βρίσκουμε την κοινή γλώσσα με την οποία "κατανοεί" ο ένας τον άλλο, και "εμπιστευόμαστε" αυτά που μας λέει για να πετύχουμε τους "στόχους" μας.




Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι : οι στόχοι θα σε πάνε εκεί που θέλεις, τι είναι όμως αυτό  που πραγματικά θέλεις ?  
Ποιος είναι ο ρόλος που φαντάζεσαι για τον εαυτό σου ?
Τι θέλεις να γίνεις και πως τοποθετείς τον εαυτό σου στον χώρο που εκφράζεσαι ?
(θυμήσου : τοξοβολία = τέχνη).

Και κάπου εδώ φτάνουμε στην πηγή όλων των κινήτρων που μας οδηγούν στο να ασχοληθούμε την τοξοβολία.Και αυτή η αρχή είναι που βάζει τις βάσεις  για την αντιμετώπιση όλων των πιθανών αποτελεσμάτων. Και αν σε αυτή την αρχή  η αγάπη για αυτό που κάνουμε και η επιθυμία για προσωπική έκφραση δεν είναι τα θεμέλια της προσπάθειας μας, αρχίζουν τα ...δύσκολα.

Το έχω γράψει πολλές φορές και θα συνεχίσω να το γράφω και να το λέω ακόμα περισσότερες : κάνω τοξοβολία γιατί μου αρέσει.

Εγώ την κάνω, σε μένα αρέσει. Αυτή είναι η αρχική συνθήκη.

Σε τι ρόλο βλέπω  τον εαυτό μου είναι αυτό που θα προσδιορίσει την δεσμεύση μου, την προσπάθεια μου, την προπόνηση μου, τους στόχους μου, τις επιλογές μου, τα ζόρια μου...

Και εφόσον αυτή είναι μια εικόνα την οποία έχω μόνο εγώ για μένα, οτιδήποτε έχουν να πουν οι άλλοι δεν με αφορά. Δεν ενοχλώ κανένα, δεν πειράζω κανένα, δεν κάνω κακό σε κανένα. Κάνω κάτι εντελώς νόμιμο, κοινωνικά αποδεκτό και λογαριασμό δίνω μόνο στον εαυτούλη μου. Εγωιστικό ίσως, αλλά αυτή είναι και η ουσία της τέχνης...





Don't go through life,
GROW through life.






Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

The Insider.

Το είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη του Μοχάμεντ Αλι και με είχε εντυπωσιάσει : 

The will must be stronger than the skill.   

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβω τι ήθελε να πεί με αυτή την φαινομενικά απλή ατάκα.

Την θυμήθηκα την προηγούμενη εβδομάδα...

Τετάρτη πρωί έμαθα για τον αγώνα παλαιμάχων που θα γινότανε για 2η συνεχή χρονιά,  Τετάρτη απόγευμα τηλέφωνο για μία ακόμη χάρη στο φίλο Δημήτρη Βασιλείου που είναι η ψυχή των "Αχαιών". Με δέχτηκε και πάλι εκτός συναγωνισμού στον αγώνα

(Δημήτρη ευχαριστώ...).

Από εκείνη την στιγμή άρχισε η προετοιμασία μου για ΤΟΝ αγωνα της χρονιάς. (Ναι ξέρω μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά στα μάτια μου κάθε αγώνας που συμμετέχω είναι Ο αγώνας.)

Έχοντας μόλις δύο μέρες για "προετοιμασία" ξεκίνησα αμέσως τις ρουτίνες μου που θα με οδηγούσαν στον αγώνα.

Step 1 : Στόχος 
Εντάξει, ξέρω ότι 5 προπονήσεις τον χρόνο δεν είναι αυτό ακριβώς που θα με βοηθήσει να πετύχω τον στόχο μου, αλλά το στοίχημα είναι πάντα στοίχημα
Το αμόλησα στο γήπεδο χωρίς ντροπή : Γιώργο για να με κερδίσεις πρέπει να κάνεις πάνω από 286, με λιγότερο θα χάσεις. Και αυτή ακριβώς η αμετροέπεια (προγραμματισμένη βεβαίως-βεβαίως) είναι που με οδήγησε στη ...

Step 2 : Δέσμευση 
Δέσμευση πρός τον ευατό μου ότι θα προσπαθήσω για το καλύτερο, δεν θα τα παρατήσω, δεν θα ψάξω για δικαιολογίες,   και θα το παλέψω μέχρι τέλος. Τετάρτη βράδυ στο ΟΑΚΑ δεν υπήρχε καν η σκέψη ότι δεν θα τα καταφέρω να ρίξω αυτό το νούμερο. Και αυτή η απουσία σκέψεων περι του αποτελέσματος με οδήγησε στον...

Step 3 : Ενθουσιασμός
Μου αρέσει να ρίχνω με την τοξάρα μου, απολαμβάνω να νοιώθω τα βέλη μου να πετάνε πρός τον στόχο, το εγώ μου απογειώνεται κάθε φορά που βγάζω βέλη από το κίτρινο, ότι και να γίνει δεν έχω να αποδείξω τίποτα. Επιδιώκω να πηγαίνω σε αγώνες  τοξοβολίας γιατί μου αρέσει να συμμετέχω σε αγώνες τοξοβολίας. Το κάνω για μένα, και μόνο για μένα.
Όμως ο ενθουσιασμός δεν φτάνει, χρειάζεται και ...

Step 4 : Προπόνηση  
Πέμπτη απόγευμα με την βαλίτσα μου στο ΟΑΚΑ.  Εντάξει δεν έκανα ακριβώς αυτό που ενοούμε προπόνηση, αλλά κατάφερα να πείσω το "πίσω γραφείο" του μυαλού μου ότι προπονήθηκα. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να ψήσεις τον ευατό σου για κάτι.
 Έλεγχος εξοπλισμού, ok. Έλεγχος τεχνικής, not ok.
Το σώμα μου δεν ακούει, η θέληση μου όμως να πάω στον αγώνα δεν γνωρίζει όρια. Εκεί θυμήθηκα την ατάκα της εισαγωγής μετά από πολλά χρόνια. Γίνεται, είπα μέσα μου, γί-νε-ται. Και αυτό με οδήγησε στην...

Step 5 : Προετοιμασία
Την Παρασκευή συντήρηση δυνάμεων. Οτιδήποτε μπορούσε να με κουράσει σωματικα το άφησα για next week. Οποιοσδήποτε μπορούσε να μου πάρει το μυαλό, τον σύνδεσα στον ουδέτερο (τον γείωσα να το πω λίγο ποιό χοντρά. Εχω αγώνα αύριο λέμε....). Φαγητό κλασικά υδατάνθρακες , μουσική στη διάρκεια της ημέρας προσεγμένη για να "φτιάξει" διάθεση, η ταινία το βράδυ τριπλοτσεκαρισμένη. Οι σκέψεις μου και τα αισθήματά μου μπήκαν όλα σε τάξη. Δεν αφήνω τίποτα στην τύχη του, και αυτό με οδηγεί ξεκούραστο, κεφάτο και γεμάτο ενθουσιασμό στο κρεββατάκι μου. Καληνύχτα, αύριο  είναι Η μέρα.

Η μέρα που όλα μπαίνουν στον αυτόματο.
Πρωινό ΟΚ
Καφές ΟΚ
Ενδυμασία ΟΚ
Άφιξη στο γήπεδο έγκαιρα ΟΚ
Δέσιμο τόξου ΟΚ
Διατατικές ΟΚ
Βολές προθέρμανσης ΟΚ
Επικοινωνία με τον ευατό μου ΟΚ
Αγωνίες 0 (μηδέν)
Προσδοκίες 0 (μηδέν)
Ανυπομονησία να ξεκινήσει ο αγώνας 1000

Δοκιμαστική πρώτη, 8,8,8. (είναι δοκιμαστικές λέω μέσα μου, βρές σκόπευτρο)
Δοκιμαστική δεύτερη, 9,9,8 ( εντάξει το σκόπευτρο, εμπιστέψου την πλάτη σου)
Δοκιμαστική τρίτη, 10,9,8 ( δεν ειναι αρκετό, θυμήσου ότι πάμε για 286)
Δοκιμαστική τέταρτη, 10,9,9 (να πω καμμιά μακακία με τους δίπλα μου να χαλαρώσω)
Διάλειμα, διατατικές, αναπνοές, έτοιμος.
Βολή πρώτη X,X,10 (νοιώθω το σώμα μου δυνατό) 
Βολή δεύτερη X,10,9 (λίγο πιό μαλακά μπροστά)
Βολή τρίτη  10,10,9 ( σαν να μην πέρασε μια μέρα)
Βολή τέταρτη 10,9,9 (οκ, στο παιχνίδι και τα 28αρια)
Βολή πέμπτη 10,10,10 (146 στη μέση, είμαι στον στόχο μου)

Τις  υπόλοιπες βολές μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου, απλά δεν τις θυμάμαι. Απορροφήθηκα τόσο πολύ που απλά βυθίστηκα στην εμπειρία : είμαι σε αγώνα και περνάω καλά. Χάθηκα.

Ξεκίνημα δεύτερου γύρου 8,8,8 (so what λέω μέσα μου, θα το μαζέψω στη συνέχεια)
30αρι, 29αρι, 28αρι, 28αρι, και 139 στη μέση. Όλα καλά.
Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι η έκτη βολή στον δεύτερο γύρο, εκεί άρχισε να τρέμει το μπροστινό μου χέρι, στην έβδομη άρχισα να τραβάω με στήθος, όγδοη και ένατη έβγαινα με δαχτυλα, στην δέκατη έπαιξα με τον χρόνο και τελείωσα με δεκάρι. 139 + 136 = 275. Μαζί με τα 283 του πρώτου μας κάνουν 558. Δεν έκανα 286 αλλά... αισθάνομαι super. 

Δεν με ανυσηχεί τίποτα, δεν με προβληματίζει τίποτα, ζώ εδώ και τώρα. Και μου αρέσει.

Don't worry be happy, σιγοτραγουδάω καθώς γυρίζω σπίτι μου. 
Φοίβη, Λήδα, Έλση έ-ε-ερχομαι...